Η μεγαλύτερη εμποροπανήγυρη της Ελλάδος αυτή της Λάρισας γινόταν κάποτε στην τεράστια έκταση του πάρκου Αλκαζάρ και ξεκίνησε το μακρινό 1889 με την απελευθέρωση της Λάρισας από τον Οθωμανικό ζυγό και μεταφέρθηκε στη Νεάπολη το 1988 μετά το πρώτο πρωτάθλημα που πήρε η ΑΕΛ.
99 ακριβώς χρόνια αδιάκοπα γινόταν πόλος έλξης για τους κατοίκους όλης της Κεντρικής Ελλάδος μέχρι Γρεβενά και Κοζάνη που παραδοσιακά κατέβαιναν για τα ψώνια της χρονιάς και τις προίκες των κοριτσιών. Για τον Πέρα Μαχαλά και μετέπειτα συνοικία Ιπποκράτη όπου γεννήθηκα ήταν ο Σεπτέμβριος ο μήνας του παζαριού και εποχή που όλοι οι συγγενείς μας ερχόταν σπίτι μας συνδυάζοντας βόλτα και ψώνια.
Έτσι η μάνα μου ετοίμαζε τραπεζώματα φαγητά γλυκά και έκανε γενική καθαριότητα στο σπίτι και το έστρωνε να υποδεχτεί κάθε μέρα και άλλους συγγενείς και φίλους ακόμα και από Αθήνα. Δίπλα μας ο γείτονας κ Γιώργης έφτιαχνε χαλβά Φαρσάλων και είχε παράγκα στο παζάρι δίπλα στα μεγάλα σκαλοπάτια στη γέφυρα. Έτσι κάθε φορά που πηγαίναμε έπρεπε να ψωνίσουμε χαλβά από τον γείτονα μας. Εμείς μόλις μεγαλώσαμε και μετά το σχολείο που μας έκανες που μας έβρισκες στο παζάρι αφού ήταν τόσο κοντά μας ένα δρόμο περνούσαμε μόνο.
Ένα δρόμο που ήταν πολύβουος, πολυσύχναστος, με μεγάλη κυκλοφορία και μποτιλιάρισμα τις 8 ημέρες από 24 Σεπτεμβρίου μέχρι 1 Οκτωβρίου δηλαδή την ίδια ημέρα της εβδομάδος που άνοιγε, την ίδια έκλεινε. Η κίνηση όμως άρχιζε μια εβδομάδα πριν με τα συνεργεία του Δήμου να στήνουν τις παράγκες με καδρόνια και λαμαρίνες. 4 ημέρες πριν γινόταν η δημοπρασία των χωρών με το διάδρομο από τα σκαλοπάτια και ως το Λούνα παρκ να είναι με το πιο ακριβό ενοίκιο. Είχε ακουστεί ότι βγήκαν και όπλα στη δημοπρασία τα χρόνια μετά το 81 όταν η ανάπτυξη είχε χτυπήσει κόκκινο με τους τζίρους του παζαριού να φτάνουν σε αστρονομικά ποσά.
Κάθε βράδυ η κίνηση δεν ήταν απλά μεγάλη αλλά αδύνατη η διέλευση και ο συνωστισμός ακραίος τόσο πού με δυσκολία έκανες βήματα. Μιλάμε για χιλιάδες κόσμου κάτι αδιανόητο για σήμερα. Η μάνα μου με τις θείες μου πήγαιναν το πρωί για ψώνια γιατί το βράδυ ήταν πολύ δύσκολο να διαλέξουν. Το Λούνα παρκ ήταν τεράστιο με όλα τα παιχνίδια της εποχής με 2 και 3 πίστες με συγκρουόμενα και 2 μπαλαρίνες που γινόταν απλά πανικός. Τα αεροπλανάκια και το τρενάκι δούλευαν ασταμάτητα. Ο Γύρος του Θανάτου με μηχανές να περιστρέφονται στη ξύλινη βαρέλα με εκκωφαντικό θόρυβο ήταν φετίχ για κάθε άντρα και για γερά νεύρα. Το μαλλί της Γριάς ήταν κάτι που μόνο στο παζάρι έβρισκες σε αφθονία μαζί με στραγάλια και ξηρούς καρπούς. 5 κρίκοι ένα τάλιρο ήταν το πιο όμορφο παιχνίδι για μικρούς και μεγάλους. Η σκοποβολή με αεροβόλο μας έκανε την πρώτη εκπαίδευση πριν το στρατό. Ο τεχνικός ιππόδρομος ήταν ένα δύσκολο παιχνίδι που με μπάλες στη τρύπα έσπρωχνε το άλογο στο τερματισμό.
Γύρω παντού σουβλάκια γιατί με τόσες ώρες βόλτα η πείνα δεν αντέχονταν. Όλα τα ραντεβού κλείνονταν στη μπαλαρίνα και όλα τα νέα ζευγαράκια στη πολυκοσμία του παζαριού μπορούσαν άνετα να βρεθούνε για ένα φιλάκι. Τα χρόνια μέχρι το 1988 δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος για κορίτσια και γυναίκες κάνεις δεν φοβόταν να πάει στο παζάρι και το μόνο επικίνδυνο ήταν να χαθεί κάποιο παιδί από τους γονείς του. Η πληθώρα των εμπορευμάτων ήταν απίστευτη και μετά το 80 προκαλούσε κάθε χρόνο την αντίδραση του Εμπορικού Συλλόγου Λάρισας με αιτήματα για μείωση των ημερών λειτουργίας μέχρι και κατάργηση του. Η έκταση ήταν περίπου 100 στρέμματα και χωρίς να υπολογίζονται οι γύρω δρόμοι.
Προς την όχθη του Πηνειού στήνονταν οι παράγκες με τα ψητά και τις σούβλες με κυρίαρχο φαγητό το λουκάνικο και το σουβλάκι στο χέρι με μια φέτα ψωμί. Πολλά κατάστημα είχαν και ορχήστρα με παραδοσιακή μουσική και πολύ χορό. Τραπέζια υπήρχαν και στον χαλβά με πλαστικές καρέκλες τον χαλβά στο λαδόχαρτο και οδοντογλυφίδες για όλους και κρύα νερά. Ο καπνός και η τσίκνα απλώνονταν σε όλη την περιοχή και σε τραβούσε από τη μύτη. Το παζάρι ήταν ο χώρος για φλερτ γνωριμίες και ειδικά για τα κορίτσια από τα γύρω χωριά που ήταν η μόνη τους ευκαιρία να κατέβουν στη Λάρισα.
Και όσο να’ναι τα κορίτσια από τα χωριά ήταν τα πιο όμορφα πάντα. Ο συνδυασμός παζαριού και ποδοσφαιρικού αγώνα της ΆΕΛ στο στάδιο Αλκαζάρ ήταν εκρηκτικός. Χιλιάδες φίλαθλοι κατέβαιναν στο γήπεδο, χιλιάδες αυτοκίνητα έψαχναν πάρκινγκ και όλη η τροχαία Λάρισας ήταν στο πόδι για να διαχειριστεί το απίστευτο μποτιλιάρισμα. Σε μια τέτοια μέρα ίσως χρειαζόταν 3 ώρες κάποιος για να μπει στη Λάρισα από Τύρναβο και Κοζάνη. Στις 12 το βράδυ οι έμποροι άρχιζαν να κλείνουν τις παράγκες και να μαζεύουν τα εμπορεύματα παρόλο που υπήρχε ακόμη πολύς κόσμος που ψώνιζαν. Το έκαναν γιατί δεν άντεχαν άλλο τις πολλές ώρες δουλειάς με πάρα πολύ κόσμο. Εν τέλει ψάχναμε μετά τις 12 ανοικτή παράγκα να ψωνίσουμε τα τελευταία ψώνια. Τα παιχνίδια για όλα τα παιδιά ήταν ένα μεγάλο κομμάτι του παζαριού και το μεγαλύτερο έξοδο των γονέων.
Όσο και να ενοχλούσε και να ενοχλεί ακόμη τον Εμπορικό Σύλλογο το παζάρι της Λάρισας παραμένει ένα μεγάλο εμπορικό γεγονός του Σεπτεμβρίου που μόνο ο covid κατάφερε να κλείσει έστω ελπίζουμε για τελευταία φορά φέτος. Μας λυπεί η τσίκνα ο χαλβάς και η βόλτα η επαφή με γνωστούς και φίλους ψωνίζοντας.
