Έλληνες και Αλβανικά φύλλα μια κοινή συμπόρευση δημιούργησε τους Αρβανίτες….Αρναούτες.

ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ

1. Ο Αλβανός
2.  Τους Έλληνες αλβανόφωνους
3. Τον άρπαγα , τον ληστή. Αυτή η έννοια δόθηκε διότι οι Αλβανοί κατάκλεβαν τις περιοχές στις οποίες εμφανιζόντουσαν.
4. Τον επαγγελματία στρατιώτη, αυτό γινόταν ανεξάρτητα εθνικής προέλευσης, επειδή οι Αλβανοί συνήθως επαγγελόντουσαν τους στρατιωτικούς  και χρησιμοποιούντο για αστυνομικά καθήκοντα από τους διάφορους κατακτητές (η χρήση γινόταν κατά τρόπο γενικευτικό).
5. Τον βρωμιάρη επί αυτού υπάρχει σχετική ρήση που λέει « Αρβανίτης νίβεται , η ποδιά του χαίρεται», αντιλαμβάνεται κανείς περί ποίας ρυπαρότητας άνθρωποι ήταν οι άνδρες των Αλβανικών μπουλουκιών.
6. Στην περιοχή της Αθήνας λεγόντουσαν οι κάτοικοι σε μια περιοχή της Πλάκας από τους κατοίκους αυτούς μια πύλη της Ακρόπολης ονομάστηκε «Αρβανίτικη Πόρτα» αλλιώς λεγόταν «Τρεις πύργοι» και ήταν στην περιοχή Μακρυγιάννη, εκεί στρατωνιζόντουσαν η φρουρά του Χασεκή που λεγόταν «Αρβανιτάδες».
7. Στην Ήπειρο «Αρβανίτη» λένε το Βόρειο άνεμο.
8. Χρησιμοποιείται σαν επώνυμο είτε λόγω καταγωγής είτε λόγω επαγγέλματος , είτε λόγω τραχύτητας του χαρακτήρα. Το επίθετο αυτό εμφανίζεται σε όλες τις περιοχές του Ελληνικού χώρου στην Μάνη ακούστηκε κάποτε και το μοιρολόι της Αρβανίταινας, εδώ έχουμε μια περίεργη περίπτωση όπου κάποιος μανιάτης έπεσε στην μάχη του Μπιζανίου στο πόλεμο 1912-1913 και το επίθετό του ήταν Γ Αρβανίτης, η μάνα του Μανιάτη είπε στην γυναίκα του σκοτωμένου να μη ξηλώσει το «μπουγάσι» που έδειχνε ότι είναι σύζυγος εν ζωή διότι θεωρούσε προσβολή η μάνα να αφαιρεθεί το «μπουγάζι» από την γυναίκα του γιου της  που έπεσε για την πατρίδα «και διάη με δόξα και τιμή»στον άλλο κόσμο. Τον δε γκρα του σκοτωμένου ζήτησε να τον φυλάξουν μέχρι να μεγαλώσει ο γιός του και να αξιωθεί να το πάρει στον πόλεμο.
9. Αρβανίτης το 1606 ονόμασαν  και Σοφιανό, όπως και αρβανίτη είπε ο Τσάρος τον Γεωργάκη ολύμπιο κατά την παρασημοφόρησή του.

Ο όρος Αρναούτης , από το τουρκικό “Αρναβούτ”, αναφέρεται είτε σε αλβανικά φύλα και γενικά σε ομιλητές της Αλβανικής γλώσσας (αρναούτικα) είτε σε μισθοφόρους πολεμιστές των Βαλκανίων του 19ου αιώνα, ανεξαρτήτως εθνότητα.

ΑΡΝΑΟΥΤΗΣ

            Συνήθως Αρναούτηδες ονομαζόντουσαν οι Αλβανοί της Βόρειας Αλβανίας, για τους Έλληνες αρναούτης είχε την έννοια του άγριου, του άξεστου, του κακόβουλου.

            Στην ναυτική γλώσσα «αρναούτης» λεγόταν ναυτικός κόμπος, ο ίδιος κόμπος λεγόταν και «αραβόκομπος».

            Το όνομα απαντάται σε πολλά μέρη της Ελλάδος , Κωνσταντίνος Αρναουτάκης από τα Βρούλα της Μ Ασίας και πολέμησε στην επανάσταση του 1821, υπήρξαν και άλλοι αγωνιστές του 1821 με σχετικό όνομα όπως οι Δημήτριος και Ευστάθιος Αρναούτης από την Παρνασίδα, Μανώλης Αρναούτης από την Κύμη, Αναγνώστης Αρναούτης από την Μάνη. Γνωστή είναι η οικογένεια του Αρναούτογλου που ήρθε το 1715 και έγιναν διοικητές στην Πελοπόννησο. Το 1821 στην Τρίπολη ζούσε ο Αβδούλ μπέης Αρναούτογλου, αυτός είχε μια όμορφη κόρη την Αντιλλέ, με την απελευθέρωση της Τρίπολης μεταφέρθηκε στην Σπάρτη υπό την προστασία του Αναγνωσταρά, με την ανταλλαγή των αιχμαλώτων η Αντιλλέ έμεινε στην Ελλάδα και βαπτίστηκε χριστιανή με το όνομα Χαρίκλεια από την Καποδίστρια , της έδωσαν μάλιστα προίκα 1000 στρέμματα στις Μυκήνες και παντρεύτηκε τον βουλγαρικής καταγωγής Παύλο Τουρναβίτη.  Στα Καλάβρυτα ζούσε ο Ιμπραήμ Αρναούτογλου, ο οποίος ήταν επιρρεπής στο ποτό και τις ηδονές, αυτόν τον χρησιμοποίησαν οι Έλληνες αποκοιμίζοντάς τον με προσφορές για την προετοιμασία της επανάστασης.  Ο πιο γνωστός ήταν ο Σουλειμάν Αρναούτογλου βοεβόδας της Καλαμάτας, που και αυτόν τοα χρησιμοποίησαν οι Έλληνες για να μπορέσουν να προετοιμάσουν την επανάσταση, κατάλαβε ότι κάτι μαγείρευαν οι ραγιάδες όταν έφτασε στην Καρδαμύλη πλοίο από την Μ Ασία (άλλοι λένε την Σμύρνη και άλλοι το Αιβαλί) γεμάτο πολεμοφόδια, ήταν όμως πια αργά 22-23 Μαρτίου 1821 κατελήφθη η Καλαμάτα  και ο Αρναούτογλου πιάστηκε αιχμάλωτος και όπως λέει ο Φρντζής τον «έφαγε το φεγγάρι» !

ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΟΙ:  Έλληνες  και  Αλβανικά φύλα έχουν ζήσει επί αιώνες μαζί στις περιοχές της Ιλλυρίας και την Ήπειρο, υπήρξαν λοιπόν επιγαμίες γράφει ο Κ Β Καραστάθης (ο ιστορικός της Μαλεσίνας) «Οι προσμίξεις μεταξύ των δύο λαών , δημιούργησαν τους δίγλωσσους εκείνους κατοίκους της Β Ηπείρου, που ονομάστηκαν Αρβανίτες αλλά που όλοι τους είχαν έντονη την ελληνική εθνική τους συνείδηση…………….οι Ηπειρώτες οικειώθηκαν την απλή και εύκολη γλώσσα των γειτόνων τους……….». Και αλλού ο Κ Β Καραστάθης γράφει: «………..είναι οι Αρβανίτες της Ελλάδας σάρκα από τη σάρκα του Ελληνισμού…………..». Ο δε Jacomo Barbarrigo έγραψε το 1479 προς τους Γερμανούς « Οι Αρβανίτες και οι Έλληνες δεν είναι παρά ένας μόνο λαός που μισεί κάθε ξένο». Στα δε πρακτικά της Γερουσίας της Βενετίας

Το 1471 αναφέρεται: « Το μεγαλύτερο μέρος των μισθοφόρων είναι Έλληνες και Αρβανίτες Έλληνες!» Πουθενά το τονίζω ΠΟΥΘΕΝΑ στον ελληνικό χώρο οι Αρβανίτες δεν ονομάζονται Αλβανοί. κάτι τέτοιο για τους Αρβανίτες θεωρείτο προσβολή. Ο Τσεβάς  γράφει  στο βιβλίο του «Ιστορία των Θηβών και της Βοιωτίας από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερον» σελ 138 « Οι Αλβανοί (που ήρθαν στην Ελλάδα) ούτοι πάντες χριστιανοί ορθόδοξοι, ήλθον δε εις την Ελλάδα με το θάρρος της ομοφυλίας και με το αίσθημα ελληνικόν…», η δε Μαρία Μιχαήλ Δέδε γράφει στο βιβλίο (Οι Έλληνες Αρβανίτες εκδ Δωδώνης 1997 σελ 139-140) : «………….οι Έλληνες Αρβανίτες είχαν από την πρώτη στιγμή της καθόδου τους απόλυτη ελευθερία  εκλογής. Κανένας δεν τους επέβαλε την ταύτισή τους με τους Έλληνες και τη συμμετοχή τους στα δεινά της φυλής………. Οι περισσότεροι διάλεξαν να μείνουν Έλληνες και Ορθόδοξοι Χριστιανοί………». Το γεγονός ότι στην μεγάλη δοκιμασία του 1821 οι Αρβανίτες τάχθηκαν αναφανδόν με τους Έλληνες όχι σαν σύμμαχοι αλλά σαν Έλληνες  κατά του σουλτανικού ζυγού δείχνει πόσο στενά είναι τα πιστεύω των Ελλήνων και των Αρβανιτών.

Πηγή