HomeΜΝΗΜΕΣ

Ξυλογλύπτης τεχνίτης σταμπωτών στο εργαστήρι του στον Τύρναβο το 1970 Επεξεργασία φωτογραφίας Πασχάλης Δημάκης

Ξυλογλύπτης τεχνίτης σταμπωτών στο εργαστήρι του στον Τύρναβο το 1970 Επεξεργασία φωτογραφίας Πασχάλης Δημάκης

2C2D8CD5 2ADD 4CB6 88F8 93B88FF33B4AΞυλογλύπτης τεχνίτης σταμπωτών στο εργαστήρι του στον Τύρναβο το 1970
Μια τέχνη που άνθισε στην πόλη και της προσέθεσε αίγλη,οικονομική ανάπτυξη και φήμη που ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα κάνοντας τον Τύρναβο και τα σταμπωτά του γνωστό παντού

Η φωτογραφία είναι του δάσκαλου Τάκη Τλούπα που αρέσκονταν να αποθανατίζει στιγμές της καθημερινότητας των Λαρισαίων ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς…

Η περίοδος του 18ου αιώνα χαρακτηρίζεται ακόμη από μια ανάπτυξη σε πολλούς τομείς, ένας από τους οποίους είναι η βιοτεχνία και συγκεκριμένα η υφαντική τέχνη. Τα προϊόντα της ντόπιας υφαντικής φημιζόταν σ’όλο τον ελλαδικό χώρο και εκτός αυτού. Ο Τύρναβος ήταν ονομαστός από την εποχή του Ιουστινιανού για τα τυπωτά ματαξωτά τα «σταμπωτά» του.

Οι κάτοικοι επεξεργαζόταν το μετάξι και το ύφαιναν. Μαζί με τα μεταξωτά υφάσματα εμπορευόταν και τα γνωστά «μπουχάσια», βαμβακερά υφάσματα βαμμένα με ριζάρι και τα γαλάζια βαμμένα με λουλάκι. Απαιτούνταν χρόνος, επιμονή και επιμονή εργασία για τις στάμπες-καλούπια, που το καθένα ήταν μοναδικό έργο τέχνης. Συνήθως οι σταμπωτές, που ήταν αυτοδίδακτοι, σκάλιζαν τις στάμπες, οι οποίες ήταν κατασκευασμένες από μαλακό ξύλο (φλαμούρι) ή σκληρό (αγριογκορτσιά). Η στάμπα με βασικό μαύρο περίγραμμα ονομαζόταν «μάνα» ή «μήτρα» και παρουσίαζε το πιο λεπτό σκάλισμα. Θέματα αντλούσαν από το ζωικό βασίλειο, από νεοκλασικά, αρχαιοελληνικά και νεότερα μοτίβα.

Ξακουστοί σκαλιστές στον Τύρναβο ήταν ο Λεων. Σαϊνης (τέλος 19ου αιώνα) και ο Θεμ. Ιωαννίδης, που φοίτησε σε Σχολείο Τέχνης και τα έργα του βραβεύτηκαν δυο φορές στη Διεθνή Έκθεση Θες/κης (1931,1935). Στην εποχή της ακμής τα εργαστήρια απασχολούσαν πάρα πολλούς τεχνίτες. Από το 19ο αιώνα ως το 1950 περίπου ακμάζει και η δαντελοπλεκτική, που στόλιζε την τοπική ενδυμασία (πουκάμισα, μπόλιες, πετσέτες κ.α.). Είδος δαντέλας με βελόνα ήταν η μπιμπίλα , που κατασκευαζόταν από άσπρη ή χρωματιστή ή χρυσή κλωστή. Η πιο χαρακτηριστική πολύχρωμη μπιμπίλα ήταν τα «κουκάκια», που τα φορούσαν οι γυναίκες στην σκέπη τους (κεφαλομάντηλο). Προμήθεια κουκακίων γινόταν όχι μόνο από χωριά του Νομού Λάρισας αλλά και εκτός αυτού.

Η επεξεργασία και ο επιχρωματισμός έγιναν από εμένα,μια διαδικασία ευχάριστη με αγάπη και σεβασμό για την πόλη μου,την ιστορία της και τους ανθρώπους της
Κάντε κλικ στις εικόνες για πλήρες μέγεθος…

COMMENTS