Το ‘δεν σου απαντώ, δεν είσαι λογιστής μου’ ενός πολιτικού αρχηγού σε έναν δημοσιογράφο δεν είναι μια φράση που ειπώθηκε τυχαία.
Εισάγει για πρώτη φορά στην ελληνική πολιτική σκηνή το σύμπτωμα πολιτικής αυταρέσκειας ενός ηγέτη που πρώτος εισήγαγε ο Τραμπ που επί χρόνια αρνούνταν να δημοσιοποιήσει τις φορολογικές του δηλώσεις μέχρις ότου αυτές διέρρευσαν μετά από δημοσιογραφική έρευνα.
Πολιτικός αρχηγός που απαξιώνει δημοσιογραφικές ερωτήσεις με αυτή την αυθάδεια υποκινείται από την πεποίθηση ότι τα χρήματα τον κάνουν άτρωτο. Εξ ου και η επίδειξη πλουτισμού και μεγαλομανίας.
Βλέπει την πολιτική σαν μια μπίζνα και η κατάληξη τέτοιων πολιτικών είναι η ίδια. Μετά την άνοδο στην εξουσία επέρχεται η πτώση τους με κρότο καταλήγοντας είτε φυλακή είτε σε χρεοκοπία.
Τέτοιοι Τραμπ δοκιμάζουν μέχρι και σήμερα την ανθεκτικότητα της Αμερικανικής Δημοκρατίας που έχει αποδειχθεί ανθεκτική χάρη στα ισχυρά της checks and balances.
Στην εύθραυστη Δημοκρατία στην Ελλάδα ο μικρός Τραμπ θα επιφέρει μία κατάληξη που μπορεί να γίνει τραγική με κατάρρευση της ίδιας της Δημοκρατίας εκ των έσω, στη χώρα που Δικαιοσύνη και δημοσιογραφία δεν επιτελούν τον ανεξάρτητο ρόλο τους επιβολής του νόμου και ελέγχου της εξουσίας.
Άρα τέτοιες φράσεις δεν είναι για να τις παίρνει κανείς αψήφιστα και είναι πολύ σοβαρές για να περιορίζεται ο σχολιασμός τους μεταξύ τυριού και αχλαδιού στα πρωινάδικα. Χρήζουν ενεργοποίηση της πολιτείας και του κράτους που μέχρι σήμερα φαίνεται να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.
