Για τους λιχούδηδες και για να γίνουμε πάλι παιδιά το μαλλί της γριάς είναι ότι πρέπει….
Έχει μεγάλο όγκο, δημιουργείται από «νήματα ζάχαρης που είναι τυλιγμένα γύρω από ένα καλαμάκι, συνήθως είναι άσπρο σαν το χιόνι αλλά αν σας αρέσουν τα χρώματα ο μάστορας σας το κάνει ουράνιο τόξο….
Όπου γάμος και χαρά (πανηγύρια, καρναβάλια κλπ) η μυρωδιά της λιωμένης από θερμότητα ζάχαρης γεμίζει τα ρουθούνια μας και μας καλεί να το δοκιμάσουμε.
Είναι γλύκισμα γνωστό από πολύ παλιά από τον μεσαίωνα λένε, στην Ιταλία από το 1500 το έφτιαχναν στο χέρι για τους ευγενείς και στη Γαλλία για τους βασιλιάδες. Ήθελε χρόνο πολύ για να το φτιάξουν ,να το κεντήσουν ,και η ζάχαρη πανάκριβη για αυτό δεν έφθανε στον λαό.
Ακούστε τώρα το παράδοξο το 1897 ένας οδοντίατρος από το Τενεσσή της Αμερικής, με έναν φίλο του ζαχαροπλάστη έφτιαξαν το πρώτο μηχάνημα που παρασκεύαζε το γλύκισμα.
Το 1904 στην έκθεση του Σεντ Λούις την παρουσίασαν και ομολογουμένως η εφεύρεση στη κυριολεξία τα πήρε όλα και έφυγε, ουρές ατέλειωτες ο κόσμος που περίμενε να γλυκαθεί.
Έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη μηχανή που έφτιαχνε το «μαλλί της γριάς» (cotton candy, στα αγγλικά) ,σας το βάζουμε και στα Αγγλικά για όσους δεν το γνωρίζουν στα ελληνικά ,πράγμα απίθανο.
Το «συννεφογλυκό» ονομάστηκε Fairy Floss, αρχικά στην Αμερική μετά πήρε το όνομα από το Cotton Candy (σήμερα η ονομασία Fairy Floss χρησιμοποιείται μόνο στην Αυστραλία).
Στην Ελλάδα επειδή θυμίζει κρεπαρισμένο μαλλί γιαγιάς πήρε το όνομα Μαλλί της γριάς και επειδή πλέον η γιαγιάδες με τα άσπρα μαλλιά δεν είναι της μόδας βγήκε και σε άλλα χρώματα….
Το 1972 εφευρέθηκε η πρώτη αυτόματη μηχανή παρασκευής Μαλλιού της Γριάς, που έφτασε σε όλα τα πανηγύρια, λούνα παρκ, σε όλες τις θερινές φιέστες και τους εμπορικούς πεζόδρομους του κόσμου… αν και στην Αμερική, για ανεξήγητο λόγο, η 7η Δεκεμβρίου είναι η Εθνική Ημέρα Μαλλιού της Γριάς (USA National Cotton Candy Day, δεν χρειάζεται εξήγηση για Αμερική μιλάμε).
Απολαυστικό καθώς με τα δάκτυλα το κόβουμε και μπουκώνουμε το στόμα για αρχή ,στη συνέχεια μάτια, αυτιά, μαλλιά ,κολλάμε ολόκληροι αλλά χαλάλι του.
Ποιος δεν θα έδινε λίγα ευρώ ,πολύ τρέλα και γέλιο για να γευτεί τη λιχουδιά αυτή, να γίνει μούρτζος και να θυμίζει τις ταινίες με την κόλα που παγιδεύουν μύγες.
Αν και αμερικάνικη ανακάλυψη, το “μαλλί της γριάς” που γνωρίζουμε σήμερα, υπάρχουν κι άλλες εκδοχές που προηγήθηκαν χρονικά και διατηρούνται ως σήμερα. Υπάρχει π.χ. το περσικό “πασμάκ” και το τουρκικό “πισμανίγε”, τα οποία έχουν πιο στέρεα νήματα διότι αυτά περιέχουν και αλεύρι.
Αυτά σερβίρονται σε μπουκιές και τρώγονται με πηρούνι. Η ευγενέστερη, όμως, εκδοχή είναι το “φόι τονγκ”, το οποίο είναι αρωματισμένο με άνθη γιασεμιού και αποτελείται από πολύ μακριές χρυσοκίτρινες υφές. Είναι σύμβολο μακροζωϊας και καταναλώνεται στις θρησκευτικές γιορτές της Ταϊλάνδης.
[quads id=5]
