Του Χρήστου Τσαντήλα*
————————————-
ΚΑΙ επειδή δεν διατρέχω τον κίνδυνο να με εντάξουν οι πολλοί στην κατηγορία των «ειδικών του … καναπέ» – αφού από θέση «πρώτης γραμμής» έζησα όλες τις πλημμύρες του Πηνειού για μισό σχεδόν αιώνα – ελπίζω ο σκληρός σχολιασμός που θα επιχειρήσω να μην ακουστεί μόνο από ώτα … μη ακουόντων.
Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή.
Ο πρώτος σοβαρός όσο και αποτελεσματικός σχεδιασμός για την αντιμετώπιση του «θυμωμένου» κάθε φορά ποταμού, ήρθε κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 80 όταν κάποιος διορισμένος νομάρχης με πολιτικό νεύρο και όραμα, άρχισε να μιλά για την δημιουργία ταμιευτήρων στην στεγνή Κάρλα, δεξαμενές νερού που θα έσωζαν κυρίως και μέρος της αγροτικής καλλιέργειας. Η τότε αντιπολίτευση ήταν αντίθετη στις «μπάρες» όπως τις αποκαλούσε.
Ευτυχώς (εκ του αποτελέσματος) η ιδέα των ταμιευτήρων με τα χρόνια επικράτησε, οι «μπάρες» πολλαπλασιάστηκαν και οι αγρότες είδαν τα χωράφια να ξεδιψούν, ο δε Πηνειός να μην χαραμίζει όλα τα νερά του στην θάλασσα.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, ενώ σχεδιαζόταν η εκτροπή του Αχελώου (από την εποχή του υδροενεργειακού (μακαρίτη σήμερα) Στέλιου Μαγειρία, δυστυχώς μέχρι και σήμερα έγιναν εκατοντάδες συσκέψεις και δαπανήθηκαν τεράστια ποσά), ο Πηνειός πλημμύρισε δυο – τρεις φορές, μια από τις οποίες έζησα ως νεαρός συντάκτης τότε, μαζί με τους στρατιώτες που γέμιζαν τσουβάλια με άμμο για να προστατέψουν την συνοικία Αμπελοκήπων που μετατρέπονταν σε λίμνη!
Τότε έγιναν και τα μεγάλα αντιπλημμυρικά έργα που θα προστάτευαν την Λάρισα.
Αυτές οι πλημμύρες των προηγούμενων χρόνων, σε σύγκριση με την τωρινή κατακλυσμιαία κατάσταση που ζήσαμε επί τετραήμερο νεροποντής, ήταν πολύ μικρής εντάσεως, σχεδόν ψιλόβροχο μπροστά στο φαινόμενο «Ντάνιελ».
Τα τραγικά αποτελέσματα του φαινομένου αυτού που ούτε ο θεός της βροχής μπορούσε να προβλέψει, τα είδαμε και δια ζώσης αρκετοί και από την τηλεόραση οι περισσότεροι, θυμώσαμε, αγανακτήσαμε σιχτιρίσαμε τους υπεύθυνους που δεν έκαναν έργα, χωρίς να γνωρίζουμε καν ούτε τι έκαναν ούτε τι έργα χρειάζονταν. Απλώς σιχτιρίσαμε!
Και δώσαμε, δικαίως ή αδίκως δεν έχει σημασία, το ανάθεμα, με τις πρώτες λάσπες στα σπίτια στις πόλεις και χωριά, σε νομάρχες, περιφερειάρχες, υπουργούς και πρωθυπουργούς όπως άλλωστε κάνουμε πάντα για συναισθηματική εκτόνωση.
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ για το πώς και γιατί έσπασαν τα φράγματα, ξεχείλισαν οι χείμαρροι και φούσκωσαν τα ρυάκια σε μια ύπαιθρο την οποία ο μισός αστικός πληθυσμός της Ελλάδας ούτε καν γνωρίζει, δεν θα επιχειρήσω να πω.
Τι ξέρει ο Αθηναίος τώρα από βαμβάκια, σιτηρά, καπνά, κοτόπουλα και βοοειδή. Για όλους θα πρέπει μα πρυτανεύσει η λογική και να απαντήσει σε ένα καίριο ερώτημα:
ΑΥΤΟΝ τον απίστευτο πρωτοφανή ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ του Νώε, μπορεί μα μου πει κανείς ποια δημοτική αρχή, ποια Περιφερειακή αρχή, ποια πολιτική προστασία ποιος υπουργός και ποιος πρωθυπουργός μπορούσε να «πολεμήσει» χωρίς να πλημμυρίσουν τρεις νομοί της χώρας και να βουλιάξουν στη λάσπη τόσα χωριά; Με την υπάρχουσα υποδομή.
Ξέρει κανείς πόσο μπορεί να αντέξουν τα αντιπλημμυρικά συστήματα των πόλεων που διαπερνά ο Πηνειός, όταν το ύψος της βροχής που έπεσε για 35 ώρες στη Θεσσαλία ήταν τόσο όσο θα έπεφτε στην Αθήνα για δυο χρόνια;
Οι έχοντες αντιπολιτευτική διάθεση από όπου και αν προέρχονται, ας αναλογιστούν πρώτα εάν αισθάνονται ικανοί έστω στο μέλλον να αντιμετωπίσουν έναν παρόμοιο κατακλυσμό. Αν όχι, να αρκεστούν στον θεσμικό τους ρόλο που είναι ο έλεγχος εάν τα έργα που έγιναν από την προηγούμενη θεομηνία έγιναν σωστά, νόμιμα και σύμφωνα με τις προδιαγραφές των συμβάσεων και όχι με τα γνωστά «κόλπα» των εργολάβων.
ΤΟ κεφάλαιο Πηνειός και η διαχείριση των υδάτων του, αυτή τη φορά θα πρέπει να ταρακουνήσει συμπολίτευση και αντιπολίτευση. Ο άδικος θάνατος τόσων ανθρώπων και η ανεπανόρθωτη καταστροφή περιουσιών και της αγροτικής οικονομίας θα πρέπει να υποχρεώσουν την πολιτεία και τα όργανα της, κάτω από την πίεση για προστασία των πολιτών, να σκύψουν στο πρόβλημα και να σχεδιάσουν πιο αποτελεσματικούς τρόπους ώστε στον επόμενο κατακλυσμό να μην υπάρξουν τα ίδια τραγικά αποτελέσματα. Πλημμύρες θα γίνουν πολλές.
Όπως και σεισμοί λιμοί και καταποντισμοί και άλλες καταστροφές. Σχεδιασμός και έλεγχος χρειάζεται μακριά από μικροπολιτική. Γιατί οι περιουσίες γίνονται. Η ζωή δεν επανέρχεται.
——
ΥΓ: Και χρειάζεται απάντηση λογικής στο ερώτημα: Στον Στρίντζο και στην Αλεξανδρινή ο κόσμος έχτισε κατοικίες εξοχικές. Γνωρίζοντας ότι κάποτε θα…πνίγουν! Τώρα ποιος φταίει οι ιδιοκτήτες ή η πολιτεία που τους νομιμοποίησε δίνοντας τους τίτλους κυριότητας; Δυστυχώς ο θρήνος όταν υπάρξει έχει αποδέκτες.
*Ο Χρήστος Τσαντήλας υπήρξε επί σειρά δεκαετιών αρχισυντάκτης και διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας Ελευθερία. Σημείωσε σπουδαίες δημοσιογραφικές επιτυχίες καθ όλη τη διάρκεια της καριέρας του.
