Θα αναφερθούμε σε ένα ποταπό αρχέγονο συναίσθημα που ακόμα είναι διάχυτο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας τον Φθόνο.
Δεν είναι ευγενής ανταγωνισμός είναι ένστικτο που πρώτα απαξιώνει αυτόν που το έχει στο dna του και προκαλεί πόνο ψυχικό ενίοτε σωματικό και στο θύμα που θα αποτελέσει το αντικείμενο του φθόνου.
Η ανικανότητα, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθησης είναι πηγή του κακού.
Η επιστήμη μιλάει για συμπεριφορά που είναι προσαρμοσμένη, ευχάριστη, κοινωνικά αποδεκτή από αυτό που περιμένουν οι άλλοι από εμάς ή θεωρούν για εμάς.
Το συναίσθημα του φθόνου έχει στόχο την μπορεί να έχει την επαγγελματική, προσωπική, επιτυχία του άλλου.
Έχουμε τον φθόνο που δεν εκδηλώνεται αλλά δηλητηριάζει την ψυχή και το μυαλό αυτό που φθονεί και αυτόν που εκδηλώνεται με πράξεις και εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται καταστροφικός.
Όλοι μας τον έχουμε συναντήσει σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής μας.
Όλοι μας εφευρίσκουμε τρόπους και γούρια να προφυλαχθούμε από το κακό.
Η οικογένεια ,τα βιώματα της παιδικής ηλικίας, το κοινωνικό περιβάλλον είναι το αυγό του φιδιού.
Πρέπει να το σπάσουμε χωρίς να μας δαγκώσει, να μάθουμε τον σεβασμό στον συνάνθρωπο, την βελτίωση του εαυτού μας με θεμιτά μέσα και το σημαντικό να μάθουμε να αγαπάμε πρώτα από όλα τον εαυτό μας με τα καλά και τα κακά του. Τα καλά τα καλλιεργούμε και τα αφήνουμε να ανθίσουν τα κακά τα αμβλύνουμε και τα κάνουμε λιγότερο καταστροφικά.
Προσωπική άποψη αναγνώστη όπως το εισπράττει στην καθημερινότητα της μικρής μας κοινωνίας.
Μια περατζάδα πρωινή από την πλατεία και θα δείτε ανθρώπους να κάθονται σε εμφανή σημεία με ανοικτό το οπτικό τους πεδίο ,με σκοπό όχι τον ανώδυνο κοινωνικό σχολιασμό ,που συμβαίνει σε όλες τις μικράς κοινωνίες, αλλά για αποκτήσουν τροφή για να ταΐσουν το συναίσθημα του φθόνου.
Έτσι εξοστρακίζουν οποιαδήποτε μειωτικό που τους βαραίνει και αισθάνονται, ότι ο Θεός αφού τους έπλασε μετά έσπασε το καλούπι.
Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει με τα παραπάνω, δυστυχώς είναι η πραγματικότητα…
