Μετά τη διάλυση όλων των στερεοτύπων περί ανθρώπων και οικογενειών με το φωτοστέφανο, η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να γκρεμίζει όσα με τόσα κόπο έχτισε.
Οικογένειες που μετά από μια τεράστια προσπάθεια να γίνουν άγιες αποδεικνύονται σάπιες, άνθρωποι που πρόσφεραν τόσα στο κοινωνικό σύνολο και τελικά είναι τέρατα, δαίμονες με προσωπείο αγγέλου.
Και εκεί που η Ελλάδα νομίζει πως αντιμετωπίζει το χειρότερο κοινωνικό της εφιάλτη με στερεότυπα και αντιλήψεις να πέφτουν σαν κάστρα από άμμο έρχεται η επόμενη αποκάλυψη να παγώσει τα πιστεύω μας, την εμπιστοσύνη μας, όλα όσα πιστέψαμε και φροντίσαμε σαν ακριβή πορσελάνη να μην σπάσουν.
Οι τέλειοι σύντροφοι μεταμορφώνονται σε δολοφόνους, μαστροπούς, βιαστές παιδιών, κακοποιητικούς ανθρώπους. Μανάδες που σκοτώνουν τα παιδιά τους στο χειρότερο έγκλημα των τελευταίων ετών στην Ελλάδα και μαζί μαγαρίζουν την μόνη έννοια που δεν επιτρέπεται κανείς να αγγίζει. Την αγάπη της Μάνας. Άρρωστοι, βρώμικοι άνθρωποι παντού γύρω μας και μια ολόκληρη κοινωνία πίσω από όλα αυτά να θρηνεί όχι μόνο για όσους έφυγαν αλλά και για την αλήθεια που εμφανίζεται, για την εμπιστοσύνη που χάνετε.
Και το πιο πρόσφατο μια κιβωτός που μπάζει από παντού. Μια κιβωτός που όλη η Ελλάδα, κάθε γωνιά της, κάθε άνθρωπος, έχει προσφέρει σε αυτά τα παιδιά, σε αυτήν την αγία κιβωτό. Και ξαφνικά παγωμάρα. Τρελά ποσά που δεν έφτασαν ποτέ στα παιδιά, κακοποίηση και πόνος μόλις έκλειναν οι πόρτες.
Θυμάμαι μεγάλους μαραθώνιους αλληλεγγύης για όλες αυτές τις δομές. Που η δουλειά τους ήταν μια και ιερή. Να φροντίσουν όσους έχουν ανάγκη. και τελικά; Η καλή μας πράξη πήγαινε στην τσέπη κάποιου; «Κάνε μια καλή πράξη», «προσφέρεται έστω ένα ευρώ για να κάνουν καλύτερα Χριστούγεννα αυτά τα παιδάκια». Δεν ξέρω τι με βασανίζει περισσότερο σε αυτή τη σάπια κατάσταση που κάθε μέρα εμφανίζεται…
Τα παιδιά που θα ζούσαν σαν βασιλιάδες με τόσα έσοδα; τα παιδιά που κακοποιήθηκαν από μια δομή που υποτίθεται τους στερούσε την οικογένεια τους για μια καλύτερη ζωή; ή το ότι μου γκρέμισαν ένα πιστεύω… μου στέρησαν την εμπιστοσύνη. Την εμπιστοσύνη να προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο και να κάνω την καλή μου πράξη.
Μπορεί κάποιος να μου επιβεβαιώσει ότι όπου θα δώσω τα ρούχα και τα παιχνίδια του παιδιού μου δεν θα πάνε για κάψιμο; Έχει δημιουργήσει αναμνήσεις σε αυτά τα αντικείμενα και τα δίνω για να προσφέρουν χαρά και σε άλλα παιδιά όχι για να καούν. Τα καίω και μόνη μου.
Χρήματα… αυτά τα χρήματα που ο Άγιος άνθρωπος ζητούσε απεγνωσμένα για να συντηρεί την ακριβή ζωή του. Πως θα προσφέρω χρήματα; Κάποιοι στερήθηκαν από τον εαυτό τους για να βοηθήσουν τα παιδιά αυτά. Όχι για να προσφέρουν καύσιμα στο πανάκριβο αυτοκίνητο του σωτήρα.
Μας κλέβουν την εμπιστοσύνη, την ανθρωπιά, την αγάπη. Το ότι γκρέμισαν την εικόνα τους θεωρώ πως απλά μας δίνει ένα μάθημα. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Αλλά το ότι μας αφαίρεσαν το δικαίωμα να εμπιστευόμαστε και να προσφέρουμε βοήθεια το θεωρώ εγκληματικό.
Είναι ο πάτος; πόσο ακόμα θα σοκαριστούμε από αποκαλύψεις; και το χειρότερο θα είναι όταν πια θα σταματήσουμε να νιώθουμε έκπληξη. Όταν η βρωμιά της κοινωνίας θα είναι καθημερινό και αδιάφορο νέο στις εφημερίδες. Αρκετά.
