Ξυπνώντας χαράματα λόγω άγχους για την δουλειά, ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά λίγο ακατάστατα, λίγο περίεργα. Μετά από πέντε δευτερόλεπτα, ευτυχώς, επανήλθε στους συνηθισμένους παλμούς.
Αναπόφευκτα και ιδίως λόγω της ημέρας, έκανα κάποιες σκόρπιες σκέψεις: Πόσο άφθαρτος και δυνατός είναι τελικά αυτός ο μυς, μία αντλία ίσα με τη χούφτα μου, που επί σαράντα πέντε χρόνια εργάζεται τόσο ακούραστα για να μπορώ σήμερα να γράφω αυτές τις γραμμές.
Πόσες φορές κουράστηκε, ταράχτηκε, πόνεσε, φοβήθηκε, πληγώθηκε… αλλά ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Δεν βρήκε καμία δικαιολογία να τα παρατήσει.
Πόσες φορές ένιωσε να φτερουγίζει, να θέλει να βγει από το στήθος μου από αγάπη, από λαχτάρα, από έρωτα και κάποιες φορές υποχώρησε με σοφία και προνοητικότητα, δίνοντας προτεραιότητα στο μυαλό, προκειμένου να επέλθει η πολυπόθητη ισορροπία στη ζωή μου.
Στην καρδούλα μου, λοιπόν, την ακούραστη και την ανιδιοτελή εύχομαι να είναι γερή και να δουλεύει σαν ελβετικό ρολόι, τουλάχιστον για άλλα σαράντα πέντε χρόνια. Και της υπόσχομαι ότι θα κάνω τα πάντα για να μην την επιβαρύνω περισσότερο, να μην τη φθείρω χωρίς λόγο, να μην την αναγκάζω να παλεύει για άπιαστα όνειρα, για βλαβερούς ανθρώπους, για αδιέξοδες καταστάσεις.
Ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί Τυρνάβου θα το πιώ σήμερα, μίας και από ιατρικής απόψεως ενδείκνυται.
Άρθρο της Θάλειας Μ.
