Κάποτε οι φωτογραφίες είχαν αξία. Κάποτε τα πρόσωπα αποτυπώνονταν πάνω σε λευκή πορσελάνη, στολισμένη με χρυσές λεπτομέρειες περιμετρικά. Κάποτε οι φωτογραφίες κρέμονταν στον τοίχο. Η γιαγιά, ο παππούς, το ζευγάρι, το μωρό, το βαφτιστήρι, βασιλείς, ιερείς, νύφες και γαμπροί. Κάποτε τα πρόσωπα είχαν αξία, οι άνθρωποι μεράκι, οι αναμνήσεις δύναμη…
Τώρα οι φωτογραφίες μένουν αποθηκευμένες στο κινητό μας. Συσσωρεύονται στον υπολογιστή μας, αραχνιάζουν στο πατάρι μέσα στα οικογενειακά μας άλμπουμ και τα «υπολείμματα» του παρελθόντος. Σουβενίρ που πια δεν έχουν θέση στη ματαιόδοξη και εκμοντερνισμένη εποχή μας. Κάποτε μαζεύαμε λεφτά για να πάρουμε μια φωτογραφική μηχανή. Βγάζαμε λίγες και καλές, αυθόρμητες, χωρίς να μπορούμε να τις ελέγξουμε, να τις διαγράψουμε και να βγάλουμε καλύτερες.
Μετά μαζεύαμε πάλι λεφτά για τις εκτυπώσουμε. Αγωνία, ενθουσιασμός, χαρά που θα βλέπαμε επιτέλους τυπωμένες τις φωτογραφίες από τις αγαπημένες μας στιγμές και τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Πηγαίναμε μετά από δύο μέρες στο φωτογραφείο, παίρναμε τις φωτογραφίες, τα αρνητικά και τρέχαμε στο σπίτι για να τις δούμε μαζί με την υπόλοιποι οικογένεια. Κάποιες έμπαιναν σε κορνίζα, κάποιες στα εφηβικά μας λευκώματα, κάποιες τις δίναμε στη γιαγιά, κάποιες τις στέλναμε στους φίλους μας στην επαρχεία που κρατούσαμε αλληλογραφία. Κάποιες, έμεναν απλά μέσα στο φάκελο και τις φυλάγαμε με δέος μέσα στο συρτάρι της ντουλάπας…
Όταν είδα αυτή τη φωτογραφία πάνω στον τοίχο από το δωμάτιο του χωριού, δεκάδες αναμνήσεις ήρθαν στο μυαλό και μια ολόκληρη ξεχασμένη εποχή ξετυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μου. Ποτέ άλλοτε ένα «πιάτο» δεν κατάφερε να γεμίσει τα μάτια μου με τόσες «εικόνες». Ποτέ άλλοτε ένα απλό πιάτο δεν μπόρεσε να γίνει η πιο πολύτιμη και ξεχωριστή κορνίζα. Ευτυχώς, τα κειμήλια του παρελθόντος, συνεχίζουν, για κάποιους από εμάς, να είναι τα πιο όμορφα στολίδια του παρόντος…
Χ. Δασκαλάκης
