Όταν είμασταν παιδιά μια από τις ερωτήσεις κρίσεως Ενίοτε υπήρχε ανάμεσα και το τι θέλεις να γίνεις…
Οι απαντήσεις πολλές και φιλόδοξες με βαρύγδουπες λέξεις , έκαναν τους γονείς να κορδώνονται.
Είμασταν παιδιά και ως τέτοια μπορούσαμε να φθάσουμε και στο φεγγάρι.
Σήμερα έχουμε το φαινόμενο αυτών που τους έμεινε το απωθημένο να γίνουν κάτι ώστε όλοι να μιλάνε για αυτούς. Ξύπνησαν όμως ένα πρωί και διαπίστωσαν ότι το παιδικό όνειρο έμεινε ανεκπλήρωτο…
Έχω φρίξει με τους θεματοφύλακες τους ομολογητές θεματοφύλακες, τάγματα από εδώ τάγματα από εκεί να βγαίνουν και να μιλάνε ανερυθρίαστα για το σύνταγμα, για την επιστήμη, την δημοκρατία να ορίζουν τον εαυτό τους ως αρχηγό μιας ομάδας να συντάσσουν δικούς τους θεσμούς παραποιώντας τους υπάρχοντες να χρησιμοποιούν ευφάνταστα και πομπώδη λογότυπα και σύμβολα και βαρβαρότητα για όποιον διαφωνεί μαζί τους.
Ειλικρινά δεν μπορώ παρά να αποδώσω την παραπάνω τρέλα σε ανικανοποίητα παιδικά όνειρα. Με τη διαφορά ότι τα παιδικά όνειρα στο μυαλό ενός ενήλικα χάνουν την αθωότητα τους και τον αυθορμητισμό τους και κάνουν τους ανθρώπους χειριστικούς, εγωπαθείς και λαοπλάνους.
Η Δημοκρατία δεν επιτρέπει αποκλεισμούς στη διακίνηση ιδεών μήπως να βάλει ένα φραγμό στην βλακεία και κυρίως στην παραποίηση θεμελιωδών αρχών του κράτους…
Δεν είναι γραφικοί ούτε showman απλά επικίνδυνοι. Θα μου πείτε βρίσκουν ευήκοα αυτιά από κάπου πρέπει να αρχίσει το ξήλωμα…
