Παγόσμια ημέρα μη Βίας σήμερα. Η Διεθνής Ημέρα Μη Βίας καθιερώθηκε στις 15 Ιουνίου 2007 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Οκτωβρίου, ημερομηνία γέννησης του Μαχάτμα Γκάντι (1869). Στόχος της γιορτής είναι να περάσει το μήνυμα της μη χρήσης βίας σε όλες τις ανθρώπινες εκδηλώσεις μέσα από την εκπαίδευση και την ενημέρωση της κοινής γνώμης.
Θα πρέπει να εστιάσουμε το θέμα της μη βίας στα παιδιά ,είναι αυτά που η προσωπικότητα τους είναι υπό διαμόρφωση.
Σαφώς το μύνημα αφορά τους πάντες ανεξαρτήτου ηλικίας Πρέπει ο σπόρος της σημασίας της των λέξεων να γίνεται πολύ νωρίς. Αφορμή για το άρθρο μου δόθηκε από μια βιωματική εμπειρία ,που είχα ως μαμά ,όταν το παιδί μου ήταν δύο χρονών περίπου. Στη εποχή μας που τα κλασικά παραμύθια έχουν εικόνα, κίνηση, λόγο και πρωταγωνιστούν σε βιντεοκασέτες παλαιότερα ,σε dvd μετέπειτα, γίνονται θεατρικές παραστάσεις ,έχουν αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το μήνυμα του καλού και του κακού τα παιδιά. Ετσι λοιπόν ως κλασική Ελληνίδα μαμά η Σταχτοπούτα, η Χιονάτη, η Ωραία κοιμωμένη ,και τόσα άλλα ήταν κάθε Σάββατο βράδυ το κοσμικό event της οικογένειας. Διαπίστωσα στη πορεία ότι η μικρή στη Χιονάτη ,ήθελε να δει το παραμύθι όχι από την αρχή αλλά μετά την σκηνή που ο υπηρέτης ,με εντολή της μητριάς παρέσυρε την Χιονάτη στο δάσος να την σκοτώσει. Να μη θυμηθώ τον Πινόκιο που η σκηνή που τον κατάπιε η φάλαινα ήταν απαγορευμένη. Την δε κοκκινοσκουφίτσα την προσαρμόσαμε στα δικά μας θέλω. Βία δεν είναι μόνο εκβιασμός, επιβολή ή πρόκληση κάτι κακού σε αυτόν που είναι το θύμα. Είναι ο εξαναγκασμός ,η υποχρέωση να επιμένουμε να ακολουθούμε το συνηθισμένο και όχι το πρωτοποριακό αυτό που συνάδει με την εποχή που ζούμε. Αυτό που όλες οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι επέβαλαν πρότυπα ξεπερασμένα, ανούσια, και κυρίως στήριζαν τον διαχωρισμό του καλού και του κακού μέσα από εξωτερική εμφάνιση ,είδατε την Χιονάτη ή την Σταχτοπούτα ποτέ ατημέλητες ή άσχημες…..η Σταχτοπούτα ακόμα και ως δουλικό ήταν επιμελώς ατημέλητη, η δε Χιονάτη η ενδυματολογική επιλογή την συνόδευε στο δάσος στις δουλιές ,στον ύπνο, και ρωτάω η αφελής γιατί υποχρέωνε τους νάνους να πλυθούν πριν το φαγητό, ενώ η ίδια η χαρά του covid 19.Το χειρότερο όλων ήταν το happy end που σε όλα ο Πρίγκηπας στο άσπρο άλογο ήταν αυτοσκοπός. Ακόμα και η τιμωρία του κακού ήταν φοβιστική με σκοπό την αποτροπή.
Ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα στα καθ’ ημάς είναι ο «Τράγος και τα εφτά λυκάκια» της Ρένας Ρώσση-Ζαΐρη, διασκευή του γνωστού παραμυθιού των Γκριμ «Ο λύκος και τα επτά κατσικάκια». Ως γνωστόν, στο κλασικό παραμύθι τα κατσικάκια τιμωρούνται (τα τρώει ο κακός λύκος) γιατί δεν συμμορφώθηκαν στην εντολή της μαμάς να μην ανοίξουν την πόρτα. Και βέβαια, το ήμερο ζώο είναι καλό, ενώ το άγριο κακό. Ομως στον «Τράγο» τα στερεότυπα ανατρέπονται -κάτι που συναντάμε και στα «Τρία μικρά λυκάκια» του Ευγένιου Τριβιζά. Το κακό, λένε αυτοί, μπορεί να προέλθει και από το οικείο… Αλλωστε η οικολογία έχει εισβάλει στα σύγχρονα παραμύθια: εδώ είναι ο λύκος και όχι η Κοκκινοσκουφίτσα που κινδυνεύει με αφανισμό…Οσο για τον Ευγένιο Τριβιζά, εμφανίζεται ως ο βασικός εκπρόσωπος της ανατροπής των γνωστών στερεότυπων στην Ελλάδα. Σε δύο μάλιστα βιβλία του («Τα μαγικά μαξιλάρια» και «Η τελευταία μαύρη γάτα») καταφέρνει να περάσει στα παιδιά μια δυσνόητη έννοια: αυτή του ολοκληρωτισμού ως πολιτικού συστήματος. Περιγράφοντας τη γενοκτονία μαύρων γάτων ουσιαστικά περιγράφει τις βασικές αρχές της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και του φασισμού: σιγά σιγά οι ίδιοι οι γάτοι άλλου χρώματος, από φόβο, αρχίζουν να γίνονται δειλοί καταδότες που σκοτώνουν τους παλιούς συντρόφους τους με τη δικαιολογία του χρώματός τους και με τη φρούδα ελπίδα ότι αυτούς δεν θα τους πειράξει κανείς…
Επομένως αντ΄της βίας ας επιλέξουμε την πειθώ, την προαίρεση ,την ελεύθερη επιλογή……
