Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας πλένουν τα πιάτα τους όσο εσύ κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και ετοιμάζεσαι για τη δουλειά σου. Σας χωρίζουν λίγα εκατοστά, ακούς πώς τα αφήνουν στον πάγκο της κουζίνας και τη συχνότητα που ανοίγουν τη βρύση. Αγοράζουν το ίδιο πράσινο σαπούνι, πληρώνουν τους ίδιους λογαριασμούς και μέσα στη βδομάδα δέχονται τα ίδια τηλεφωνήματα από εταιρείες ρεύματος που σε πιέζουν να αλλάξεις πάροχο.
Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας κάνουν την ίδια χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και διαβάζουν τα ίδια κείμενα με εσένα. Ανησυχούν και προβληματίζονται. Άραγε, πώς θα τη βγάλουν καθαρή το χειμώνα; Θα μπορέσουν να αποδράσουν από την Αθήνα το επόμενο τριήμερο και αν ναι, πόσα θα χρειαστεί να ξοδέψουν; Μήπως προέχει η βιωσιμότητα του σπιτιού και είναι κάπως νωρίς να σκέφτονται το επόμενό τους ταξίδι; Αξίζει ή όχι η νέα σειρά του Netflix;
Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας εργάζονται, όπως και εσύ. Διατηρούν μίνι μάρκετ στον Κολωνό, έχουν εργαζόμενους, συνομιλούν με άτομα της ανώτερης “κάστας” ώστε, σταδιακά, να γίνουν και αυτοί μέρος της. Πάνε συχνά στην εκκλησία, είναι καλοί χριστιανοί και οικογενειάρχες, βοηθούν τους διπλανούς τους, φωτογραφίζονται με την πρώτη ευκαιρία και να κάνουν γνωστό το έργο τους. Ίσως και να έχεις ψωνίσει από αυτούς το αλάτι που θα ρίξεις απόψε το βράδυ στη μακαρονάδα σου η οποία, δυστυχώς, λάσπωσε.
Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι συγγραφείς και πολλοί από αυτούς, μάλιστα, γίνονται οι οδηγοί που απλώνουν το χέρι τους και μεταφέρουν τα παιδιά σου στο μονοπάτι της λογοτεχνίας. Παρά τα όποια βραβεία που τους απονεμήθηκαν λόγω των ικανοτήτων τους, παραμένουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Μοιάζουν όμως συμπαθητικοί, λιγομίλητοι, χρήσιμοι και πνευματικά οξυδερκείς στον κλειστό κύκλο που μεγεθύνει το εγώ τους. Για εκείνους, αυτό έχει σημασία.
Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι γονείς. Ω, ναι, είναι γονείς. Ζουν στα Πετράλωνα, σχεδιάζουν πάρτι, καλούν φίλους και συγγενείς, κρατούν στα χέρια τους κινητά και βιντεοσκοπούν τις στιγμές τους όσο μία κατσαρίδα απαιτεί το μερίδιό της από τα αποφάγια της χθεσινής νύχτας. Ζουν και στην Πάτρα. Είναι υπερπροστατευτικοί και παράλληλα δυνατοί χαρακτήρες. Είναι πάντα εκεί για τα παιδιά τους, τους κρατούν το χέρι στο νοσοκομείο. Τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνουμε από τις φωτογραφίες στα social media.
Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι νέοι, γύρω στα 28, που πατούν γερά στα πόδια τους. Έχουν πάει και στο στρατό με ή χωρίς την θέλησή τους για να υπερσπασπιστούν την πατρίδα όσο η μητέρα τους κάνει baby sitting. Το έξτρα χαρτζιλίκι είναι πάντα χρήσιμο για έναν φαντάρο, ποτέ δεν ξέρεις πότε το στομάχι σου θα ζητήσει αυτό το κρουασάν με το ασημί περιτύλιγμα. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες να έχετε καλέσει το ίδιο ασανσέρ γιατί, πού να ανεβαίνεις στον τέταρτο με τα πόδια μετά το γυμναστήριο;
Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας μεγάλωσαν κάτω από το θόλο της αγίας ελληνικής οικογένεια, όπως και εσύ. Της αγίας ελληνικής οικογένειας με τα δύο πρόσωπα, τον καθωσπρεπισμό ως υπέρτατο σκοπό, του “δεν μιλάμε στο τραπέζι”. Της αγίας ελληνικής οικογένειας που δυναμώνει την τηλεόραση για να πνίξει τις φωνές, που περιμένει να μεταλάβει για να εξαγνιστεί και που τρώει, με όλα της τα μέλη, το μεσημέρι της Κυριακής σχολιάζοντας εσένα, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας.
[quads id=4]
