Φώτο «Συνέδριο της Βιέννης (1814-1815)». Οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών κρατών διαπραγματεύονται στο Συνέδριο της Βιέννης. Α. Ο Αυστριακός καγκελάριος Μέτερνιχ. Β. Ο υπουργός Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας κόμης Κάσλρι. Γ. Ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ταλεϋράνδος.
Μεγάλες ,ηρωικές στιγμές αυταπάρνησης ,ανδρείας αλλά και ποταπές συμπεριφορές ,προδοσίες, αμετροέπεια ,ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών. Έτσι είναι οι άνθρωποι και η επανάσταση έγινε από ανθρώπους ,κοινούς θνητούς με άλλα λόγια. Όλα πρέπει να τα γνωρίζουμε και τα τρανά και τα μικρά…
Η Επανάσταση του 1821 ήταν ένα πραγματικό γεγονός. Δεν ήταν μόνο ένας αγώνας για την Ελευθερία αλλά για να πάρουν πίσω οι υπόδουλοι Έλληνες την χαμένη αιώνες αξιοπρέπεια. Ως τότε με τις αποφάσεις του Συνεδρίου της Βιέννης το 1815, λίγες εβδομάδες αργότερα η σύσταση της Ιεράς Συμμαχίας όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που γεννήθηκαν στην Ιταλία, Ισπανία, Νεάπολη και Πεδεμόντιο εξολοθρεύτηκαν.
Ανάλογη μυστική οργάνωση στα Ελληνικά δρώμενα ήταν η Φιλική Εταιρεία. Από την αρχή χαρακτηρίσθηκε εγκληματική, ανατρεπτική όχι μόνο από τα ανακτοβούλια της Ευρώπης. Ο Ιγνάτιος Μητροπολίτης Ουγγοροβλαχίας, ο φαναριώτης πολιτικάντης Μαυροκορδάτος, όπως και ο Καρατζάς Ιωάννης ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας είχαν ταυτιστεί με την παραπάνω θέση.
Η Φιλική Εταιρεία κατάφερε να ενώσει τους Έλληνες και να δημιουργήσει το Έθνικό Όραμα. Ανεξάρτητα πως αντιλαμβανόταν ο καθένας την Ελευθερία ή την Ανεξαρτησία ενώθηκαν κάτω από ένα κοινό στόχο.
Τον Φεβρουάριου του 1821, οι Έλληνες ραγιάδες, με επικεφαλής των Αλέξανδρο Υψηλάντη αποφάσισαν να ανατρέψουν, ό,τι με τόσο κόπο ο αυστριακός διπλωμάτης Μέτερνιχ είχε φτιάξει.
«Μολονότι ο άνεμος δεν σάρωσε μεμιάς τον ιστό», γράφει ο Κίσινγκερ «έκανε αυτό το περίτεχνο κατασκεύασμά να περάση την σοβαρότερη δοκιμασία του. Πρότου ακόμη λήξει το Συνέδριο του Λάιμπαχ, έφθασε η είδηση, για την εξέγερση εναντίον των Τούρκων στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες»
«Ο Μέττερνιχ που διηύθυνε επί μισό περίπου αιώνα την εξωτερική πολιτική της αυτοκρατορίας των Αψβούργων, συνέδεσε το όνομά του με την Ιερή Συμμαχία. Αυτό το συμβόλαιον που είχον συνάψει όλα τα απολυταρχικά ανακτοβούλια της Ευρώπης, με τον αυτοκράτορα της Αυστρίας και τον τσάρο της Ρωσίας επί κεφαλής, με τη φιλοδοξία να φράξουν μια για πάντα τον δρόμο στα δικαιώματα των λαών.
»Ο Μέτερνιχ ήταν η μαύρη ψυχή, ο εγκέφαλος των πιο σκοτεινών αντιδραστικών δυνάμεων της εποχής του και εκαυχάτο γι’ αυτό! Ήταν ο υπέρμαχος του ‘υφισταμένου καθεστώτος’, μισούσε τη Γαλλική Επανάστασι κι ήθελε να φράξη τις πόρτες, τα παράθυρα και κάθε χαραμάδα, μη τυχόν και περάση ο άνεμος της Ελευθερίας, που είχε σηκώσει η μεγάλη εκείνη Επανάστασις»
Ο Ράσελ καταγράφει μια κρισιμότατη πτυχή του Συνεδρίου της Βιέννης που επηρέασε βαθιά τις εξελίξεις στον αγώνα των Ελλήνων για την απελευθέρωση:
«Αυτή καθ’ εαυτήν η Ιερά Συμμαχία δεν εξήσκησε καμμίαν επιρροήν επί των γεγονότων, που είχαν ρυθμισθή εις το Συνέδριον της Βιέννης. Αλλά πράγματι, καθ όλον το διάστημα των δέκα πέντε ετών της αμειλίκτου αντιδράσεως, μεταξύ του 1815 και 1830, το λαϊκόν αίσθημα της Ευρώπης δεν έπαυσεν ουδέ στιγμήν ν’ αποδίδη την κατάλυσιν πάσης ελευθερίας εις την Ιεράν Συμμαχίαν.»«ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ», 7.11.1938, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα για τον Μέττερνιχ, το 1821 ήταν ότι «τους καρπούς μιάς επεμβάσεως στα Βαλκάνια θα τους έδρεπε η Ρωσία κι όχι η Αυστρία».
«ΤΑ ΝΕΑ» του 1959 και το κείμενο του Κίσινγκερ «συναντιούνται» προσεγγίζοντας τη γαλλική και την ελληνική επανάσταση ως ανέμους, έτοιμους να ανατρέψουν όσα παρασκηνιακά και με ευβλάβεια χτίζει και υφαίνει στην Ευρώπη ο Μέττερνιχ, ο οποίος «την ειρήνη του κόσμου (και εκαυχάτο ότι με την πολιτική του είχε εξασφαλίσει στην Ευρώπη 40 χρόνια ειρήνης), την φανταζόταν και την ήθελε ταυτόσημη με την ησυχία του νεκροταφείου»
Ευτυχέστατα για την Ελλάδα, ο αντίθετος πόλος επιρροής προς τον Τσάρο Αλέξανδρο ήταν ο στενός του συνεργάτης και γραμματέας του επί των εξωτερικών υποθέσεων, Ιωάννης Καποδίστριας, που συμμετείχε ενεργά στις διεθνείς συζητήσεις και διαπραγματεύσεις για το ελληνικό ζήτημα.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας γνώριζε ότι οι πρακτικές του Μέττερνιχ και των Ευρωπαίων θα καταδίκαζαν μια πιθανή ελληνική επανάσταση. Για τον λόγο αυτό, ο Έλληνας διπλωμάτης πρέσβευε ακριβώς τα αντίθετα από τον πανίσχυρο καγκελάριο: την αυτοδιάθεση των λαών. Οι συγκρούσεις των δύο αντρών ήταν πρωτοφανείς σε ένταση και έγραψαν ιστορία….
Γράφει η Μαλίτα Κατερίνα
