Ένα άλλο ταξίδι που μόνο άντρες μπορούν να κάνουν είναι στο Αγιον Όρος….Από Ουρανούπολη μόνο μέσω θαλάσσης και αφού το μικρό πλοίο δέσει σε μια πολύ μικρή πρόχειρη αποβάθρα άρχισε ο ανήφορος προς το μοναστήρι. Πυκνό παρθένο δάσος τριγύρω, πέτρα, βουνό κακοτράχαλο γεμάτο αηδόνια…εδώ είναι ένας άλλος κόσμος. Μάιος μήνας και ιδρωμένος φτάνω έξω από το πιο παλιό και φτωχό μοναστήρι 20ο και τελευταίο στην ιεραρχία του Όρους.. Ανεγέρθηκε από τον Αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο του Βυζαντίου για να κρύψει και να σώσει την εικόνα της Παναγίας στα μαύρα χρόνια της Εικονομαχίας. Η τεράστια βαριά σιδερένια πόρτα ύψους 4 μέτρων ζυγίσει σχεδόν 2 τόνους δείγμα ότι κάτι πολύτιμο φυλάσσεται εντός της Μονής.
Το πρώτο δέος είναι η πόρτα αυτή που κλείνει για όλους με το σούρουπο και ανοίγει ξανά με την Ανατολή του Ηλιου. Παντού μέσα στη Μονή όλα είναι διαφορετικά από τον έξω γνωστό κόσμο μας. Ομορφιά, καθαριότητα, ηρεμία, πολλά λουλούδια και τα χρώματα που κυριαρχούν παντού είναι το κόκκινο και το λευκό. Ντρέπομαι, νιώθω μια ντροπή, μια συστολή όπως όταν μπαίνεις σε ξένο σπίτι και αμαρτωλός.
Η ώρα είναι 5.30 το απόγευμα και έχει αρχίσει ήδη ο εσπερινός. Εδώ τηρείται η Βυζαντινή ώρα λειτουργειών αν και δεν υπάρχουν καν ρολόγια. Ο Ναός ανασυγκροτήθηκε κάπου στον 17ο αιώνα αφιερωμένος στον Άγιο Στέφανο και όταν σηκώσεις τα μάτια ψηλά στον Τρούλο νιώθεις το επόμενο δέος. Αντί για κεραμίδια είναι μολυβδοσκέπαστος ναός και ο κεντρικός τρούλος χρυσοσκέπαστος με φύλλα χρυσού που έφερε ο Αυτοκράτορας από την Κωνσταντινούπολη. Μπαίνοντας στον ναό ένιωσα την έντονη ευωδία από το λιβάνι και μια έντονη αύρα χριστιανικής κατάνυξης. Δεν χορταίνει το βλέμμα να θαυμάζει την ομορφιά, τις εικόνες, τα ξυλόγλυπτα στασίδια και το πανάρχαιο σκούρο τέμπλο. Τα μάτια καρφώνονται στον τεράστιο πολυέλαιο που κρέμεται βαρύς αλλά χωρίς τα φώτα που βλέπουμε στις εκκλησίες μας παρά μόνο θέσεις για κεριά. Αυτός ο πολυέλαιος την επομένη το πρωί θα μου προσφέρει ένα ακόμη δέος.
Η βυζαντινή ψαλμωδία είναι υπέροχη, απίστευτης τελειότητας από μοναχούς αυτοδίδακτους. Είναι μεγαλείο Βυζαντινής μελωδίας και δεν θέλω να τελειώσει. Μετά το τέλος του Εσπερινού μαθαίνω θα πάμε στην Μεγάλη Τραπεζαρία για το Δείπνο. Με σεμνότητα και μετά τους μοναχούς βαδίζουμε όλοι οι επισκέπτες και έχω απορία τι θα φάμε αφού εδώ στο μοναστήρι δεν τρώνε κρέας ούτε αυγό ούτε γαλακτοκομικά και σπάνια ψάρι αφού η Μονή δεν έχει ψαράδες. Ενας απόστρατος αξιωματικός από το Βόλο είδα έφερε 3 μεγάλα φορητά ψυγεία με ψάρια δωρεά στους μοναχούς…
Καθίσαμε όλοι μας στο μεγάλο τραπέζι ενώ ένας μοναχός σε ένα αναλόγιο συνέχισε να ψέλνει ύμνους ευχαριστήριους προς την Παναγία για το γεύμα μας. Γεύμα λιτό μακαρόνια με σάλτσα και βασιλικό. Σαλάτα μαρούλι με φρέσκο κρεμμυδάκι ολόφρεσκο. Από το δείπνο δεν λείπει το κρασί και είναι κόκκινο και άφθονο σε μεγάλες κανάτες. Ναι σε μεγάλες κανάτες κρασί κόκκινο πίνουν και προσφέρουν στο Αγιο Ορος ποιός να το πίστευε. Και από ότι μας ενημερώνουν είναι παραγωγής τους. Η Μονή έχει αρκετά στρέμματα με αμπέλια που καλλιεργούν οι ίδιοι οι μοναχοί. Σιμιγδαλένιος χαλβάς είναι το γλύκισμα που μας σερβίρουν και πάλι μένω ευχάριστα έκπληκτος. Τέλειο νοστιμότατο και χορταστικό δείπνο στο πιο φτωχό μοναστήρι φτιαγμένα όλα στη φωτιά με ξύλα μόνο και πολύ αγάπη από μοναχούς…
Έχει νυχτώσει και είναι οι μόνες ώρες ξεκούρασης και ελάχιστου ύπνου για τους μοναχούς…5 η ώρα το πρωί είναι ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία καθημερινά… Η νύχτα όμως είναι μεγάλη γεμάτη μυστήριο, εξομολόγηση, κατήχηση, διάβασμα και μια απίστευτη συζήτηση με τον μοναχό στη βεράντα του που χωράνε όλοι πιστοί και άπιστοι.
Συνεχίζεται ..
Περιγραφή Δ. Γεωργάκης
