Η συνοικία Ταμπάκικα της Λάρισας και ο Ναός της Ζωοδόχου Πηγής. Ο χωματόδρομος μπροστά μας είναι η σημερινή Γεωργιάδου. Χρονολογία: αρχές της δεκαετίας του 1930.
Τα έτη 2020, 2021 για τα επόμενα η ιστορία θα δείξει ,θα μείνουν ως έτη πανδημίας παγκοσμίως. Ολες οι υγειονομικές μονάδες της χώρας πιέστηκαν και συνεχίζουν να πιέζονται καθημερινά. Πίσω από τα κτίρια υπάρχουν άνθρωποι ,το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Καθημερινά δίνουν μία μάχη με τον ιό με την κούραση, τις αντοχές τους, αλλά από την άλλη στήριγμα των νοσούν των και των οικογενειών τους….
Το 1881 ήταν το έτος απελευθέρωσης του μεγαλύτερου μέρους της Θεσσαλίας από τους Τούρκους και η προσάρτηση στον Ελληνικό κορμό.
Καταγόμενος από το Ζάρκο Τρικάλων ο Κουτλιμπανάς ,επέστρεψε στην Ελλάδα από την Ρουμανία με επιθυμία να βοηθήσει την πόλη της Λάρισας.Ο φίλος του Διοωνύσιος Γαλάτης ,σιτέμπορος και αλευρομήχανος και στη συνέχεια Δήμαρχος συνέφερε τα μέγιστα.Διετέλεσε Δήμαρχος από τον Ιούλιο του 1887 μέχει και το 1894.Στόχος του η ανασυγκρότηση της πόλης με δημιουργία έργων ανάμεσα στα οποία ήταν και η θεμελίωση του Νοσοκομείου.
Εν έτι 1889 τον μήνα Φεβρουάριο έγινε η θεμελίωση του Νοσοκομείου με τις παρουσίες των ευεργετών Κουτλιμπανά Ιωάννη ,του Μητροπολίτη Λάρισας Νεόφυτος ο Γ!.Ο τελευταίος άφησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του ,μετά τον θάνατο του,να δοθεί για την χρηματοδότηση της ανέγερσης του Νοσοκομείου.Το οικόπεδο στο οποίο κτίσθηκε το νοσοκομείο υπάρχουν αναφορές ότι δόθηκε ως δωρεά από τον Λαροσαίο Τούρκο ευεργέτη Χαφουζ Εφένδη.Οσο και σήμερα να ακούγιεται περίεργο ο Χαφουζ Εφένδης υπήρξε μεγάλος ευεργέτης και δωρητής στην υγεινομική υποδομή της Λάρισας,κυρίως όμως για το “Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων και Φθισιατρείο”, και όχι για το – μετέπειτα ονομασθέν – Κουτλιμπάνειο νοσοκομείο.
Το οικόπεδο βρισκόταν στη βορειοανατολική πλευρά της Λάρισας. Στην πλάκα των θεμελίων είχε χαρακτεί η επιγραφή «Ἐπί βασιλείας Γεωργίου Α΄, δημάρχου Λαρίσης Διον. Γαλάτη, ἐν ἔτει σωτηρίῳ 1889, μηνί Φεβρουαρίῳ, ἐτέθη ὁ θεμέλιος λίθος τοῦ Πολιτικοῦ Νοσοκομείου ἀναλώμασιν Ἰωάννου Ἀστερίου Κουτλιμπανᾶ»
Οδός Γεωργιάδου, από τα ΚΤΕΛ προς την γέφυρα. Φωτογραφία του Τάκη Τλούπα, του 1960. Από την ιστοσελίδα της ΔΕΥΑΛ.
Ο Κουτλιμπανάς, μετά τη θεμελίωση, αναχώρησε στο εξωτερικό. Λίγο καιρό μετά και αφού επανήλθε στην πατρίδα, ο ευεργέτης απεβίωσε, χωρίς δυστυχώς να ευτυχήσει να δει το νοσοκομείο αποπερατωμένο. Το δημοτικό συμβούλιο έδωσε στο έργο, προς τιμή του Κουτλιμπανά, το όνομα “Κουτλιμπάνειο Δημοτικό Νοσοκομείο”. Επίσης το συμβούλιο αποφάσισε την ανέγερση της προτομής του ευεργέτη στον περίβολο του κτηρίου. Η προτομή αναγέρθηκε το έτος 1895.
Το κτήριο ήταν, σύμφωνα με τον Θωμά Τσικρίκα, μονώροφο, αλλά υπήρχε η δυνατότητα να εξελιχθεί σε πολυώροφο. Είχε θαλάμους με 50 έως 60 κλίνες, γραφεία, εργαστήριο, απομονωτήριο, μαγειρείο, αποθήκες και βοηθητικούς χώρους. Αρχικά το επιστημονικό προσωπικό είχε έναν μόνο γιατρό Παθολόγο (!). Ο ίδιος είχε και τα καθήκοντα του υγειονομικού διευθυντή του νοσοκομείου. Επίσης αρχικά δεν διέθετε δικό του μόνιμο Χειρουργό. Για τις χειρουργικές ανάγκες καλείτο ιδιώτης Χειρουργός από την πόλη. Αξιομνημόνευτο είναι επίσης ότι, ως νοσηλευτικό προσωπικό, υπήρχαν μόνο δύο νοσηλεύτριες («αδελφές νοσοκόμοι»). Στο διοικητικό προσωπικό μετείχαν ένας διοικητικός διευθυντής, ένας επιμελητής που είχε και καθήκοντα αποθηκάριου, ένας κλητήρας – οψοκομιστής, ένας μάγειρας, ένας βοηθός μάγειρα, ένας υπηρέτης και μία καθαρίστρια. Το νοσοκομείο διοικούσε πενταμελής επιτροπή, το λεγόμενο “Αδελφάτο του Δημοτικού Νοσοκομείου Λαρίσης”. Στο Αδελφάτο συμμετείχε πάντα υποχρεωτικά και ένας γιατρός. Η επιτροπή (συμβούλιο) είχε τετραετή διάρκεια θητείας. Πρόεδρος του Αδελφάτου ήταν ο εκάστοτε δήμαρχος Λάρισας
Στη διάρκεια της πρώτης αυτής περιόδου λειτουργίας του νοσοκομείου συνέβη η επανακατάκτηση της Θεσσαλίας από τους Τούρκους, ως συνέπεια του ατυχούς ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Κατά το διάστημα της νέας τουρκικής κατοχής – διάρκειας 13 μηνών – οι συνθήκες λειτουργίας του ιδρύματος κατέστησαν ιδιαίτερα δυσμενείς και παρουσιάστηκε, όπως γράφει ο Τσικρίκας, σοβαρή έλλειψη στοιχειωδών πόρων. Είχε επισυμβεί και η οικονομική πτώχευση του ελληνικού κράτους, με όλα τα συναφή προβλήματα για τους Έλληνες.
Χαρακτικό που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «THE ILLUSTRATED» του 1897. Αρχείο Φωτοθήκης Λάρισας.
το χρονικό διάστημα 1912-1922 χαρακτηρίζεται από την επίταξη του “Πολιτικού” Νοσοκομείου της Λάρισας για τις ανάγκες των ενόπλων δυνάμεων. Δεν είχε τότε, όπως μας πληροφορεί ο Θωμάς Τσικρίκας, αποπερατωθεί το 404 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Λάρισας και η κάλυψη των υγειονομικών προβλημάτων απαιτούσε και τη συμμετοχή του Κουτλιμπάνειου ιδρύματος. Οι βαλκανικοί πόλεμοι, ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Μικρασιατική εκστρατεία, ο εθνικός διχασμός, η Μικρασιατική καταστροφή, ο ερχομός των προσφύγων και άλλα σημαντικά ιστορικά γεγονότα έβαλαν τη σφραγίδα τους στην ιστορία του νοσοκομείου275.
Οι ανάγκες στρατευμένων και πολιτών για υγειονομική περίθαλψη ήταν τεράστιες. Τα οικονομικά μέσα του νοσοκομείου ήταν ανεπαρκέστατα (ως «γλίσχρα» χαρακτηρίζονται από τον Θωμά Τσικρίκα). Το Αδελφάτο, που διοικούσε το ίδρυμα, συνέστησε επιτροπή από κυρίες, οι οποίες διενεργούσαν εράνους προς ενίσχυση του νοσοκομείου. Επιπλέον, η επιτροπή διοργάνωνε διάφορες γιορτές και εκδηλώσεις, τα έσοδα των οποίων διατίθεντο για τις ανάγκες του Κουτλιμπάνειου. Οικονομική ενίσχυση ελάμβανε επίσης το ίδρυμα από το δήμο της Λάρισας, από κοινότητες του νομού Λάρισας, από ιδιώτες δωρητές, από την ομαδική φιλανθρωπία, αλλά και από φιλανθρωπικά σωματεία του εξωτερικού. Το 1922 μάλιστα, ο Ερυθρός Σταυρός δώρισε στο Κουτλιμπάνειο νοσοκομείο ιματισμό, νοσοκομειακό και νοσηλευτικό υλικό και άλλα αναγκαία για τη λειτουργία του υλικά. Με τους τρόπους αυτούς κατόρθωνε το ίδρυμα, μέσα στις αντίξοες συνθήκες της εποχής, να συντηρείται και να παρέχει την αναγκαία περίθαλψη, έχοντας μάλιστα πετύχει να νοσηλεύει δωρεάν τους απόρους.
Την ίδια χρονική περίοδο ανηγέρθη στη Λάρισα και το “Νοσοκομείο Λοιμωδών και Φυματιώντων”, του οποίου όμως η διάρκεια λειτουργίας έμελλε να είναι σχετικά σύντομη.
Η τρίτη περίοδος 1926-1936της λειτουργίας του νοσοκομείου ήταν σημαντικότατη για τη λειτουργία του. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από τη θητεία στη δημαρχία του Μιχαήλ Σάπκα (1926-1934), γιατρού και «αναμορφωτή της πόλης». Ο Σάπκας αντιλήφθηκε ότι η έλλειψη ικανών οικονομικών μέσων αποτελούσε εμπόδιο στην πρόσληψη νέου και καταρτισμένου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, αλλά και στη γενικότερη καλή λειτουργία του ιδρύματος. Οι παράγοντες που αναφέρονται ότι επέβαλαν την ανασυγκρότηση και την αναβάθμιση του ιδρύματος ήταν: (α) Η ανάπτυξη της Λάρισας και η εδραίωσή της ως πρωτεύουσας του θεσσαλικού κάμπου, με τη συνοδό δημιουργία διοικητικών και άλλων υπηρεσιών.
Η ανάπτυξη αυτή έπρεπε να συνοδευτεί και από ανάλογη βελτίωση των υγειονομικών υπηρεσιών. (β) Η μεγάλη, για τα δεδομένα της εποχής, αύξηση του πληθυσμού της πόλεως, ο οποίος έφθασε και επρόκειτο να ξεπεράσει τους 35.000 κατοίκους. Παράλληλα αυξήθηκε η εμπορική κίνηση της πόλεως, γεγονός που είχε και τις αρνητικές του επιπτώσεις (αύξηση της συχνότητας των μεταδοτικών νοσημάτων κ.ά.). (γ) Το “Κουτλιμπάνειο”, μέχρι τότε, νοσήλευε σχεδόν μόνον απόρους, απόκληρους, ασθενείς με ανίατες νόσους και καταδικασμένους. Κατά το παρελθόν είχε βέβαια συνεισφέρει πολύ και στην περίθαλψη των στρατευμένων. Έπρεπε πλέον να προσφέρει υπηρεσίες και στους λοιπούς πολίτες. (δ) Η θνησιμότητα των νοσηλευομένων στο νοσοκομείο ασθενών ήταν μεγάλη. Σε αυτό συνέβαλαν η έλλειψη επαρκούς ιατρικού προσωπικού και η ένδεια καταλλήλων θεραπευτικών μέσων. Έχει γραφεί ότι πολλά από τα ανωτέρω προβλήματα δυσφημούσαν το “Πολιτικό” νοσοκομείο και απέτρεπαν το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών να ζητήσει εκεί περίθαλψη.
Ο δήμαρχος Μιχαήλ Σάπκας επεδίωξε την αποκατάσταση της φήμης του “Κουτλιμπάνειου”. Συνέβαλε στην ανασυγκρότηση του νοσοκομείου με τις εξής ενέργειες: (α) Αναβάθμιση και διάκριση του Παθολογικού τμήματος. (β) Ίδρυση Μικροβιολογικού και Αιματολογικού εργαστηρίου. (γ) Δημιουργία Χειρουργικού τμήματος και ανέγερση ιδιαίτερου Χειρουργικού περιπτέρου με 20 κλίνες. (δ) Ίδρυση Μαιευτικού – Γυναικολογικού τμήματος. (ε) Δημιουργία Οφθαλμολογικού τμήματος. (στ) Λειτουργία εξωτερικού Ωτορινολαρυγγολογικού ιατρείου. (ζ) Λειτουργία Δημοτικού Φαρμακείου στην πλατεία του Αγίου Βησσαρίωνος. (η) Εφοδιασμός του νοσοκομείου με τα απαραίτητα εργαλεία και αναλώσιμα υλικά, όπως κλίβανο απολύμανσης – αποστείρωσης χειρουργικών εργαλείων, γυναικολογικά και μαιευτικά εργαλεία, μικροσκόπιο και αντιδραστήρια εργαστηρίων. (θ) Ανασύσταση του οργανισμού του νοσηλευτικού προσωπικού με δημιουργία θέσεως προϊσταμένης ή διευθύνουσας και πρόβλεψη για κάθε τμήμα «μιας νοσοκόμου αδελφής και νοσοκόμου». (ι) Πρόσληψη δύο καθαριστριών, μιας πλύντριας, ενός μάγειρα, ενός βοηθού μάγειρα, ενός κλητήρα – οψοκομιστή, ενός θυρωρού και ενός κηπουρού279.
Καθιερώθηκε η διάκριση των νοσηλευομένων στο “Κουτλιμπάνειο νοσοκομείο” σε τρεις κατηγορίες: (1) Σε απόρους ασθενείς της πόλεως και της γειτονικής της περιοχής. (2) Σε ασθενείς, κατοίκους των κοινοτήτων του νομού Λάρισας, των οποίων η περίθαλψη καλυπτόταν οικονομικά από τις αντίστοιχες εισφορές. (3) Σε εύπορους ασθενείς, οι οποίοι κατέβαλαν νοσήλια280.
Λήφθηκε παράλληλα μέριμνα για την οικονομική υποστήριξη του νοσοκομείου της Λάρισας. Αποφασίστηκε η τακτική επιχορήγηση του ιδρύματος από τον δήμο της πόλεως. Η επιχορήγηση ανήρχετο στο ποσό των 500.000 δραχμών ετησίως. Υπολογίστηκε επίσης η ετήσια είσπραξη επιπλέον 300.000 δραχμών για τις ανάγκες του ιδρύματος. Το ποσό αυτό προερχόταν από τις ετήσιες εισπράξεις νοσηλίων των ευπόρων ασθενών, από εισφορές των κοινοτήτων του νομού Λάρισας, καθώς και από εράνους, δωρεές και διάφορες άλλες πηγές281.
Κατά την περίοδο 1937-1940, σημαντικό γεγονός αποτελεί η ανέγερση 2ου ορόφου στο νοσοκομείο μετά από δωρεά του Ηλία Τριανταφύλλου. Ο Τριανταφύλλου ήταν πλούσιος έμπορος με καταγωγή από τον Τύρναβο. Η δωρεά ανήρχετο στο ποσό των 1.100.000 δραχμών. Ο αριθμός των νοσηλευτικών κλινών αυξάνεται έτσι σε 100. Παράλληλα διενεργείται πλήρης ανακαίνιση του 1ου ορόφου του κτηρίου282. Το κτήριο αυτό εξακολουθεί να υπάρχει στις μέρες μας και στεγάζει τμήματα, εργαστήρια και εξωτερικά ιατρεία του “Κουτλιμπάνειου” και – λόγω πλέον της προσφοράς του Ηλία Τριανταφύλλου – “Τριανταφύλλειου Νοσοκομείου Λάρισας”.
Παρά τη μελέτη, στο παρόν πόνημα, των ιατρών της Θεσσαλίας και των σχετικών υγειονομικών γεγονότων της γεωγραφικής αυτής περιοχής μέχρι το έτος 1940, θεωρήθηκε ως σημαντικό για την ιστορική συνέχεια να υπάρξει σύντομη αναφορά και στη μετά το ορόσημο αυτό ιστορία του ιδρύματος. Στην πέμπτη 1941-1953 περίοδοi και συγκεκριμένα τον Απρίλιο του 1941 έλαβε χώρα βομβαρδισμός του νοσοκομείου από τη γερμανική αεροπορία – Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος – με συνέπεια την καταστροφή της βορειοδυτικής πτέρυγας του κτηρίου. Ακολούθησε η μεταφορά του νοσοκομείου στην κλινική Ν. Ράπτη, η οποία βρισκόταν επί της οδού Παπακυριαζή.
Ύστερα από την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς, δόθηκαν οικονομικές χορηγίες στο νοσοκομείο προκειμένου να πραγματοποιηθεί η αποκατάσταση των ζημιών, η ανοικοδόμησή του, αλλά και ο εκσυγχρονισμός του. Πιο συγκεκριμένα, ο δήμος Λάρισας προσέφερε 80.000.000 δραχμές, ενώ το Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας 16.000.000 δραχμές285.
Η περίοδος 1954-1970των μεγάλων ανακατατάξεων για το νοσοκομείο της Λάρισας. Αρχικά, όπως αναφέρεται, το νοσοκομείο κινδύνευε να σταματήσει να λειτουργεί, αφήνοντας ακάλυπτη υγειονομικά την περιοχή. Κύρια αιτία για τα προβλήματά του έχει γραφεί ότι ήταν η τότε οικονομική ένδεια του ιδρύματος, ως αποτέλεσμα της ελλείψεως κρατικών και δημοτικών επιχορηγήσεων. Από την άλλη, οι λειτουργικές ανάγκες του “Κουτλιμπάνειου και Τριανταφύλλειου” γινόντουσαν διαρκώς και μεγαλύτερες.
Ως λύση για τη συνέχιση της λειτουργίας του νοσοκομείου αποφασίζεται η κρατικοποίησή του. Αυτή πραγματοποιείται επί δημαρχίας Σ. Ζιαζιά, ο οποίος ανέλαβε το δήμο μετά το θάνατο του δημάρχου Δ. Καραθάνου. Η κρατικοποίηση επισημοποιείται με το Β.Δ. 18-1-1954, ΦΕΚ 50/24-3-1954. Το ίδρυμα από Δημοτικό μετατρέπεται πλέον σε Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και λαμβάνει το όνομα “Κουτλιμπάνειο και Τριανταφύλλειο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας”.
Το έτος 1956 και συγκεκριμένα στις 20 Ιανουαρίου δημιουργούνται 6 (έξι) θέσεις ειδικευομένων γιατρών. Το 1963, με το Β.Δ. 529/2-9-1963, δημιουργούνται στο νοσοκομείο Ακτινολογικό εργαστήριο, Ωτορινολαρυγγολογική κλινική, Παιδιατρική κλινική και Αντιφυματικό εξωτερικό ιατρείο. Προστίθεται στο ίδρυμα και ειδικό διαγνωστικό εξωτερικό ιατρείο για την παρακολούθηση καρκινοπαθών.
Ένα σημαντικότατο γεγονός της περιόδου αυτής για το νοσοκομείο είναι και η δωρεά του Σωτήριου Μαυροματιανού. Ο Μαυροματιανός ήταν φαρμακοποιός που καταγόταν από τα Τρίκαλα, αλλά ήταν εγκατεστημένος στην πόλη της Λάρισας. Ο ευεργέτης αυτός δώρισε το έτος 1965 όλη την κινητή και ακίνητή του περιουσία στο “Κουτλιμπάνειο και Τριανταφύλλειο νοσοκομείο Λάρισας”. Η αξία της δωρεάς ξεπερνούσε τα 12.000.000 δραχμές. Παράλληλα, κατά τη χρονική αυτή περίοδο, το νοσοκομείο ευτύχησε να έχει ως Πρόεδρο τον δραστήριο ιατρό Δημήτριο Παλιούρα , ο οποίος έδωσε όλο του τον εαυτό στην προσπάθεια για την αύξηση του αριθμού των νοσηλευτικών κλινών, αλλά και για τη γενικότερη αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό του ιδρύματος289.
Το έτος 1970 άρχισε να λειτουργεί η τριώροφη νέα πτέρυγα του νοσοκομείου. Με τον τρόπο αυτό οι νοσηλευτικές κλίνες του ιδρύματος αυξήθηκαν σε 220. Το χρονικό διάστημα 1970-1980 άρχισαν να λειτουργούν νέα τμήματα και αναμορφώθηκε ο οργανισμός του νοσοκομείου. Αυξήθηκαν οι θέσεις υπηρετούντων γιατρών, επιμελητών και ειδικευομένων. Σημαντικό επίσης γεγονός αυτής της περιόδου είναι ότι το έτος 1974 άρχισε να λειτουργεί εντός του ιδρύματος Σχολή Φοιτήσεως Βοηθών Νοσοκόμων. Η σχολή αναβαθμίσθηκε το 1980 σε Μέση Τεχνική Επαγγελματική Νοσηλευτική Σχολή και η διάρκεια φοιτήσεως σε αυτή έγινε διετής. Το 1976 υπήρξε μια επιπλέον δωρεά στο νοσοκομείο από τον καταγόμενο από την Ανατολική Ρωμυλία Δημ. Καμπάνη. Ο Καμπάνης, όντας ανάπηρος και ηλικιωμένος, φαίνεται ότι νοσηλεύθηκε πολλές φορές στο Κουτλιμπάνειο και Τριανταφύλλειο για τις διάφορες παθήσεις του. Σε ένδειξη λοιπόν της ευγνωμοσύνης του προς το νοσοκομείο και παρά το γεγονός ότι ήταν φτωχός όσον αφορά την – κινητή – περιουσιακή του κατάσταση, δώρισε στο ίδρυμα οικόπεδο αξίας 2.000.000 δραχμών290.
Τον Σεπτέμβριο του 1981 πραγματοποιείται η έναρξη λειτουργίας της πενταώροφης πτέρυγας του νοσοκομείου. Η πτέρυγα αυτή προοριζόταν στην αρχή για τη στέγαση των σπουδαστριών και σπουδαστών της Μέσης Τεχνικής Επαγγελματικής Νοσηλευτικής Σχολής του Νοσοκομείου. Όμως οι αυξανόμενες ανάγκες προς παροχή υπηρεσιών υγείας οδήγησαν όπως χρησιμοποιηθεί και η πενταώροφη πτέρυγα για τον σκοπό αυτό291. Στη συνέχεια, το έτος 1985 χαρακτηρίζεται από την έναρξη της λειτουργίας του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ), με την υλοποίηση του νόμου 1397/1983292. Με την εφαρμογή του, οι γιατροί του νοσοκομείου καθίστανται πλέον πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Παράλληλα, κατά την όγδοη αυτή περίοδο λειτουργίας του νοσοκομείου, πραγματοποιείται αύξηση του ιατρικού προσωπικού σε διάφορες βαθμίδες, καθώς και αύξηση του νοσηλευτικού προσωπικού και του προσωπικού των διοικητικών υπηρεσιών. Δημιουργούνται επίσης νέα τμήματα, ενώ ορισμένα από τα ήδη υπάρχοντα καθίστανται αυτόνομα και αναβαθμίζονται. Την εποχή αυτή διακρίνονται πλέον οι υπηρεσίες του “Κουτλιμπάνειου και Τριανταφύλλειου” – όπως άλλωστε και οι υπηρεσίες των άλλων νοσοκομείων της χώρας που υπάγονται στο ΕΣΥ – σε τρεις: (α) την ιατρική υπηρεσία, (β) τη νοσηλευτική υπηρεσία και (γ) τη διοικητική υπηρεσία. Οι υπηρεσίες αυτές καθίστανται πλέον τελείως ανεξάρτητες μεταξύ τους και φυσικά με χωριστό Διευθυντή/τρια η κάθε μία. Με την έναρξη εφαρμογής του νόμου του ΕΣΥ, ιδρύονται και τα Κέντρα Υγείας της χώρας, τα οποία συνδέονται με τα γειτονικά μεγάλα νοσοκομεία. Έτσι ιδρύονται στην περιοχή και αρχίζουν να λειτουργούν το Κέντρο Υγείας (ΚΥ) Ελασσόνας, το ΚΥ Τυρνάβου, το ΚΥ Γόννων, το ΚΥ Αγιάς και το ΚΥ Φαρσάλων. Τα Κέντρα Υγείας αυτά συνδέθηκαν οικονομικά και λειτουργικά με το “Κουτλιμπάνειο και Τριανταφύλλειο νοσοκομείο”. Το έτος 1987 αρκετά ιατρικά τμήματα του νοσοκομείου απέκτησαν τη δυνατότητα να παρέχουν πλήρη εκπαίδευση στις αντίστοιχες ιατρικές ειδικότητες (Α4/3899/24.8.87), ενώ το νοσοκομείο απέκτησε το όνομα “Περιφερειακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, Κουτλιμπάνειο και Τριανταφύλλειο”293.
Η χρονική αυτή περίοδος 1990-1998σηματοδοτείται από την ίδρυση στη Λάρισα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Υπάρχει πλέον η ανάγκη προπτυχιακής κλινικής εκπαίδευσης των φοιτητών της νεοσύστατης σχολής. Το “Κουτλιμπάνειο και Τριανταφύλλειο νοσοκομείο” επωμίζεται τη σημαντική αυτή και δύσκολη υποχρέωση. Συνεργάζεται το προσωπικό του νοσοκομείου – υγειονομικό και μη – με τους Πανεπιστημιακούς Δασκάλους της Ιατρικής Σχολής για την όσο το δυνατόν καλύτερη εκπαίδευση των νέων γιατρών, όπως είχε συμβεί και νωρίτερα για την αντίστοιχη εκπαίδευση της Νοσηλευτικής Σχολής του ΤΕΙ Λάρισας. Τοιουτοτρόπως πολλοί γιατροί του νοσοκομείου συμβάλλουν τα μέγιστα στην εκπαίδευση. Ορισμένοι μάλιστα από αυτούς – μεταξύ των οποίων και ο μελετητής της ιστορίας του ιδρύματος Θωμάς Τσικρίκας – εκλέγονται σε θέσεις Διδακτικού Επιστημονικού Προσωπικού της Ιατρικής Σχολής.
Κατά τα μέσα περίπου του 1999 ανοίγει τις πύλες του το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, κάνοντας τα πρώτα δειλά του βήματα στο χώρο της περίθαλψης και της υγειονομικής εκπαίδευσης στη Θεσσαλία. Το “Κουτλιμπάνειο και Τριανταφύλλειο” συμβάλλει στη λειτουργία του «αδελφού» ιδρύματος με την μετεγκατάσταση ορισμένων κλινικών του στο νέο νοσοκομείο. Έτσι, μία από τις Παθολογικές Κλινικές ΕΣΥ, η Νευροχειρουργική Κλινική ΕΣΥ και η Γναθοχειρουργική Κλινική ΕΣΥ «προσφέρονται» να μεταφερθούν στο Πανεπιστημιακό. Η πρώτη εξ αυτών «επέστρεψε», μερικά έτη αργότερα, στο “Κουτλιμπάνειο και Τριανταφύλλειο”, ενώ οι άλλες δύο παραμένουν (2014) στο νέο νοσοκομείο. Το ίδιο συνέβη και με τη Γαστρεντερολογική Κλινική ΕΣΥ, η οποία ήταν ουσιαστικά τμήμα του “Κουτλιμπάνειου και Τριανταφύλλειου”, αλλά εφιλοξενείτο στο 404 Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Λάρισας. Η κλινική αυτή μετεγκαταστάθηκε, μαζί με το ενδοσκοπικό της τμήμα, στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο και παραμένει σε αυτό μαζί με τη νεότερη Πανεπιστημιακή αντίστοιχή της. Το νέο νοσοκομείο άρχισε να εφημερεύει – μερικώς αρχικά – για τα επείγοντα περιστατικά την άνοιξη του 2000, υποστηριζόμενο στην αρχή και από εφημερία του “Κουτλιμπάνειου και Τριανταφύλλειου”, ενώ σταδιακά απέκτησε την εφημεριακή του αυτονομία. Το “Κουτλιμπάνειο και Τριανταφύλλειο” απέκτησε πλέον στην καθομιλουμένη γλώσσα των κατοίκων της Λάρισας το – κάπως άδικο – προσωνύμιο «Παλιό Νοσοκομείο Λάρισας», συνεχίζοντας όμως να προσφέρει σημαντικότατες υγειονομικές υπηρεσίες στο λαό της περιοχής, εξελισσόμενο και σε νέους τομείς της υγείας (απέκτησε π.χ. Μαγνητικό Τομογράφο πριν από το Πανεπιστημιακό νοσοκομείο) και εφημερεύοντας εναλλάξ με το νέο ίδρυμα. Πρόσφατα συνετελέσθη η διοικητική ενοποίηση των δύο αυτών νοσοκομείων της Λάρισας – σε έναν Οργανισμό συνδεδεμένων νοσοκομείων – με τον διορισμό ενός Διοικητή και ύπαρξη ενός διοικητικού συμβουλίου για αμφότερα τα υγειονομικά συγκροτήματα.
Σχολιάζοντας τη συνολική προσφορά του “Κουτλιμπάνειου και Τριανταφύλλειου νοσοκομείου Λάρισας”, ο Θωμάς Τσικρίκας σημειώνει ότι το ίδρυμα «πέρασε από διάφορες φάσεις, πολλές από τις οποίες ήταν ιδιαίτερα δύσκολες για την ύπαρξη και τη λειτουργία του». Αποτιμά επίσης – το έτος 1990 που το ίδρυμα συμπλήρωσε εκατό έτη λειτουργίας – ότι το νοσοκομείο «προσέφερε στην πολυκύμαντη ιστορία το σημαντικό θεραπευτικό, νοσηλευτικό εκπαιδευτικό έργο παρά τις ελλείψεις πολλές φορές ακόμη και σήμεραi σε επιστημονικό προσωπικό, υλικοτεχνική και κτιριακή υποδομή»296. Ο ανωτέρω μελετητής διερωτάται ακόμη σε άλλο μέρος του πονήματός του σε σχέση τις ελλείψεις του νοσοκομείου το 1990: «εξέλιπαν αλήθεια οι μεγάλοι δωρητές ; ». Τονίζει επίσης τον σπουδαίο ρόλο που διαδραμάτισε και διαδραματίζει ο ανθρώπινος παράγοντας στην κοινωνική προσφορά του νοσοκομείου αυτού της Λάρισας, αναβαθμίζοντας κάθε φορά το ίδρυμα «με τη δουλειά του, με το ζήλο του και την αφοσίωσή του στο καθήκον».
Ο Καθηγητής Θωμάς Τσικρίκας, ( πληροφορίες για την ιστορία του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας)
