Ο πλανήτης ολόκληρος ,παγκόσμιές οικονομίες ταλανίζονται από την πανδημία που μας προέκυψε αρχές του 2020.Πριν χρόνια όταν δεν γινόντουσαν εορταστικές βεγγέρες, ούτε αποδράσεις σε χειμερινούς προορισμούς ,δεν σταμάτησαν να εορτάζονται τα Χριστούγεννα ,η Πρωτοχρονιά ,αντίθετα οι συγκεκριμένες γιορτές είχαν επίκεντρο την οικογένεια, Σπίτια ανοιχτά με φώτα να λαμποκοπούν σαν μυριάδες αστέρια του ουρανού. Επανασύνδεση οικογενειών ,που οι διακοπές τους έδιναν την ευκαιρία να σμίξουν με αγαπημένα πρόσωπα, να απολαύσουν Χριστουγεννιάτικα φαγητά και γλυκά στο οικογενειακό τραπέζι, να ανταλλάξουν ευχές, να ξυπνήσουν τις παραμονές με τα κάλαντα των παιδιών. Χριστούγεννα της οικογένειας τότε ,Χριστούγεννα της οικογένειας τώρα, με την διαφορά ότι φέτος δεν θα σμίξουν οικογένειες ούτε φίλοι καρδιακοί, ούτε θα πάμε πρωί στην εκκλησία. Δυσάρεστο μεν αλλά ας το δούμε σαν μία ενναλακτική μορφή γιορτής. Ας σκεφτούμε τους ανθρώπους που αυτές τις ημέρες στόλιζαν τα μαγαζιά τους και περίμεναν αυτές τις ημέρες να δουλέψουν, τους ανθρώπους που απασχολούσε η γιορτινή αγορά. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πως δεν θα κάνουμε ρεβεγιόν ,και δεν θα πάμε σε κοσμοπολίτικους χειμερινούς προορισμούς για ολιγοήμερη απόδραση. Ας ευχηθούμε κάποτε σύντομα, να τελειώσει αυτό και να έρθει η κανονικότητα στις ζωές μας. Αλίευσα από το διαδίκτυο άρθρα εφημερίδων για τα Χριστούγεννα των προσφύγων του 1922.Είναι μια καλή ευκαιρία να ταρακουνήσουμε λιγάκι το κόλλημα με το πως θα είναι τα Χριστούγεννα φέτος…….υπάρχουν χειρότερα.
Το κύριο άρθρο της εφημερίδας “Ελεύθερο βήμα”, έχει τίτλο: «Δακρυσμένα Χριστούγεννα».
Το άρθρο υπογράφει ο Κώστας Αθάνατος, που το πραγματικό του ονοματεπώνυμο είναι Κωνσταντίνος Καραμούζης, και ο οποίος, γεμάτος πίκρα και οδύνη για τη μικρασιατική συμφορά, έγραψε ένα από τα μνημειώδη κείμενα της νεοελληνικής εορταστικής λογοτεχνίας:
« Πρόσφυξ εφέτος ο Υιός του Ανθρώπου, δεν ευρίσκει απόψε Φάτνην να γεννηθή. Και των Αγγέλων η φωνή για την ερχομένην Ειρήνην, δεν ευρίσκει απήχησιν, ούτε εις την Γην ούτε εις τους Ουρανούς ».
Βαθιά επηρεασμένος από την εθνική ήττα, και έχοντας μπρος τα μάτια του τον πόνο των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, συνεχίζει: «Η Θεομήτωρ δέσποινα φεύγει διωκομένη, διασχίζει αλλόφρων και έντρομος επί υποζυγίου τας εκτάσεις των ερήμων και εις την αγκάλη της σφίγγει με λαχτάρα το νεογνόν».
Προχωρεί σε διαπιστώσεις λέγοντας πως ο κακούργος, βάναυσος και ανηλεής εχθρός είχε εισβάλει στη Βηθλεέμ του Γένους κατά την Άγια Νύκτα. Πυρπόλησε τη φάτνη, έπνιξε τη φωνή των ποιμένων και ανάγκασε τους μάγους να λοξοδρομήσουν κλείνοντας δια παντός τους ουρανούς. Ανάγκασε τη Μητέρα να διαβεί ποταμούς αιμάτων και να τραπεί σε φυγή προς άλλους τόπους για να σώσει το παιδί της. Οι άγγελοι δεν πρόφτασαν ν’ ανέβουν στα υπέργεια δώματα για να ανακράξουν με τη γλυκιά μουσική τους το επί «Γης Ειρήνη». Κάθισαν με κομμένα τα φτερά και θρήνησαν όσους σφάδαζαν εγκαταλελειμμένοι από τον Καλό Θεό…
Παρότι επρόκειτο για ημέρες αγάπης η κατάφωρη αδικία τον ωθεί να υποσχεθεί εκδίκηση, έτσι στην τελευταία παράγραφο, κλείνει το άρθρο του με τον μικρό Χριστό, που καμία σχέση δεν έχει με το χαρμόσυνο Θείο Βρέφος των εκκλησιαστικών εικόνων.
Ο μικρός Χριστός « ζαρώνει εις την μητρικήν αγκάλην,θηλάζει το γάλα της οδύνης και με τα δάκρυα του πόνου του ενώπιον των αγίων εικόνων που τον περιστοιχίζουν, υπόσχεται Εκδίκησιν! ».
Ενδεικτικό των διεργασιών που μετά από λίγους μήνες οδήγησαν στη Συνθήκη της Λωζάννης, είναι πρωτοσέλιδο τηλεγράφημα από το Λονδίνο, σύμφωνα με το οποίο, οι Τούρκοι θεωρούν την απομάκρυνση του Οικουμενικού Πατριάρχη από την Κωνσταντινούπολη sine qua non (εκ των ων ουκ άνευ) όρο, για να δεχτούν την παραμονή των Ελλήνων της Πόλης.
Στο βιβλίο του Βασίλη Τζανακάρη «Στο όνομα της προσφυγιάς – Aπό τα δακρυσμένα Χριστούγεννα του 1922, στην αβασίλευτη δημοκρατία του 1924», διαβάζουμε:
“Για την Ελλάδα και τους Έλληνες τα Χριστούγεννα του 1922 είναι θλιβερά. Απελπισμένοι και με δάκρυα στα μάτια, οι πρόσφυγες τριγυρίζουν στους δρόμους της Αθήνας, σέρνοντας τα πόδια τους άλλοτε έξω από τα υπουργεία και τις κρατικές υπηρεσίες που στήθηκαν γρήγορα γρήγορα ώστε να βοηθήσουν κάπως την κατάσταση, κι άλλοτε έξω από τα πλουσιόσπιτα που, ενώ υποσχέθηκαν, στη συνέχεια τους έκλεισαν κατάμουτρα την πόρτα.
Είναι δάκρυα του απόλυτου πόνου και βήματα μοναχικά, απελπισμένα, που πάνε κι έρχονται μέσα σε πρωινά τυλιγμένα με ομίχλη, σαν σε άσηπτη γάζα χειρουργείου.
Δάκρυα που δεν λένε να στερέψουν, βήματα αργά, αβέβαια, και ατέλειωτες σειρές ανυπόδητων μικρών και μεγάλων που στριμώχνονται μπροστά από τα καζάνια που αχνίζουν με τη σούπα από μπλιγούρι ή τη φασουλάδα, αγνοώντας το ξεροβόρι που τους περονιάζει τη σάρκα καθώς προχωρούν κλαίγοντας και αναστενάζοντας, έτσι όπως μόνο η προσφυγιά ξέρει να κλαίει και να αναστενάζει…
Ένα πλήθος από αδύνατους ανθρώπους, κουρελιάρηδες, που σε πιάνει λύπηση κι απελπισία να τους βλέπεις. Με τα ντρίλινα, μονόχρωμα φορέματα, που μέσα τους πλέουν οι περισσότεροι – τα παιδιά σίγουρα χωρίς παπούτσια –, με τα πόδια τους παγωμένα, ματωμένα, βρόμικα.
Τέτοια καζάνια, ή καλύτερα τέτοια συσσίτια, με τις ιδρωμένες κυρίες των διάφορων επιτροπών και τα ανασηκωμένα μανίκια τους, έχουν στηθεί σε πολλά κεντρικά κι απόκεντρα σημεία της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, σε όλες σχεδόν τις πόλεις, ώστε οι πρόσφυγες να μπορούν να γευτούν ένα ζεστό πιάτο φαγητό, ένα ποτήρι γάλα τα παιδιά, να στυλωθούν στα πόδια τους, να βρουν τη δύναμη ν’ αντέξουν τον αβάσταχτο πόνο.
Ένας ολόκληρος λαός στο αποκορύφωμα της μετοικεσίας του, καθώς προσπαθεί να καταλάβει πώς έγινε και από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε ριγμένος από την εδώ μεριά του Αρχιπελάγους. Βαθιές και χαίνουσες είναι οι από μέσα τους πληγές, και θ’ αργήσει να τις κλείσει ο χρόνος, καθώς δεν είναι εύκολο να δαμαστεί ο μεγάλος φόβος του ανθρώπου μπροστά στο άγνωστο της αυριανής μέρας. Για τις άλλες, τις απέξω, είναι γεμάτα τα νοσοκομεία και οι κλινικές της Αθήνας από ανθρώπους που προσπαθούν να τις γιατροπορέψουν.”Παιδιά, γέροντες, γυναίκες περνάνε τώρα ατέλειωτες μέρες υπομονής και εγκαρτέρησης. Δακρυσμένοι. Ανέστιοι. Απογοητευμένοι. Με κυρίαρχη εικόνα, όπου κι αν γυρίσεις τα μάτια σου, εκείνη της φτώχειας και της θλίψης. Και επίδεσμοι, πολλοί επίδεσμοι, που μ’ αυτούς οι άνθρωποι τυλίγουν άλλοτε με φροντίδα και άλλοτε όπως όπως τα τραυματισμένα χέρια και πόδια τους.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες την Ελλάδα πλημμύρισε ένα ποτάμι αθλιότητας και πόνου. Τα πάντα κατακλύστηκαν από ανθρώπινα ράκη: Πλατείες, παράγκες, θέατρα, εκκλησιές….Άνθρωποι ξεριζωμένοι από τα χώματα που τους ανάθρεψαν. Άνθρωποι που έχασαν παιδιά, γονείς, συζύγους, φίλους, το βιος τους ολάκερο!
Πλημμύρισε η Ελλάδα, απ’ την προσφυγιά της Ιωνίας, της Θράκης και του Πόντου. Πρόσφυγες που για καιρό ακόμα θα καταφθάνουν οδοιπορώντας μέσα από θάλασσες, από βουνά και χιόνια.
Η εφημερίδα “Πατρίς” γράφει ανήμερα τα Χριστούγεννα:
«Όχι. Δεν έχει την δύναμιν να εορτάση εφέτος τα Χριστούγεννα η Ελλάς. Όταν η Μ. Ασία δεν είναι πλέον ελληνική. Όταν η Σμύρνη δεν υπάρχει. Όταν τους τάφους των ελλήνων μαχητών – τόσων μυριάδων ελλήνων μαχητών – μιαίνη το πέλμα του Τούρκου. Όταν εξήκοντα χιλιάδες αιχμαλώτων σήπωνται εις τα στρατόπεδα του Κεμάλ μέχρις Αγκύρας και Ικονίου. Όταν δύο εκατομμύρια προσφυγικών οφθαλμών ατενίζουν με δάκρυα προς την Θράκην και την Μ. Ασίαν, θα ήτο πολύ ν’ αξιώσωμεν από την εθνικήν ψυχήν να εορτάση την εορτήν των Χριστουγέννων. Θα της εζητούμεν τα αδύνατα…»
Πηγή:mnimesellinismou.com
