Του Αστερίου Φίλη*
Ποιο ζήτημα είναι το κρίσιμο σε αυτές τις εκλογές για το Δήμο Τυρνάβου; Το διακύβευμα, το κεντρικό ερώτημα που όλοι είναι υποχρεωμένοι να απαντήσουν.
Δύσκολο να το θέσει κανείς. Όχι μόνο επειδή είναι πολλά τα θέματα. Εξάλλου, διαχρονικά πολλά είναι.
Μικροπράγματα, κουτσομπολιά, χάρες προς συγγενείς και φίλους, άγνοια και αδιαφορία για τα κρίσιμα, μας αποπροσανατολίζουν.
Και θα μου πείτε τώρα, μα ποια είναι τα κρίσιμα;
Πριν δώσω εγώ τις δικές μου απαντήσεις και αποτυπώσω τη δική μου θεώρηση για τα ζητήματα, σας καλώ να αναρωτηθείτε εσείς πρώτα. Μπορείτε να επιστρατεύσετε και τη φαντασία σας, είναι πάντοτε χρήσιμη! Μην παραλείψετε το πιο βασικό όμως. Προϋπόθεση για την απάντηση αυτή είναι να σκεφτούμε πέρα από ‘μας, από τις αποκλειστικά δικές μας ανάγκες. Να ξεπεράσουμε τις προκαταλήψεις μας.
Αφού βρισκόμαστε στο ίδιο επίπεδο προβληματισμού τώρα, ας πάμε μια βόλτα μαζί στα κρίσιμα να τα εξετάσουμε παρέα.
Σε μια τέτοια διαδικασία οφείλουμε να ξεκινήσουμε σταθμίζοντας τις προτεραιότητες του υποψηφίου. Τι προθέσεις έχει; Πόσο αντιλαμβάνεται αυτά που λέει; Καταλαβαίνει ο ίδιος αυτό που μας λέει; Αν δεν καταλαβαίνει, ενδιαφέρεται να μάθει ή θα προχωρήσει με το «πάμε κι ό,τι γίνει»;
Αφού απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά, που είναι λειτουργικής φύσεως για τον άνθρωπο που μας καλεί να τον ψηφίσουμε, μπορούμε να προχωρήσουμε. Μέχρι ποιο σημείο τοποθετεί τις σκέψεις του για την πορεία του Δήμου και της κοινωνίας, που θα κληθεί να ηγηθεί; Κι εδώ είναι το πιο κρίσιμο. Το πιο σημαντικό. Το σπουδαίο!
Μικροπροβλήματα, καθημερινά, διαχειριστικά, έχουν όλοι οι Δήμοι, όλες οι κοινότητες, όλες οι κοινωνίες παντού και πάντα θα έχουν. Εδώ θα ακούσουμε από τον καθένα παρόμοιες ή ελάχιστα διαφοροποιούμενες σκέψεις· κι αν δεν, θα το δούμε στην πράξη πόσο κοντά είναι όλα αυτά. Γιατί, ακόμη κι εκεί δεν ξεφεύγουμε από ήδη «δουλεμένα» μοντέλα!
Καλοί μου συμπολίτες, ποιος απαντάει στο ερώτημα για το πού πηγαίνει ο Δήμος; Ποιος είναι αυτός που μπορεί να μας εκθέσει την άποψή του για το που πάμε, για το που θέλει να μας δει συλλογικά ως κοινωνία. Θέλει να μας δει στο Χ σημείο, στο Υ σημείο, που θέλει να μας πάει; Αναρωτιέμαι αν οι ίδιοι έχουν θέσει ποτέ στον εαυτό τους τούτο το απλό και δύσκολο ερώτημα.
Απλό διότι, τίθεται εύκολα και δύσκολο γιατί, εδώ δεν παίζουμε!
Δεν είναι παιχνίδι η ζωή του καθενός από εμάς, δεν είμαστε κουκιά που μαζευόμαστε σε ένα σακί και μετριόμαστε σε κάθε κάλπη. Πρέπει να μπει τέλος σε αυτή την βαθιά προσβλητική αντιμετώπιση των προσωπικοτήτων μας.
Η ζωή περνάει, τα σκουπίδια με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο μαζεύονται, λακκούβες ανοίγουν και κλείνουν, το νερό (αυτονόητο;) τρέχει στη βρύση μας, αλλά το παιδί θα φύγει και δε θα ξανά γυρίσει. Θα το διώξουμε για έναν κόσμο χωρίς καν να το έχουμε εξοπλίσει με τα στοιχειώδη εφόδια, τις στοιχειώδεις παραστάσεις του σύγχρονου κόσμου.
Ο μεσήλικας θα είναι ανάμεσα σε σπίτι, δουλειά και εγκλωβισμένος στα προβλήματά του σε μία κοινωνία που βρίσκεται σε εγκληματική εσωστρέφεια.
Ο παππούς και η γιαγιά θα είναι μόνοι, με την οικογένεια (αν υπάρχει και τους φροντίζει) και θα συνεχίσουν να είναι κλεισμένοι σε ένα σπίτι γιατί, κανείς πια δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς, μιας και έχουν ζήσει τη ζωή -που ακόμη δεν έχει τελειώσει- (!).
Ο Δήμος θα συνεχίσει να παρακμάζει και να ρημάζεται κι έτσι, μόνοι πια, όσοι αρκούνται στη μικρο-διαχείριση, στη μικρο-πολιτική, στη μικρό-μιζέρια, που τώρα «σκοτώνονται» για το ποιος ξέρει καλύτερα την Άλφα-Βήτα, θα τα βρούνε στο τέλος μεταξύ τους, αλλά δεν θα έχουν κουκιά να μετρήσουν, θα τα έχει πάρει το ποτάμι.
Σε αυτή τη σύντομη αποτύπωση των εικόνων που σχηματίζω για τα ζητήματά μας, για τα ζητήματα της ζωής και του Δήμου μας, περιλαμβάνονται όλοι. Παιδιά, νέοι, γονείς, μεσήλικες, παππούδες και γιαγιάδες. Δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε όλους αυτούς. Είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι. Και ως τέτοιοι οφείλουμε να λειτουργούμε μαζί.
Καταθέτω αυτό το κείμενο θέλοντας να εγείρω ερωτήματα και να ανοίξω τη συζήτηση για τη «μεγάλη εικόνα».
Σε περίπτωση που υπάρχει στο τέλος της ανάγνωσης η απορία για τη δική μου απάντηση στο δύσκολο ερώτημα, που απλά έθεσα, σας λέω ότι, υπάρχει. Μόνο, που δε χωράει ολόκληρη εδώ. Θα απαντήσω στην πορεία του χρόνου.
Μέχρι τότε, εύχομαι να προοδεύουμε καθημερινά, συλλογικά!
Αστέριος Φίλης
Συνιδρυτής του Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού Syniparxis, ενός φορέα που προωθεί τον διάλογο και τη δράση του πολίτη με σκοπό την κοινωνική ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση.
Στοιχεία επικοινωνίας:
Facebook: https://mobile.facebook.com/asteriosfilis/?wtsid=rdr_0DK66XbDpNMRmWeNs&_rdc=1&_rdr
