Την ιερή Γη. Ο Ερυσίχθων, λοιπόν, πλεονέκτης και υπερόπτης, πήρε μια μέρα είκοσι γεροδεμένους άντρες και πήγε στο ιερό άλσος της Δήμητρας στο Δώτιον. Το άλσος το είχαν αφιερώσει στη θεά οι Πελασγοί και ήταν γεμάτο με κάθε είδους δέντρο: πεύκα, φτελιές, αγριαπιδιές με γλυκόμηλα και άλλα πολλά.
Νερό γάργαρο και δροσερό ανάβλυζε από τις πηγές και η θεά ευφραινόταν στον ειδυλλιακό τόπο, όπως ευφραινόταν και στην Ελευσίνα. Εκεί ο Ερυσίχθων όπλισε τους άντρες του με πελέκια κι αξίνες και τους διέταξε να κόψουν τα δέντρα για να μπορέσει να χτίσει την εντυπωσιακή έπαυλή του, όπου θα αναπαυόταν και θα διασκέδαζε με τους φίλους του.
Ανάμεσα στα άλλα δέντρα που δέχτηκαν τα θανάσιμα χτυπήματα, βρισκόταν και το αγαπημένο δέντρο της θεάς, μια λεύκα πανύψηλη που άγγιζε τον ουρανό. Γύρω της χόρευαν και τραγουδούσαν τα μεσημέρια οι Δρυάδες και μάγευαν με τον ήχο και το θέαμά τους κάθε επισκέπτη. Κι όπως πρωτοπληγώθηκε η λεύκα αυτή, άφησε πόνου κραυγή μεγάλη. Η Δήμητρα αισθάνθηκε αμέσως τον πόνο του δέντρου της και έλαβε τη μορφή της αγαπητής ιέρειας Νικίππης: «Παιδί μου, που σκοτώνεις τα δέντρα των θεών, ησύχασε, σταμάτα, και τους βοηθούς σου απότρεψε, μην κι εξοργίσεις τη Δήμητρα τη Σεβαστή που προσβάλλεις τον ιερό της τόπο».
Τότε εκείνος την αγριοκοίταξε. «Φύγε, μη σου μπήξω το μεγάλο μου πελέκι στο κορμί. Με αυτά τα ξύλα θα φτιάξω στέγη του παλατιού μου.» Η θεά τότε εξοργίστηκε, έλαβε τη θεϊκή μορφή της και εμφανίστηκε μπροστά του με όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Τα πόδια της πατούσαν στη γη, μα η κεφαλή της άγγιζε τον Όλυμπο. Μισοπεθαμένοι οι δούλοι από το φόβο όταν είδανε τη Σεβαστή Θεά, παράτησαν τα σύνεργά τους και έτρεξαν να κρυφτούν.
Η Δήμητρα τούς άφησε να φύγουν, αφού ακολουθούσαν τον Ερυσίχθονα από ανάγκη. Σ’ εκείνον όμως ετοίμασε βάσανα τρανά τιμωρώντας τον με ακράτητη βουλιμία. Η Πείνα, σύμφωνα με την εντολή της, κυρίευσε τα σωθικά του ένα βράδυ στον ύπνο του κι από τη στιγμή εκείνη ο Ερυσίχθων άρχισε να τρώει ό,τι έβρισκε μπροστά του. Αφού έφαγε ό,τι υπήρχε στο σπίτι του, και αφού καταβρόχθισε όλα τα ζώα του, άρχισε να γυρίζει στους δρόμους και να αρπάζει τις προσφορές από τους βωμούς.
Η πείνα του έγινε ακόρεστη και τόσο μεγάλη όσος ο ωκεανός που δέχεται όλα τα ποτάμια και δεν γεμίζει ποτέ του. Ο ιερόσυλος έφτασε στο σημείο να πουλήσει ακόμα και την κόρη του προκειμένου να αγοράσει τροφή. Κανείς δεν μπορούσε πια να τον βοηθήσει, ούτε οι γονείς του, ούτε ο ίδιος ο Ποσειδώνας τον οποίο παρακάλεσαν.
Στο τέλος, ο Ερυσίχθων, μην έχοντας να φάει τίποτε άλλο πια, άρχισε να τρώει τα μέλη και τις σάρκες του, μέχρι που τον βρήκε ο θάνατος. Τον μύθο του Ερυσίχθονος τον γνωρίζουμε από τους ποιητές της αρχαιότητας: τον Καλλίμαχο, τον Λυκόφρονα, τον Νίκανδρο και τον Οβίδιο. Να τον διηγούμαστε στα παιδιά μας.
Και να λέμε ότι ο «Ἐρυσίχθων» είμαστε εμείς που καταστρέφουμε τη γη μας. Από το ἐρύω=σύρω κάτω με βία και ορμή, και το χθών= γη, έδαφος.
Γενικά, να διαβάζουμε την ελληνική μυθολογία. Θα μας βοηθήσει να γίνουμε όλοι καλύτεροι άνθρωποι. Έχει τον τρόπο της. Δεν είναι απλοϊκή…
