Μπορεί η «µάχη των γενεών» σε όλες τις κοινωνικές και οικονοµικές εκφάνσεις να είναι διαρκής, ωστόσο στον τοµέα της αγροτικής παραγωγής δείχνει να έχει πάρει µεγάλες διαστάσεις και να υποθηκεύει σε πολύ µεγάλο βαθµό τον εκσυγχρονισµό και την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας.
Αρκεί να µετρήσει κανείς µια βδοµάδα ποιος είναι ο µέσος όρος ηλικίας αυτών που µπαινοβγαίνουν στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίµων, προκειµένου να γίνει κατανοητή η δυσαρµονία που υπάρχει ανάµεσα στους πραγµατικούς συντελεστές της αγροτικής παραγωγής στην ελληνική ύπαιθρο και στους αυτόκλητους (πολλές φορές) συνοµιλητές της εξουσίας που διατηρούν δικαιωµατικά τον πρώτο λόγο.
Μπορεί αυτή η δυσαρµονία να ξεκινάει από µια συντηρητική ή και απαρχαιωµένη πολλές φορές αντίληψη των παλιότερων στα επαγγελµατικά δρώµενα αγροτών, που θέλουν να τα ξέρουν όλα και να δυσκολεύονται στους νεωτερισµούς και τις αλλαγές, είναι όµως βέβαιο ότι το όλο κλίµα επιβαρύνεται και από τη στάση των θεσµικών αρχών. Ίσως δεν είναι λάθος να υποστηριχθεί ότι το υπάρχον πελατειακό σύστηµα, ανεξαρτήτως µάλιστα κοµµατικής προσέγγισης, αρέσκεται να συνοµιλεί και να συναλλάσσεται µε τους µεγαλύτερους ηλικιακά αγρότες. Πρώτον, γιατί είναι πιο επιρρεπείς στο ρουσφετολογικό κράτος και δεύτερον, γιατί διακρίνονται από µικρότερη διάθεση για διεκδικήσεις.
Επιπλέον, όπως έγραφε και σε προηγούµενο φύλο η Agrenda, το λεγόµενο κίνηµα των µπλόκων έχει παίξει τον δικό του καταλυτικό ρόλο στο χάσµα των γενεών του αγροτικού χώρου. Ο επαναστατικός τρόπος διεκδικήσεων που επέβαλε το κίνηµα της «Βιοκαρπέτ» σε συνδυασµό µε το πέρασµα του ελέγχου -του εν λόγω κινήµατος- στους αγροτοσυνδικαλιστές του ΚΚΕ, «παρέδωσε» τη θεσµική εκπροσώπηση του αγροτικού χώρου στους εναποµείναντες της προηγούµενης γενιάς. Κάπως έτσι «έφραξε», θα µπορούσε να πει κανείς, ο δρόµος της ανανέωσης του δυναµικού στα όργανα εκπροσώπησης των αγροτών, κάτι που περιόρισε και τις ανανεωτικές φωνές στα κέντρα άσκησης της πολιτικής εξουσίας, επηρεάζοντας ανάλογα και τις αποφάσεις για τα αγροτικά ζητήµατα.
Θα µπορούσε να πει κανείς ότι η τελευταία κυβερνητική επιλογή για τα ιστορικά δικαιώµατα και η παράταση ζωής στις εν λόγω παρωχηµένες κοινοτικές ενισχύσεις, αποτελεί απλά την κορυφή του παγόβουνου. Είναι µια ακόµα απόφαση που επιµένει να διατηρεί τα πράγµατα ως έχουν, ακόµα κι αν αυτό αποβαίνει σε βάρος της αγροτικής ανάπτυξης και της απελευθέρωσης δυνάµεων για την ενίσχυση της επιχειρηµατικότητας στον αγροτικό χώρο. Αρκεί να αναφερθεί ότι ένα πολύ µεγάλο µέρος από τα λεγόµενα ιστορικά δικαιώµατα ανήκει σήµερα σε ανθρώπους που ηλικιακά βρίσκονται εκτός επαγγελµατικής δράσης, ενώ ένα σηµαντικό µέρος αυτών των ενισχύσεων αποδίδεται σε επαγγελµατίες που υποστηρίζουν άλλες καλλιέργειες απ’ αυτές για τις οποίες έχουν εξασφαλίσει «ιστορικό δικαίωµα».
