Εκεί που λέγαμε ότι θα πάρουμε μια ανάσα από τα δεινά της πανδημίας και θα επανέλθουμε σε μια κανονικότητα, κάποιος άλλος είχε άλλα σχέδια τα οποία είχε καταστρώσει καιρό τώρα και αποφάσισε να τα υλοποιήσει με την ιδιότυπη εισβολή στην Ουκρανία.
Αυτή η εισβολή μόνο εισβολή δεν ήταν, εξελίχθηκε σε ένα πόλεμο χαρακωμάτων ακόμα και για κάποιους που για κάποιες μέρες ήταν αναποφάσιστοι εάν ήταν πόλεμος τελικά πείσθηκαν.
Ποιος το περίμενε ότι θα φθάναμε στην ένατη μέρα εχθροπραξιών με μάχες, αιχμαλώτους, στρατό ,άρματα μάχης, νεκρούς και απίστευτο ξεριζωμό.
Δεν είμαι ειδική να κάνω πολεμική ανάλυση πόσο δε μάλλον να ψυχογραφήσω τον Πούτιν, εδώ πολεμικοί αναλυτές, διεθνολόγοι, δεν τα κατάφεραν ποια είμαι εγώ που θα το τολμήσω.
Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι πέρα από επιστήμονες υγείας που αναλύαμε το καθετί με την πανδημία και δημιουργούσαμε απίθανα σενάρια καταστροφολογίας, τώρα γίναμε και πολεμικοί αναλυτές και εάν έχουμε το Θεό μας επικρίνουμε ενέργειες, συμπεριφορές ,ανθρώπους χωρίς να έχουμε ιδέα του τι πραγματικά διακυβεύεται.
‘Oλο αυτό θυμίζει φιλάθλους που βλέπουν ποδόσφαιρο και κρίνουν τις επιδόσεις, των παικτών του προπονητή, του διαιτητή κλπ.
Έχουμε μπερδέψει την άποψη που έχει διαμορφώσει ο κάθε ένας, για ότι γίνεται με την επιστημοσύνη και την εξειδίκευση.
Πόλεμος λοιπόν, μάχη σώμα με σώμα και οι δύο πανάρχαιες λέξεις που εξελίσσονται στην Ευρώπη και ένα απίστευτο κύμα αμάχων, κυρίως γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι, που φεύγουν από την χώρα τους για να σωθούν.
Παρακολουθώντας τα ρεπορτάζ είναι απίστευτο πως μέσα σε λίγες μέρες άφησαν τα πατρογονικά εδάφη ο κόσμος, αφήνοντας πίσω τον ανδρικό πληθυσμό να πολεμήσει.
Το τραγικό δεν είναι μόνο ο ξεριζωμός αλλά και η αγωνία για αυτούς που έμειναν να πολεμήσουν, επίσης τραγικό τα παιδιά που με βίαιο τρόπο καλούνται να αντιμετωπίσουν το σκληρό πρόσωπο της ζωής.
Συνήθως ο πόλεμος λαμβάνει χώρα μεταξύ εχθρών που ο ένας από τους δύο επιβουλεύεται την ελευθερία την εδαφική ακεραιότητα του άλλου, εδώ αντίθετα όλοι μιλούν για δυο λαούς με πολλά κοινά, θα τολμούσα να πω αδελφούς λαούς, καθ΄ υπερβολή ο πόλεμος αυτός θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί εμφύλιος.
Αλλάζει ο κόσμος και ακόμα και όταν θα σταματήσουν τα πυρά τίποτα δεν θα είναι ίδιο, το πως θα εξελιχθεί και πότε θα τελειώσει ελπίζουν όλοι το συντομότερο…
Η ειρήνη είναι το βέλτιστο και σε κάτι τέτοιες στιγμές όλοι την μνημονεύουμε και την πιπιλάμε σαν καραμέλα ,δεν κάνουμε όμως όσα πρέπει να την διαφυλάξουμε όταν την απολαμβάνουμε.
Ο πόλεμος αυτός ήταν προσωπική επιλογή του Προέδρου της Ρωσίας ,αδιαφορώντας για τις επιθυμίες του λαού του, αδιαφορώντας για τις συνέπειες ,τους νεκρούς, την εξαθλίωση.
Η Ρωσία έχει υπέροχη πολιτισμική ιστορία που ακόμα και αυτή έπεσε θύμα του πολέμου, ακόμα και αυτή η πολιτισμική κληρονομιά δεν στάθηκε ικανή για αποφυγή της σύγκρουσης.
Η Ειρήνη για τους Αρχαίους Έλληνες ήταν θεά ,η προσωποποίηση της ειρηνικής κατάστασης στην κοινωνία. Ήταν κόρη του Δία και της Θέμιδας και αδελφές της η Ευνομία και η Δίκη.
Μετά το τέλος των πολέμων οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν βωμούς για την θεά και τις απέδιδαν με σπονδές την τιμή που της έπρεπε.
Από ότι φαίνεται ο δρόμος είναι μακρύς και επίπονος για να φθάσουμε έστω και σε ανακωχή, ακόμα και όταν διαπραγματεύονται οι αποστολές των δύο χωρών οι μάχες συνεχίζονται.
Δυστυχώς είναι μια εποχή που δεν μιλάμε για έναν συμβατικό πόλεμο, τα πυρηνικά εργοστάσια της περιοχής μπορεί ανά πάσα στιγμή εσκεμμένα ή όχι να μετατρέψουν τον πόλεμο σε κάτι ιδιαίτερα τρομακτικό .
Ας σταματήσουμε να λέει ο καθένας το τι θα έπρεπε να γίνει, εάν ήταν τόσο απλό, τι λέτε δεν θα το σκεφτόταν αυτοί που έχουν όλα τα δεδομένα μπροστά τους, ή απλά περιφρονούν τις γνώσεις μας για να μην τους πάρουμε την δόξα.
‘Ολοι εμείς ως θεατές του εξελισσόμενου δράματος, αλλά και οικονομικά θύματα της όλης κατάστασης, ας ευχηθούμε να σταματήσει αυτή η παράνοια!
Γράφει η Μαλίτα Κατερίνα
