Πριν λίγες ημέρες ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών, η είσοδος των νέων στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Πότε ήταν μια σταλιά τα παιδιά μας, κρατώντας σφιχτά το χεράκι τους στο δικό μας, τα πηγαίναμε στο σχολείο για πρώτη φορά.
Ο καιρός περνάει γρήγορα ,και τις περισσότερες φορές δεν αντιλαμβανόμαστε ότι δρασκελιές του χρόνου είναι δυσανάλογες με αυτό που έχουμε όλοι ως αίσθηση του χρόνου σε συνδυασμό με την ενηλικίωση των παιδιών.
Τα παιδιά για τους γονείς παραμένουν μικρά ,είναι μια άρνηση να αποδεχθούμε ότι η πάροδος των χρόνων επηρεάζει ηλικιακά όλα τα όντα. Πιθανόν είναι και μια ψευδαίσθηση που οι ίδιοι καλλιεργούμε για να έχουμε την αίσθηση ότι και εμείς δεν μεγαλώνουμε και παραμένουμε άφθαρτοι στο χρόνο.
Είναι ένα καλοσχεδιασμένο άλλοθι για να είμαστε υπερπροστατευτικοί έως παρεμβατικοί αδιαλείπτως στη ζωή των παιδιών μας.
Έρχεται λοιπόν η μέρα που κάποια παιδιά συνεχίζουν μετά την επιτυχία τους στις τριτοβάθμια εκπαίδευση και αυτά που δεν είχαν καλές επιδόσεις ή θα προσπαθήσουν ξανά ή θα ακολουθήσουν άλλες επιλογές.
Η επιτυχία και είσοδος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στην ελληνική κοινωνία είναι σημείο που η γονική παρέμβαση ξεδιπλώνεται σε όλο το μεγαλείο.
Δεν είναι παράλογο ,εάν σκεφτεί κάποιος ότι τα παιδιά μεγαλώνουν ως υβρίδια με εκ των προτέρων προσδιορισμένους στόχους .
Η συνέχιση της οικογενειακής παράδοσης αποτελεί ένα λόγο, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες των γονιών που καλούνται να υλοποιήσουν τα παιδιά ένας άλλος λόγος, η άγνοια των επαγγελματικών προοπτικών και δικαιωμάτων που παρέχει η κάθε σχολή επίσης, ή οικονομική δυσχέρεια της οικογένειας για να αντέξει ένα ανάλογο project.
Τα παραπάνω για τους γονείς ,για τα παιδιά ως βασικό κίνητρο είναι η ανεξαρτησία σε συνδυασμό με ένα αντικείμενο που θεωρητικά και μόνο του αρέσει ,αφού δεν το γνωρίζει,.
Η μοναδική εμπειρία της φοιτητικής ζωής που έχει διαφοροποιηθεί με τα χρόνια, η αναζήτηση δικού τους χώρου που θα ζήσουν στα χρόνια των σπουδών , η ζωή όπως την έχουν οραματιστεί ως φοιτητές είναι το δέλεαρ.
Οι σπουδές αρχίζουν και αποκτούν νόημα και λόγω ύπαρξης μετά τον πρώτο χρόνο όποιος πει το αντίθετο ψεύδεται ασυστόλως….
Είναι επιτυχία η επίτευξη του στόχου ,αναμφίβολα ,αλλά υπερεκτιμημένη όπως την έχουμε προσδιορίσει στο μυαλό μας.
Είναι επιτυχία άραγε από μόνη της η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο;
Είναι το πρώτο στάδιο της επιτυχίας και η ολοκλήρωση της επιτυγχάνεται με την ολοκλήρωση των σπουδών και κυρίως με την επαγγελματική προοπτική των παιδιών.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση δημιουργεί μέσα από τη γνώση κίνητρα και επιλογές ,οι σπουδαστές καλούνται να αξιολογήσουν και να επιλέξουν αυτό που πραγματικά θέλουν.
Φέτος πολλά τμήματα περιφερειακά έμειναν χωρίς εισακτέους, είναι θέμα δύσκολο να αναλυθεί αλλά σίγουρα πρέπει οι ειδικοί να το δουν.
Ας μην κάνουμε εύκολες κριτικές και σχέδια επί χάρτου για το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας ,δεν έχει ολοκληρωθεί τόσα χρόνια με τόσες κυβερνήσεις που διαδέχθηκαν η μία την άλλη, θα βρούμε τη λύση εμείς?
Πρόσφατα δε άκουσα και αυτό που χρόνια είναι όνειρο του νεοέλληνα ,μια θέση στο δημόσιο αυτό είναι η μόνη προοπτική επιβίωσης……
Πόσους πια να τακτοποιήσει το δημόσιο ,κατάντησε από τα παρελθόντα χρόνια στραβοί κουτσοί στον Αγ. Παντελεήμονα …….δεν αφορά το σύνολο αλλά ένα σοβαρό ποσοστό.
Συγχαρητήρια στα παιδιά σε όλα τα παιδιά και για την επιτυχία και για την προσπάθεια…
Η ζωή να αποζημιώσει για αυτό που επιλέξατε και που στη πορεία πολλές φορές θα το επαναπροσδιορίσετε!!
Για τους γονείς να είναι γεροί να στηρίζουν τα παιδιά τους και να τα καμαρώσουν για αυτό που τα ίδια διαλέγουν για τον εαυτό τους.
Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς εάν το δουλέψουμε στο διάστημα που τα φυντάνια είναι μακριά μόνο θετικά μπορεί να έχει.
Ακόμα και από το θερμοκήπιο κάποια στιγμή τα λουλούδια τα βγάζουμε στο καθαρό αέρα για να αναπτυχθούν έτσι και τα παιδιά μας μεγάλωσαν και πρέπει να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους.
