Ανέστης Αζάς, σκηνοθέτης
Είναι ένα κοινό αίτημα που πηγάζει από χιλιάδες αλήθειες. Γιατί το θέατρο δεν είναι μόνο η καθαυτή τέχνη. Είναι οι άνθρωποι που το υπηρετούν, το αγαπούν, το μελετούν, το αναζωογονούν. Είναι οι άνθρωποι φτιαγμένοι από τα υλικά του.
Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, δραματολόγοι, μεταφραστές. Σε όλον τον κόσμο. Κι έτσι πλάι σε κάθε πρόσωπο – 40 καλλιτέχνες της πρώτης γραμμής του θεάτρου μιλούν εδώ – υπάρχει ένα ξεχωριστό γιατί, μια προσωπική ερμηνεία και αιτιολογία, συχνά συγκινητική, άλλοτε βαθιά ρεαλιστική αλλά πάντα επιτακτική. Το θέατρο μπορεί να γιορτάσει μόνο με ανοιχτές σκηνές.
Ανέστης Αζάς, σκηνοθέτης
Είναι γνωστό ότι το θέατρο δεν είναι αυτό που συμβαίνει στη σκηνή αλλά αυτό που συμβαίνει ανάμεσα στη σκηνή και στην πλατεία. Αυτή η συνάντηση στον φυσικό χώρο είναι που λείπει και τη χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ.
Κωνσταντίνος Ασπιώτης, ηθοποιός
Τα θέατρα πρέπει να ανοίξουν γιατί δεν τρώμε! Μικρή μερίδα ανθρώπων κυριολεκτικά, τεράστια μερίδα ανθρώπων πεινάει πνευματικά! Γιατί τη στιγμή που σβήνουν τα φώτα στην πλατεία και ανοίγουν στη σκηνή, η ψυχή μας δέχεται τροφή και το μυαλό μας πνευματικές βιταμίνες! Το θέατρο προσφέρει στο γενικό καλό, δημιουργεί πολιτισμό, γιατρεύει τα ψυχικά κομμάτια μας που ασθενούν, μας συνδέει ξανά με κομμάτια που έχουν ξεχαστεί και θα ‘πρεπε να τα θυμόμαστε και μας διδάσκει πράγματα τα οποία μας εξελίσσουν. Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι με το θέατρο, γι’ αυτό το χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ αυτήν εποχή.
Γιώργος Βαλαής, ηθοποιός – σκηνοθέτης
Μια θεατρική παράσταση είναι μια πραγματικότητα με την μορφή ονείρου, που συμβαίνει μέσα στις διαστάσεις της ζωής που ζούμε κι όχι σε μια οθόνη. Αυτή η διαφορά σημαίνει ότι το θέατρο ή θα είναι ζωντανό ή τίποτα. Η διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση έχει εξαφανίσει την δυνατότητα να πάμε σε ένα μέρος τηρώντας τους υγειονομικούς κανόνες, να σωπάσουμε και να δούμε πλευρές της ζωής μας να ξεδιπλώνονται μπροστά μας. Το θέατρο είναι μέρος ενός συλλογικού ονείρου που πρέπει να δούμε ξανά. Ζούμε λιγότερο χωρίς αυτά τα όνειρα.
Θοδωρής Γκόνης, σκηνοθέτης – συγγραφέας
Το θέατρο είναι υπηρεσία πρώτης ανάγκης. Δεν απευθύνεται σε μυστικές σέχτες που συναντιούνται κάθε που γεμίζει το φεγγάρι. Δεν είναι πολυτέλεια η σκηνή, ούτε οι ηθοποιοί χομπίστες που ζούνε με αέρα κοπανιστό πάνω στα σύννεφα. Το θέατρο είναι ο παρήγορος καθρέφτης που όλοι αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας: Αυτός ο εαυτός που άλλες φορές θέλουμε να του δώσουμε μια αγκαλιά κι άλλες φορές να τον στήσουμε στα πέντε μέτρα.
Κλειστά θέατρα σημαίνει κλειστά στόματα, κλειστά αυτιά, κλειστά μάτια. Κλειστά θέατρα σημαίνει κλειστές ζωές, νεκρές ζωές. Το θέατρο πρέπει να είναι ανοιχτό, όπως τα φαρμακεία και οι φούρνοι. Παρηγορεί και τρέφει το θέατρο, φάρμακο και ψωμί είναι σ’ αυτές τις σκοτεινές μέρες.
Ελίνα Γιουνανλή, φωτογράφος
Έχοντας κάνει σχέσεις ζωής μέσα στο θέατρο μου λείπει ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και της καθημερινότητας μου. Περιμένω να ανοίξουν τα θέατρα για να μπούνε και πάλι όλα στη θέση τους.
Θανάσης Δόβρης, ηθοποιός
Σ έναν ρημαγμένο- ηθικά και οικονομικά, τόπο προς πώληση, σε μια στρατιωτικοποίηση της ζωής αλά Βόυτσεκ, το θέατρο εκτιμάται και προτιμάται, μόνο, ως είδος υπνωτικής πολυτέλειας, και όχι σαν ζωτικό μέσο αγρυπνίας. Και αυτό είναι αποκαλυπτικό για τους εραστές του, γιατί είναι ένα τοπίο ολοκάθαρο και γυμνό.
Κάτια Γκουλιώνη, ηθοποιός
Η παρωδία που παίζεται τον τελευταίο χρόνο σε σχέση με τα μέτρα θα πρέπει να ρίξει αυλαία και οι εμπνευστές θιασάρχες της να αντιληφθούν έστω κι αυτή την ύστατη στιγμή ότι τα πραγματικά θέατρα και οι πραγματικοί κινηματογράφοι είναι σε κώμα όπως και οι εργαζόμενοι τους. Κάτι για το οποίο δεν έχει ανακοινωθεί τίποτα, ούτε καν μία αναφορά από την πολιτεία. Είναι περιττό να αναφερθεί ότι οι χώροι αυτοί τηρούν όλα τα μέτρα ασφαλείας, μέσω των κρατήσεων υπάρχουν τα στοιχεία για τυχόν ιχνηλάτηση, οι θέσεις είναι οριοθετημένες όπως και ο αριθμός των επισκεπτών.
Μάλλον, δεν είναι αρκετοί οι λόγοι αυτοί για να τραβήξουν την προσοχή από την ατζέντα των ιδιωτικοποιήσεων, της καταστολής, του τσιμεντώματος, των φολκ εξωφύλλων, της κακοποίησης του περιβάλλοντος, της τέχνης να μην υπάρχει ανάληψη πολιτικής ευθύνης και των αλλεπάλληλων πογκρόμ λογοκρισίας. Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε, ακόμα και τα αυτονόητα.
Ευαγγελία Θεριανού, σκηνογράφος – ενδυματολόγος
Γιατί το θέατρο, όπως άλλωστε και όλες οι εκφάνσεις του πολιτισμού, πηγάζει από τη σύνθετη ανθρώπινη ιδιότητα και απαντά στις πολύπλοκες ανάγκες μας για ονειροπόληση, κατανόηση της φύσης μας, σύνδεση με τους ομοίους μας, ψυχαγωγία, στοχασμό, δημιουργία. Το “μαμ-κακά και νάνι” δεν μας είναι ποτέ αρκετό, από τη στιγμή της γέννησής μας ως το θάνατό μας. Ενδιαμέσως, θέλουμε και να ζήσουμε.
