Είναι 5 το πρωί από ότι είδα στο ρολόι μου σε ένα μικρό δωμάτιο με 2 ξύλινα κρεβάτια και μια μικρή ξυλόσομπα στο κέντρο για τον βαρύ χειμώνα. Είναι μια εμπειρία να περνάς την νύχτα στο πιο φτωχό και ταπεινό μοναστήρι του Όρους, ούτε ρεύμα ούτε θέρμανση όπως ζούσαν οι παππούδες μας κάποτε πριν την ηλεκτροδότηση. Σε λίγο με ξυπνάει ένας μοναχός.
Ξύπνα Δημήτριε είναι η ώρα για την εκκλησία. Ναι σ ευχαριστώ έρχομαι
Άγριο ξύπνημα είναι σκοτάδι μόνο ένα κεράκι αχνοφαίνεται να φωτίζει στο διάδρομο. Σε λίγο μπαίνω στο καθολικό του Ναού. Η Βυζαντινή ψαλμωδία με συνεπαίρνει. Τρεις μοναχοί ψάλλουν με στεντόρια φωνή σαν χορωδία. Χωρίς μικρόφωνα και μεγάφωνα ακούγονται σε όλο το Ναό αλλά υπάρχει και η απόλυτη ησυχία από όλους μοναχούς και λαϊκούς κάτι σπάνιο στις εκκλησίες μας. Δεν έχουν άδικο σκέφτομαι για το άβατο, σκέψου να ήταν γυναίκες εδώ τώρα τι θα γινόταν. Κάποιοι δεν αντέχουν την νύστα έχουν γύρει στα στασίδια και τους πήρε ο ύπνος. Δεν τους ενοχλεί κανείς για λίγο αλλά κάποια στιγμή ένας νεαρός μοναχός τους επαναφέρει ευγενικά με ένα σκούντημα.
Λιγοστό το φως των κεριών αλλά μυστικισμός διάχυτος στον Ναό με τα πάντα γύρω μου ξυλόγλυπτα χειροποίητα βαμμένα με σκούρο λούστρο που δημιουργεί μια άλλη ατμόσφαιρα. Οι τοιχογραφίες κάποιες αιώνων είναι έργα τέχνης ανεκτίμητης αξίας και ομορφιάς. Η Θεοτόκος είναι σχεδόν παντού γύρω μας και στο τέμπλο μαγνητίζει το βλέμμα μου μια τεράστια εικόνα της Παναγίας της Αντιφωνήτριας σκαλισμένη σε ατόφιο χρυσάφι και φορτωμένη με χιλιάδες αφιερώματα και χρυσαφικά πιστών επισκεπτών από αιώνες τώρα. Η εικόνα ήρθε το1020 στο μοναστήρι από τον γιο του Αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνου για να την σώσει από τους εικονομάχους. Ρίγη συγκίνησης άπειρα όταν προσκυνάς ένα τέτοιο κειμήλιο.
Συγκλονίζουν άψογα φυλαγμένα λείψανα Αγίων που προσκυνούν με πολύ δέος. Χαμένος στην μεγαλοπρέπεια του Ναού και την Βυζαντινή ψαλμωδία παρατηρώ με προσοχή έναν μοναχό που γεμίζει με κεριά τον τεράστιο πολυέλαιο. Αφού τα τοποθετεί όλα ξεκινά να τα ανάβει ένα ένα και ο Ναός γεμίζει φως πολύ φως. Και τότε συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο και εντυπωσιακό. Με ένα κοντάρι έπιασε τον πολυέλαιο και μόλις αρχίσαμε να ψέλνουμε όλοι το Πιστεύω του έδωσε μια ώθηση ο πολυέλαιος άρχισε μια περίεργη ημικυκλική κίνηση που περιέργως τελείωσε και σταμάτησε τελείως στην αρχική του θέση όταν ακούστηκε το Αμήν από τους ψάλτες. Απίστευτο θέαμα και δέος λες και μια θεϊκή δύναμη όρισε την κίνηση αυτή. Εύκολα κάποιος θα έλεγε ότι είναι απλό και εύκολο αλλά όταν βλέπεις έναν τεράστιο πολυέλαιο με κάπου 60 κεριά πάνω του να κινείτε με μια ώθηση ενός ανθρώπου και να ηρεμεί έτσι ακριβώς τη στιγμή που πρέπει τότε μόνο σαν μικρό θαύμα εξηγείτε…Η εικόνα έμεινε αξέχαστη για πάντα στο μυαλό μου αποτυπώνοντας το μεγαλείο του χώρου.
Ο Ηγούμενος έψαλε το Μετά Φόβου και με βάση το εθυμοτυπικό πρώτοι κοινωνούν οι μοναχοί και ακολουθήσαμε εμείς οι λαϊκοί. Όσοι εξομογημένοι μπορείτε να μεταλάβετε είπε ο ηγούμενος και ολοι με σειρά σεβασμό και υπομονή γίναμε κοινωνοί του Σώματος και Αίματος του Θεανθρώπου. Για αντίδωρο προσφέρουν ψωμί σε μικρές λεπτές μπουκιές μέσα σε κόκκινο κρασί. Υπάρχει και σκέτο αντίδωρο αλλά πάλι το βουτάς στο κρασί που είναι το Αίμα Του. Ήταν μια άλλη Θεία Λειτουργία πολύ διαφορετική με ότι ήξερα ως τότε. Με πολλές άλλες σκέψεις πλέον για το πως είναι να προσεύχεσαι και να συμμετέχεις στην Ακολουθία.
Αμέσως μετά ο Ηγούμενος και όλοι μαζί περπατήσαμε προς την τραπεζαρία. Περίπου στις 7.30 ήταν η ώρα του κυρίως γεύματος αμέσως μετά την λειτουργία. Ασυνήθιστο πρόγραμμα για όλους εμάς αλλά με πολύ χαρά το ακολουθούσαν όλοι. Ατμόσφαιρα η ίδια, όλοι με τάξη καθίσαμε στη θέση μας κάναμε την προσευχή μας και σερβιρίστηκαν τα εδέσματα. Ναι εδέσματα με μοναστηριακή συνταγή και αγνά υλικά ευωδιαστά. Σουπιά με σπανάκι σε κόκκινη σάλτσα μαζί με λάχανο σαλάτα και ταραμά.
Χορταστική ποσότητα και άφθονο κόκκινο κρασί. Το γεύμα τελειώνει μόνο όταν και ο τελευταίος τελειώσει το πιάτο του. Κανείς δεν σηκώνεται από τη θέση του πριν τελειώσει ο ψάλτης μοναχός. Και τότε όταν όλοι είχαν φάει σηκωθήκαμε και βγαίνοντας από την τραπεζαρία έζησα την πιο συγκινητική μεγαλειώδη στιγμή μου στο μοναστήρι στο Περιβόλι της Παναγίας. Εκεί στο παρεκκλήσι ψάλλεται ένας υπέροχος ύμνος ευχαριστήριος προς την Θεοτόκο.
Ευχαριστήριο για το γεύμα και τα αγαθά που μας προσφέρει.. Ένας ύμνος που κάνει την ψυχή να κλαίει από ευγνωμοσύνη στην Υπεραγία μας Μητέρα. Ένας ύμνος που συγκινεί και πέτρες με την γλυκύτητα του και την σημασία που αποδίδει στο φαγητό και στο γεύμα όλων μαζί των πιστών όπως έδειξε ο Χριστός στον Μυστικό Δείπνο. Σε γεμίζει αγάπη όλο αυτό εκεί μέσα στην ηρεμία και τη γαλήνη..
