Η ακραία πολιτική ορθότητα στον δυτικό κόσμο, μετά το μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, που όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται την παταγώδη αποτυχία του στις χώρες της Ευρώπης,
όπου απλά συρρέουν πληθυσμοί ανθρώπων που δεν συμμερίζονται τις ευρωπαϊκές αξίες και γι αυτό αδυνατούν να ενσωματωθούν σε αυτή –ακόμη και μετανάστες τρίτης γενιάς-, επιχειρεί να επιβάλει ως πρότυπα νέα μοντέλα οικογένειας.
Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας η συζήτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και η συνεπαγόμενη εξ αυτού τεκνοθεσία δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό. Την προβολή ως προτύπου οικογένειας της συμβίωσης ομόφυλων και, μάλιστα, με παιδιά που θα έχουν δυο μπαμπάδες ή δυο μαμάδες.
Σε μια Ευρώπη που γερνά και αντιμετωπίζει μείζον δημογραφικό πρόβλημα η απάντηση σε αυτό δεν μπορεί να είναι η θεσμοθέτηση του γάμου και η τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Άλλωστε, τα ζητήματα της συμβίωσης δυο ομόφυλων ατόμωνέχουν ρυθμιστεί στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες όπως και στη πατρίδα μας με το σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο κατοχυρώνει απολύτως όσα δικαιώματα απορρέουν από οποιαδήποτε σχέση συνάπτεται με αυτόν τον τρόπο, πλην της τεκνοθεσίας.
Ωστόσο, ενώ η συζήτηση αυτή υποτίθεται ότι γίνεται στο όνομα της κατοχύρωσης ίσων δικαιωμάτων για όλους, προσπερνά αβασάνιστα τόσο τα δικαιώματα του παιδιού όσο και της γυναίκας, η οποία αναλαμβάνει ως «τεκνοποιητική μηχανή» να φέρει στον κόσμο το «κατά παραγγελία» παιδί. Στην ουσία πρόκειται για παραβίαση, ακόμη και αν η γυναίκα αυτή το πράξει αυτοβούλως, με ανάλογο χρηματικό αντίτιμο.
Η όλη διαδικασία αναμφίβολα υποτιμά τη γυναίκα και τον ιερό ρόλο που επιτελεί στην έλευση της νέας ζωής. Εύστοχα ο πρώην πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, υπογράμμισε ότι «η μητρότητα δεν είναι… “παροχή υπηρεσίας”! Ούτε “οικονομική συναλλαγή”».
Το κυριότερο, όμως, το παιδί που θα δοθεί σε ένα ομόφυλο ζεύγος καλείται να μεγαλώσει σε μια οικογένεια στην οποία λείπει από τους γονείς το ένα από τα δύο φύλα. Ποιος εγγυάται ότι αυτή η συνθήκη δεν δημιουργεί σύγχυση στο παιδί, ως προς τη σεξουαλική του ταυτότητα, αλλά και εν γένει την προσωπικότητά του; Ποια είναι τα πραγματικά περιθώρια της ελεύθερης επιλογής του όταν πλέον θα έχει ενηλικιωθεί;
Ταυτοχρόνως, η όλη συζήτηση γίνεται απόπειρα να διεξαχθεί με όρους προοδευτισμού – συντηρητισμού, εμφανίζοντας εκ προοιμίου όσους διαφωνούν με τον γάμο και την τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών ως «ανώριμους» να συμβιβαστούν με τις επιταγές της εποχής. Ωστόσο, ζούμε σε μια εποχή που, εν γένει, ο λεγόμενος «προοδευτισμός» και η ατζέντα του βρίσκονται σε σοβαρή κρίση.
Αντιθέτως, κοινωνικοί θεσμοί που λοιδορήθηκαν, όπως η πυρηνική οικογένεια -με πατέρα, μητέρα, με παππούδες και γιαγιάδες- αναδεικνύουν πάλι την αξία τους. Κι αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης, όταν οι οικογένειες στήριξαν τη νεότερη γενιά, που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, δεν πρέπει να εξαρθρώσουμε την ύστατη εστία ασφάλειας του ανθρώπου, την οικογένεια. Αντιθέτως, οφείλουμε να τη στηρίξουμε. Να δώσουμε ακόμη περισσότερα κίνητρα για να παντρεύονται και να τεκνοποιούν τα νέα ζευγάρια. Είμαστε, δυστυχώς, ένα έθνος που γηράσκει επικίνδυνα. Οι ρυθμοί της μείωσής μας επιταχύνονται ραγδαία. Αυτή την ώρα προτεραιότητά μας θα έπρεπε να είναι η εκπόνηση και υλοποίηση ενός γενναίου σχεδίου αντιμετώπισης του δημογραφικού προβλήματος.
Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.
