«Ο λεβέντης γιος» Ετσι περιέγραψε τον παιδοβιαστή του Κολωνού ο πατέρας του…
Στο πρόσωπο ενός 12χρονου κοριτσιού καθρεφτίζονται ένα σωρό παθογένειες: γονείς που αποτυγχάνουν, γείτονες που ξέρουν αλλά δεν μιλούν, θεατές που κρίνουν χωρίς να γνωρίζουν.
Η υπόθεση που έσκασε μπροστά μας γέμισε με περιττώματα τις οθόνες, τα timeline, τη σκέψη μας. Το θύμα είναι ένα, οι θύτες πολλοί
«Εμείς δεν έχουμε ανάγκη από δέκα ευρώ. Εμείς είμαστε κύριοι. Είμαστε άρχοντες. Μου το μπλέξανε το παιδί», είπε μιλώντας στο Star ο πατέρας εκείνου που εδώ και λίγες μέρες απασχολεί όλη τη χώρα με όσα του καταλογίζονται.
Ο πατέρας ενός ανθρώπου που έχει προφυλακιστεί και φέρεται να έχει ομολογήσει τη συνεύρεσή του με ένα δωδεκάχρονο. Ο πατέρας ενός παιδοβιαστή. Και είπε κι άλλα.
Οτι ο γιος του είναι λεβέντης και ψυχοπονιάρης, ότι έδινε σε όλο τον κόσμο και ότι όποιος και να ήταν, άμα του… κουνιόταν, κάτι θα έκανε. Τα είπε πιστεύοντας με όλο τού το είναι ότι έχει δίκιο.
Με την αγανάκτηση εκείνου που είναι βέβαιος ότι το παιδί του μπλέχτηκε σε μια πλεκτάνη χωρίς να φταίει στο παραμικρό. Ακόμα και στο ότι έγινε παιδοβιαστής.
Δεν φταίει αυτός, φταίει το ανήλικο, αν του κουνήθηκε. Είναι τόσο λάθος ως σκέψη, που δεν αξίζει ούτε να μπεις στον κόπο να την αναλύσεις.
Και κάπως έτσι συνειδητοποιείς μια ακόμα φρίκη πίσω από τη φρίκη. Διακρίνεις όλη την εικόνα, έρχεται μπροστά σου με όλο το ανατριχιαστικό φόντο της. Σάπιες μηλιές, κάτω από τις οποίες πέφτουν σάπια μήλα.
Οι «λεβέντες» γιοι, που μόνο λεβέντες δεν είναι, και οι ανεκδιήγητοι γονείς που τους μεγαλώνουν.
Και πέφτουν από τα σύννεφα την ώρα της αποκάλυψης, τη στιγμή που το πανί πέφτει και βλέπουν ότι το σπλάχνο τους έχει τη μορφή του τέρατος, παρόλα αυτά, όμως, κλείνουν τα μάτια. Αρνούνται να δουν τη φρίκη που δημιούργησαν, αδυνατούν να βρουν ένα ψήγμα ευθύνης, και στο παιδί και στον εαυτό τους.
[quads id=4]
