Γράφει ο κ. Γκαλμπογκίνης Μιχάλης, Εκπαιδευτικός, Φαλάνη Λάρισας, 10/09/2023.
Δεύτερο βράδυ στο σπίτι μου, με την Οικογένειά μου, ΕΥΤΥΧΙΑ! Αλίμονο σ΄ αυτούς που δεν το έχουν πλέον…
Παρασκευή πρωί, ανήμερα της Παναγίας, εντολή εκκένωσης του χωριού μου, της Φαλάνης!
Συζήτηση με την οικογένειά μου, τα αδέρφια μου. Εκκένωση: πώς, πόσοι, προς τα πού; Υπάρχουν παιδιά, ηλικιωμένοι, επιχειρήσεις των αδελφών μου πίσω.
Προς το μεσημέρι αποφασίζουμε να μεταφέρουμε τα πρόβατα. Τα ζώα σταβλισμένα, από γεννησιμιού τους γνωρίζουν μόνο να κινούνται στο χώρο αυτό. Πώς να ακολουθήσουν τις εντολές μας, να υποστηρίξουν την όλη προσπάθεια εκκένωσης; Αδύνατον. Μετά από δύο ώρες σχεδόν χωρίς αποτέλεσμα, αλλαγή πλάνων. Φόρτωμα σε καρότσες τρακτέρ. Ελάχιστα καταφέραμε να ανεβάσουμε ως μπουλούκι στις καρότσες. Υπάρχει αναστάτωση, τα ζώα δυσανασχετούν, δεν συνεργάζονται. Έχουμε κι εντελώς κόντρα τον ήλιο που δύει και καθώς χαμηλώνει χτυπάει στα μάτια των προβάτων και τα τυφλώνει…
Εκ νέου αλλαγή πλάνων… όσα μπορέσουμε, έστω, με τα χέρια δύο, τρεις και τέσσερεις άνθρωποι μαζί. Το βάρος ξεπερνά πολλές φορές τα 70 κιλά, και το ύψος της καρότσας τα 120-140 εκατοστά.
Σουρουπώνει, το νερό αρχίζει να εμφανίζεται μέσα στο στάβλο. Με ταχύτητα, δυστυχώς, ιλιγγιώδη… Αλήθεια ανάχωμα έσπασε ή όλη η κοίτη του Πηνειού εξόκειλε σε μας, αναρωτιέμαι!
Σε λίγο το νερό φτάνει τα 20 cm ύψος στη μονάδα, τα ζώα έχουν ακινητοποιηθεί, αρνούνται να μετακινηθούν έστω ένα βήμα. Αντιλαμβάνονται προφανώς τι συμβαίνει! Ανησυχούν…
Στις 22:10 λαμβάνεται η απόφαση για εγκατάλειψη του χώρου. Δουλεύουμε ήδη σχεδόν δυόμιση ώρες με τα φώτα ενός τρακτέρ κι ενός φορτωτή, Δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα άλλωστε από το μεσημέρι. Έχουμε μείνει 11 πίσω, ο Βαγγέλης, ο Ραφαήλ κι ο Χρήστος έχουν πάει με κάποια ζώα που φορτώσαμε σε ασφαλές μέρος. Ξεφορτώνουν, εκεί είναι ο Χρήστος και ο Νίκος, φίλοι για βοήθεια.
Ανεβαίνουμε στην καρότσα οχτώ άνθρωποι και κάνω τον Σταυρό μου. Βόηθα Παναγία μου ψελλίζω, και παρακαλώ για ησυχία. Το σχέδιο: το μεγάλο τρακτέρ μπροστά με την άδεια καρότσα κι έναν οδηγό, το μικρότερο κολλητά από πίσω με οδηγό τον αδερφό μου και το μικρό γιό του συνοδηγό και στη καρότσα εμείς οι οχτώ με 30 πρόβατα περίπου.
22:16, η ώρα. ‘Έχουμε να διασχίζουμε 200 μέτρα (ευτυχώς είναι μια ευθεία) μέσα στη μονάδα, έως ότου φτάσουμε στον αγροτικό δρόμο. Το νερό σχεδόν στο ένα μέτρο, στα χωράφια δίπλα στα 2,5 μέτρα μιας και η εγκατάσταση είναι υπερυψωμένη. Εκατοντάδες μπάλες ενσιρώματος τριφυλιού ήδη αιωρούνται και οριακά δε μας φράζουν το δρόμο, δύο ΙΧ έχουν σχεδόν εξαφανιστεί, κι εμείς ευτυχώς φτάνουμε με 90 μοίρες στροφή αριστερά στον αγροτικό υπερυψωμένο δρόμο. Μία ευθεία ακόμη, άλλο ένα χιλιόμετρο περίπου. Δόξα το Θεό, έως εδώ.
Μια ευθεία ακόμη! Ως σημάδι μόνο τα καλάμια του αυλακιού που βρίσκονται μισοπνιγμένα δεξιά μας, όπου υπάρχει αυλάκι βαθύτερο των 2,5 μέτρων. Αριστερά μας υπάρχουν χωράφια, αλλά περίπου ένα μέτρο πιο χαμηλά. Δεν υπάρχει περιθώριο για λάθος, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Μια ευθεία, ακόμη! Μία ευθεία, βέβαια, ήταν κάποτε… Τώρα είναι μια λίμνη απέραντη γύρω μας! Πρέπει να εστιάσει το πρώτο τρακτέρ και να χαράξει τη διαδρομή.
«Βλάντι» είπε του οδηγού του πρώτου τρακτέρ ο αδελφός μου όταν ξεκινήσαμε, «κατέβασε τον κουβά να διώχνει τα νερά, δώσε στροφές στη μηχανή, μη σταματάς μη μας μπει νερό και σβήσει τη μηχανή»! Ανατριχιάζω, τώρα, ξεκινάμε με ένα μέτρο νερό στον αγροτικό δρόμο και καθώς προχωρούμε ανεβαίνει η στάθμη του. Βλέπεις κάνει χαμήλωμα ο δρόμος στη μέση και για 200 μέτρα σε κείνο το πιο βαθύ σημείο, δεν υπάρχουν ούτε καλάμια δεξιά μας, είναι γυμνός ο δρόμος και στις δύο πλευρές του. Εκεί ακριβώς, δυστυχώς, σβήνει η μηχανή του πρώτου, του μεγάλου, του άδειου στην καρότσα τρακτέρ. Στο δεύτερο τρακτέρ εμείς, παγώνουμε. Τι κάνουμε;
Τηλέφωνα για βοήθεια, τα περισσότερα κινητά χωρίς μπαταρία. Το νερό ορμητικά διέσχιζε κάθετα την πορεία μας. Ύψος περίπου 160 εκατοστά! Πρέπει να φύγουμε το συντομότερο από το σημείο αυτό…
ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!!! Το Γενέσιον της Θεοτόκου γιορτάζουμε σήμερα, Μικρή Παναγία λέμε τη γιορτή εμείς οι Βλάχοι της Σαμαρίνας: εμφανίστηκε με τη Φώτισή της, με τη μοναδική λύση που υπήρχε κι ήρθε στους οδηγούς του δεύτερου τρακτέρ, του μικρού: κατεβαίνει ο 20χρονος ανιψιός μου από το τρακτέρ (το ύψος του νερού σχεδόν στους ώμους του) πιάνεται από το τρακτέρ, περπατά με δυσκολία μπροστά και καθοδηγεί το πίσω τρακτέρ να κολλήσει η μούρη του στην καρότσα του σβηστού μεγάλου μπροστινού τρακτέρ. Το σχέδιο: το πίσω τρακτέρ θα σπρώξει την καρότσα του μπροστινού, η καρότσα θα σπρώξει το σβηστό πρώτο τρακτέρ και στην ευθεία – αν όλα πάνε καλά – θα προχωρήσουμε!
Θεέ μου, ξεκινήσαμε. Δείχνει να λειτουργεί το σχέδιο! Θέλουμε περίπου 300 μέτρα ακόμη, βγήκαμε!!! Βρισκόμαστε σε στεγνό έδαφος, Παναγία μου! Η ώρα 22:35. Είκοσι λεπτά η διαδρομή του 1,5 περίπου χιλιομέτρου, είκοσι λεπτά όσο ένας αιώνας…
Συγκίνηση, Χαρά, Ικανοποίηση, και … Κατάρρευση! Συναισθηματική, ψυχολογική, σωματική… ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ. ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!
Οι δικοί μας άνθρωποι περιμένουν εκεί. Σε λίγο αγκαλιάζω την οικογένειά μου, τα αδέλφια μου, το βράδυ ξαπλώνω στο σπίτι μας.
Οι ΑΛΛΟΙ όμως; ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ; ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ που δεν τους έχουν όλους ΜΑΖΙ τους;
Δεν υπάρχει φάρμακο, δεν υπάρχει γιατρειά, δεν υπάρχει λύτρωση. Στο πέρασμα της νύχτας, τρεις ώρες αργότερα, προφανώς και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Πηγαίνω όπου κοντύτερα μου επιτρέπει το νερό να αφουγκραστώ τι γίνεται με τα ζώα. Είναι 01:45 μετά τα μεσάνυχτα, ακόμη βελάζουν… Για λίγο ακόμη θα είναι ζωντανά, η στάθμη του νερού ανεβαίνει συνεχώς ταχύτατα, ένας κόμπος με πνίγει στο λαιμό. Κρίμα!
Σκέψεις πολλές συγκρούονται στο μυαλό μου.
ΕΑΝ όλο αυτό που συμβαίνει οφείλεται σε κάτι πέρα από τον ανθρώπινο παράγοντα, τότε ΘΕΕ ΜΟΥ, ΒΟΗΘΑ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΕΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ!
ΕΑΝ όμως υπάρχουν κάποιοι που φέρνουν ευθύνη, ας τους λυπηθεί ο ΘΕΟΣ!
Για τις ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΘΡΗΝΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ, δεν μπορώ να βρω λέξεις να γράψω. Συγκλονίζομαι, ΣΥΓΓΝΩΜΗ! Πάνω απ’ όλα και πρώτο απ’ όλα η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ!
Όμως, επιτρέψτε μου, να προσθέσω κάτι: όλοι όσοι είχαν ζώα και τα χάσανε, ανθρώπινη ζωή δεν το κάνεις, αλλά πιστέψτε με ΠΟΝΑΕΙ, και πολύ μάλιστα! Άλλωστε, κι αυτά ψυχές είναι… Σχεδόν 2.200 αφήσαμε πίσω, μόνα τους, αβοήθητα. Κοντά στα 300 καταφέραμε μόνο και σηκώσαμε, λυπάμαι…
Σημ. 1: Σας αποστέλλω τρία κομμάτια που βιντεοσκόπησα με το κινητό μου, από την καρότσα του δεύτερου τρακτέρ. Δεν υπάρχει λήψη στο βαθύτερο σημείο, εκεί που ακινητοποιηθήκαμε. Εκεί ήταν αδύνατο, δεν υπήρχαν οι δυνάμεις για καταγραφή. Το τρίτο βίντεο είναι πολύ αργότερα από την ακινητοποίηση, όταν αρχίζει και χαμηλώνει η στάθμη του νερού δείχνοντάς μας ότι μάλλον βγαίνουμε, τότε αναθάρρησα. Η φωτογραφία είναι 48 ώρες μετά την καταστροφή.
Σημ. 2: Vladimir, Aleksander, Jianni, Kleidi, Hasan, Alita, είμαστε ΖΩΝΤΑΝΟΙ!
Σημ. 3: Βαγγέλη, Ραφαήλ, Χρήστο, Νίκο, Χρήστο, σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
Σημ. 4: Άλκη, Γιάννη, Γάκη, Αδερφέ, είμαστε ΜΑΖΙ ξανά!
Σημ. 5: Άλκη και Αδερφέ: ΔΟΞΟΛΟΓΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ που σας ενέπνευσε στη μοναδική λύση σωτηρίας που υπήρχε όταν ακινητοποιηθήκαμε, ΔΟΞΟΛΟΓΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ που κοιταζόμαστε στα μάτια ΞΑΝΑ!
