Ένα από τα πράγματα που φημίζεται ο Τύρναβος είναι τα νεοκλασικά του σπίτια που με το πέρασμα του χρόνου άλλα είναι λιγότερο και άλλα περισσότερο καλοδιατηρημένα, άλλα κατοικημένα, γεμάτα ζωή και άλλα παραδομένα στη βία του αδυσώπητου χρόνου και στην μοναξιά τους.
Περπατώντας στο σοκάκια του Τυρνάβου μπορεί κάποιος να ανακαλύψει και να θαυμάσει τα σπίτια αυτά και να αντλήσει αρκετές πληροφορίες για την τεχνοτροπία που χτίζονταν αυτά και το μέγεθος τους φανερώνει τις μεγάλες οικογένειές που με επίκεντρο τον παππού και την γιαγιά ζούσαν σ ’αυτά και κάλυπταν τις ανάγκες τους.
Ένα από αυτά τα σπίτια που ανήκει στον παππού μου, Πέτρο Μαλίτα και εκεί έχω εγκατασταθεί εγώ από το 2004 με την οικογένεια μου. Το σπίτι χτίστηκε το 1907 από πέτρα και από διηγήσεις του παππού, αυτός ήταν που έβαλε τον πρώτο θεμέλιο λίθο. Στο σημείο του λίθου αυτού υπήρχε ένα κυπαρίσσι το οποίο φυτευτικέ το 1910 αλλά καταστράφηκε από την παγωνιά το 2002.
Το κύριο οίκισμα περιβάλλεται από μια μεγάλη, πλακόστρωτη αυλή -καλντερίμι το έλεγαν παλιά- γεμάτη λουλούδια σε κατακόκκινες γάστρες και παρτέρια που με τον ερχομό της άνοιξης αποτελούν το κόσμημα της. Μέσα στην αυλή, επίσης, υπάρχει ένα πηγάδι από την εποχή που χτίστηκε το σπίτι, από όπου αντλούσε νερό η οικογένεια.
Έπειτα κάτω από το σπίτι υπάρχει υπόγειο, όπου υπήρχαν τεράστια δρύινα βαρέλια μέσα στα οποία έβαζαν κρασί. Ακόμα και τώρα κατεβαίνοντας σ ’αυτό ο αέρας μυρίζει δαδί και κρασί. Πάνω από το υπόγειο βρίσκεται το κύριο οίκισμα με πολλά δωματια, 4μέτρα ύψος, μέσα στο οποίο ζούσε η πολυμελής οικογένεια του παππού μου. Στην πρόσοψη του σπιτιού στο πάνω μέρος υπάρχει οικόσιμο με την ημερομηνία που χτίστηκε το σπίτι. Παλαιοτέρα απέναντι από το σπίτι υπήρχε η παλιά σάλα του, ένα οίκημα αποθήκευσης κρασιού και αγροτικών εργαλείων. Επιπλέον, χαρακτηριστικό του σπιτιού είναι οι κουκουβάγιες, πήλινα διακοσμητικά στη στέγη του σπιτιού.
Βέβαια, είναι δύσκολο να συμπτύξεις και να περιγράψεις σε λίγες γραμμές μυρωδιές, χρώματα και αναμνήσεις μιας άλλης εποχής.
Εικόνες από το Νεοκλασικό Πέτρου Ν. Μαλίτα.
Πιθάρι με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στην πρόσοψη του την κορώνα του βασιλιά. Τα χρησιμοποιούσαν για να αποθηκεύουν λάδι, κρασί κτλ.
Στις νταμιτζάνες αποθηκεύονταν κρασί και τσίπουρο, καθότι η οικογένεια του παππού μου ήταν αμπελουργοί και οινοπαραγωγοί.
Πολίτικο μαγκάλι. Το είχε φέρει η προ γιαγιά μου από την Κωνσταντινούπολη και στη δεκαετία του ΄50.Το χρησιμοποιούσαν για να ζεσταίνονται
Στις νταμιτζάνες αποθηκεύονταν κρασί και τσίπουρο, καθότι η οικογένεια του παππού μου ήταν αμπελουργοί και οινοπαραγωγοί.
Παραδοσιακή πήλινη σόμπα όπου την χρησιμοποιούσε η οικογένεια για να ζεσταθεί, καθώς μαζεύονταν όλοι γύρω της και έλεγαν αστεία και ιστορίες.
Αρθρο από την Παρασκευή Καλπακίδου όταν ακόμα ήταν μαθήτρια στο Λύκειο Τυρνάβου .
