Ακηδεμόνευτοι Δημοκράτες Καθηγητές Λάρισας
Αν δεχθούμε ότι κάθε άνθρωπος είναι φορέας αξιών και αυτές οι αξίες είναι στον καθέναν διαφορετικές και συνιστούν τον αξιολογικό του χάρτη, την ποιότητά του ως ανθρώπου και είναι αυτές που σκιαγραφούν το ηθικό του πορτραίτο, τότε πιο όμορφοι και πιο ωραίοι είναι εκείνοι που πάνω από τον εαυτό τους, πάνω από το στενό, ατομικό τους συμφέρον βάζουν το γενικότερο καλό, το όφελος της κοινότητας, της μεγάλης κοινωνίας. Αυτοί οι τύποι είναι άνθρωποι, φορείς καθολικής-συλλογικής συνείδησης. Είναι εκείνοι οι χαρακτήρες που υπερβαίνουν την ατομικότητα και διδάσκουν με τη στάση τους τη συλλογικότητα.
Εδώ και χρόνια ζούμε στην ατομικότητα, κλεισμένοι στον εαυτό μας, ενδιαφερόμενοι μόνο για μάς ή το πολύ-πολύ για τα πολύ κοντινά μέλη της οικογένειάς μας και δεν αντιλαμβανόμαστε ή δεν θέλουμε να αντιληφθούμε ότι η πιο σοβαρή αιτία της κρίσης, που ζούμε τώρα, αλλά και κάθε κρίσης, είναι ακριβώς αυτό, το ότι δηλ. δεν έχουμε συλλογική συνείδηση. Γι’ αυτό λέμε ότι η κρίση είναι πρωτίστως και κυρίως ηθική και ύστερα οικονομική.
«Η Ελλάς είναι μία κοινωνία συνενοχής» επαναλαμβάνουμε συχνά, χωρίς όμως να συνειδητοποιούμε το δικό μας μερίδιο σ’ αυτήν την ενοχή.
Τι έλεγε όμως ο Μακρυγιάννης; «Κι’ όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Ναρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλη και τα δυό μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει, αν η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια νάχω, στραβός θανά είμαι. Ότι σ΄αυτείνη θα ζήσω,
δεν έχω σκοπό να πάγω αλλού»
Ο κατακτημένος έλληνας είχε κατακτήσει οικονομικά όλη την επικράτεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι Έλληνες είχαν περισσότερα χρήματα από πολλούς Τούρκους και ήξεραν περισσότερα γράμματα από αυτούς. Θα έλεγε κανείς ότι δεν χρειαζόταν ο αγώνας… όμως οι Έλληνες δεν ένοιωθαν βολεμένοι. Ο αέρας που ανάσαιναν τους έπνιγε. Έβλεπαν τις φρικαλεότητες του απολίτιστου κατακτητή και θύμωναν. Πολλές φορές μέσα στα 400 και πλέον χρόνια της σκλαβιάς προσπάθησαν αλλά δεν τα κατάφεραν και πείσμωναν πιο πολύ. Το άδικο δεν υποφέρεται.
Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι τους έκανε να μη λογαριάζουν το θάνατο. Το σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος» το βιώνουμε κι εμείς στην προσωπική μας ζωή όταν βρισκόμαστε σε καταστάσεις που δεν μπορούμε να πάρουμε αέρα, όταν πράγματα γύρω μας μάς πνίγουν, όταν περισσεύει το άδικο και η μικροψυχία και τότε αποφασίζουμε, κόντρα στη λογική, καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος. Πάλι όμως διστάζουμε, υπαναχωρούμε, συμβιβαζόμαστε, σκύβουμε το κεφάλι στην ανάγκη και συνεχίζουμε.
Για κείνους όμως τότε είχε φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο.
Αυτοί που μελετούν ιστορία ξέρουν ότι οι πόλεμοι γίνονται ή για τα χρήματα ή για την εξουσία. Εδώ όμως φαίνεται το πράγμα να είναι διαφορετικό. Αυτό που εμπνέει τους αγωνιστές δεν είναι κάτι τόσο υλικό, τόσο προφανές όσο το χρήμα και η εξουσία. Εδώ δεν αντέχουν άλλο το ζυγό. Είναι πεπεισμένοι για το δίκιο του αγώνα. Είναι εμπνευσμένοι και εμπνέουν ο ένας τον άλλον. Τα μεγάλα ιδανικά της πίστης και της πατρίδας τους καλούν και ξεχύνονται «για του Χριστού την πίστιν την αγίαν και της Πατρίδος την ελευθερίαν».
