H Σμύρνη του 1913, σαν ταχυδακτυλουργός, το διάστηματης πρώτης μου επίσκεψης… με μάγευε με τα κόλπα της, βγάζοντας τη μία μέρα από το καπέλο της βγάζοντας τη μία μέρα από το καπέλο της περιστέρια και λαγούς και την επόμενη πολύχρομα μαντήλια… Πουθενά στον κόσμο δεν υπήρχε ανάλογη πόλη που να συνδυάζει τον ελληνικό νου, τη γλυκιά ραθυμία της Ανατολής, το εμπορικό δαιμόνιο των Εβραίων, την εργατικότητα των Αρμενίων, την κομψότητα του Παρισιού, την φραγκολεβαντίνικη ευθυμία, την στιβαρή ευρωπαική ιδιοσυγκρασία…
Η φωτιά στις 30 Αυγούστου, με το καινούργιο ημερολόγιο 13 Σεπτεμβρίου, ξεκίνησε από την Αρμένικη συνοικία. Βλέπαμε τον καπνό και ακούγαμε απόμακρες φωνές… Στη πυρκαγιά της Σμύρνης , όπως ονομάζεται, χάσαμε την περιουσία μας, το σπίτι μας,το σχολείο μας, τη δουλειά μας. Στην καταστροφή της Σμύρνης χάσαμε τα πάντα… Στεκόμασταν χαμένοι, βουβοί και με σταυρωμένα χέρια προσπαθώντας να επιβιώσουμε στα τυφλά, τυφλωμένοι από την καταστροφική λάμψη της φωτιάς που βλέπαμε…
Από το κατάστρωμα του Iron Duke κοιτάζαμε στο κοντινό μας άπειρο την αναλαμπή από τη φωτιά της Σμύρνης… Είδαμε έντρομους ανθρώπους να πέφτουν στη θάλασσα, βάρκες να αναποδογυρίζουν, να βουλιάζουν από το βάρος… Έτσι ξεριζώνονται λοιπόν οι λαοί σκέφτηκα…
Από το βιβλίο της ΝΟΕΛ ΜΠΑΞΕΡ -ΑΠΟ ΔΡΥ ΠΑΛΙΑ ΚΙ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ εκδόσεις Ψυχογιός το παραπάνω απόσπασμα.
COMMENTS