Στην καρδιά του Ολύμπου βρίσκεται η λίμνη Κατή, μια από τις περιοχές τεράστιας αισθητικής και οικολογικής αξίας. Μετά από μια διαδρομή 30 λεπτών και αφού περάσουμε τους παλιούς οικισμούς του Παλαιού Παντελεήμονα, των Παλαιών Πόρων και της Παλιάς Σκοτίνας, φτάνουμε στη δασική θέση Κατή. Ουσιαστικά, η θέση Κατή είναι ένα μικρό οροπέδιο νοτιοδυτικά των χωριών που προαναφέραμε.
Στο ξέφωτο της δασικής θέσης “Κατή” υπάρχει η πηγή με γάργαρο και παγωμένο νερό, γνωστή ως “Βρύση του Κατή” και βέβαια η ομώνυμη λίμνη του Κατή που βρίσκεται 12χλμ από το χωριό Καλλιπεύκη του νομού Λάρισας. Η ορεινή, τεχνητή λίμνη του Κάτω Ολύμπου δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό. Σημείο κατατεθέν είναι το πυκνό δάσος που πλαισιώνει τη λίμνη, το οποίο αποτελείται ως επί το πλείστον από οξιές και έλατα. Το βάθος της λίμνης φτάνει περίπου στα 4.5 μ. και η επιφάνεια της καλύπτει περίπου 9.5 στρέμματα.
Η ιστορία της λίμνης Κατή
Η θέση πήρε το όνομα της από την ομώνυμη βρύση του “Κατή”. Το δε όνομα της σημαίνει Τούρκος δικαστής (κατής). Σύμφωνα με την παράδοση, κάποιος Τούρκος δικαστής που δίκαζε τις υποθέσεις των γύρω χωριών αυτών, κάθισε να ξαποστάσει στην βρύση. Αφού ήπιε από το παγωμένο νερό της λίμνης, πέθανε. Έτσι, προέκυψε και η ονομασία “Κατή”. Η λίμνη του Κατή είναι άγνωστη για τους περισσότερους, μιας και δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 (1997), μετά την ανύψωση αναχώματος και την κατασκευή φράγματος.
Η περιοχή για 31 χρόνια (1881-1912) ήταν μέρος των συνόρων μεταξύ του ελεύθερου Ελληνικού Βασιλείου και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Από αυτήν διερχόταν η μεθόριος του Ελληνικού κράτους, μετά την παραχώρηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα το 1881. Τα σύνορα αυτά διαμορφώθηκαν βάσει της Συνθήκης του Βερολίνου το 1878, της διμερούς συμφωνίας της Κωνσταντινούπολης το 1881, αλλά και της συμφωνίας μετά τον καταστροφικό πόλεμο του 1897.
Η μεθόριος του 1881 ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με τα σημερινά όρια της Θεσσαλίας με την Μακεδονία. Στην περιοχή χτίστηκαν φυλάκια (καζάρμες) και τελωνεία, έτσι ώστε να καλυφθούν οι νέες ανάγκες, είτε αυτές ήταν στρατιωτικές είτε εμπορικές. Όσα από αυτά τα κτίρια σώζονται αποτελούν πλέον σημάδια των συνόρων αυτών. Ένα τέτοιο σημάδι μπορούμε να εντοπίσουμε συνεχίζοντας την διαδρομή μας πάνω στον δασικό δρόμο που περνά από την λίμνη και λίγο πιο πάνω από την “Βρύση του Κατή”. Τα ερείπια του κτιρίου ανήκουν σε Οθωμανικό μεθοριακό σταθμό, ο οποίος λειτουργούσε και ως υποτελωνείο. Η περιοχή άνηκε στο Καζά Κατερίνης (Katarin Kasabası’nda), το οποίο υπαγόταν διοικητικά στο Βιλαέτι Θεσσαλονίκης.
Ο “κρυμμένος θησαυρός” στην Βρύση του Κατή
Το οδοιπορικό στην λίμνη του Κατή, ο εντοπισμός του οθωμανικού συνοριακού σταθμού και το πέρασμα από την Βρύση του Κατή σε μερικούς μοιάζει με κυνήγι κρυμμένου θησαυρού.
Πέρα από την ομορφιά του τοπίου, κυκλοφορούν ορισμένες ιστορίες για κρυμμένους θησαυρούς στην περιοχή λόγω του πλούσιου ιστορικού παρελθόντος της (μεθόριος, οθωμανική κυριαρχία, ανταλλαγή πληθυσμών, περιοχή ανταρτών τόσο στην κατοχή όσο και στον εμφύλιο πόλεμο). Είναι πολλοί αυτοί που ψάχνουν για Εγγλέζικες χρυσές λίρες, για Τούρκικα πεντόλιρα και φλουριά. Γύρω από το λιθοσωρό των ερειπίων του οθωμανικού συνοριακού σταθμού εντοπίζονται ήδη αρκετά σκαμμένα σημεία, ορισμένα από τα οποία φαίνονται και σχετικά πρόσφατα.
Θαυμάσιες διαδρομές στην καρδιά του δάσους
Με αφετηρία ορισμένα σημεία (θέσεις “Προφήτη Ηλία”-“Γούρνες”, “Σαλτάνη” και “Βρωμόβρυση”) πάνω στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο προς Καλλιπεύκη, από Νέο Παντελεήμονα-Παλαιό Παντελεήμονα ή Σκοτίνα-Παλαιά Σκοτίνα υπάρχει η δυνατότητα επίσκεψης στην “Λίμνη του Κατή”, άμεσα και γρήγορα. Από εκεί μπορούμε να κατευθυνθούμε για Καλλιπεύκη ή την Κρανία Λαρίσης. Από τους παραπάνω η διαδρομή “Σαλτάνι-Βρύση Κατή”, μήκους περίπου 10 + 100,00 χλμ., και μέχρι τα όρια του δημόσιου δάσους Καλλιπεύκης είναι εκ των βασικότερων του δασικού συμπλέγματος.
Οι τρεις χωμάτινες διαδρομές που οδηγούν στην λίμνη είναι ιδανικές για πεζοπορία, όμως μπορούν να γίνουν και με αυτοκίνητο. Μπορεί κανείς να επισκεφτεί την περιοχή στα μέσα της άνοιξης, εφόσον το επιτρέπει ο καιρός, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ίσως και νωρίς το χειμώνα. Οι δασικοί δρόμοι είναι αρκετά βατοί κατά τους καλοκαιρινούς και ανοιξιάτικους μήνες. Τον χειμώνα, ωστόσο θέλει μεγάλη προσοχή από πιθανή λάσπη σε ορισμένα σημεία του δρόμου. Οι επισκέπτες πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί τους μήνες Δεκέμβριο έως Μάρτιο, καθώς οι δρόμοι πιάνουν πάγο και χιόνι.
Μετά από πεζοπορία διάρκειας τριών ωρών και αφού διανυθούν περίπου 10 χλμ., ο πεζοπόρος αντικρίζει το εκπληκτικό τοπίο της λίμνης. Μπορεί η λίμνη να είναι τεχνητή, αλλά πλέον έχει αφομοιωθεί πλήρως στο περιβάλλον, καθώς ταιριάζει άριστα με την περιοχή.
Οι παραπάνω διαδρομές μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για ποδηλασία βουνού για αρχάριους και προχωρημένους, καθώς δεν έχουν απότομες κλίσεις (ανηφόρες-κατηφόρες).
Πηγή: maxmag.gr
