Ως πολίτης ενός δημοκρατικού και ευνομούμενου κράτους κουράσθηκα να κυνηγώ τους φορείς του Δημοσίου για να απαντήσεις ή διευθετήσεις διαφόρων θεμάτων της καθημερινότητα;
Ξεκινώντας από την τοπική κοινωνία και συνεχίζοντας στις υπηρεσίες της κεντρικής κυβέρνησης διαπιστώνω ότι είναι είναι ένας αγώνας δρόμος με εμπόδια.
Πόση υπομονή και πόσο στομάχι μπορεί να έχει κάποιος για να βρει ανταπόκριση στο αίτημα του.
Ας ξεκινήσουμε από την ποιότητα του υπαλλήλου που θα βρεθεί να σε εξυπηρετήσει, πολλές φορές έρχεσαι αντιμέτωπος με ανθρώπους που αγνοούν πλήρως τους κανόνες δεοντολογίας και ευγένειας να μη αναφερθώ στο γνωστικό αντικείμενο της δουλειάς που τους έχει ανατεθεί.
Ο πληθυντικός που δημιουργεί αποστάσεις και όχι οικειότητα εκλαμβάνεται ως εριστική συμπεριφορά και μάλιστα όταν αποδεδειγμένα έχεις δίκιο εσύ και όχι ο υπάλληλος τότε θα βρεθείς και απολογούμενος.
Ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις τον αλάνθαστο απέναντι σου, που αρέσκεται ενίοτε να συμπεριφέρεται μειωτικά απέναντι σου για να σου κόψει τον βήχα.
Φταίμε και εμείς που με την νοοτροπία, του έχω ένα γνωστό που θα με εξυπηρετήσει, τους δίνουμε υπεραξία για αυτό που ως υπάλληλοι έχουν εκ του νόμου την υποχρέωση να διεκπεραιώνουν.
Σε χώρους που στεγάζονται κάποιες υπηρεσίες και στελεχώνονται από άτομα με συγκεκριμένες αρμοδιότητες αν έχετε το θεό σας ο ένας δεν ξέρει ποιανού αρμοδιότητα είναι κάποιο θέμα που ζητά διευκρινήσεις.
Εαν επισκεφθείς με φυσική παρουσία την υπηρεσία το πιο πιθανό είναι να υποβληθείς σε ένα τεστ σωματικής και ψυχολογικής κοπώσεως για να βρεις τον αρμόδιο.
Πας δεξιά, πας αριστερά, ανεβοκατεβαίνεις σκάλες και εάν είσαι τυχερός και βρεις τον αρμόδιο, θα πρέπει να ξεχάσεις την κούραση και ότι η γλώσσα έβγαλε παπίλα, από το να λες στον καθένα το ίδιο πράγμα και να φορέσεις το προσωπείο της ευγένειας για να κάνεις την δουλειά σου.
Όταν δε σου απαντά ότι δεν έχει δει το θέμα που αναφέρεις λόγω φόρτου εργασίας και να πάρεις τηλέφωνο, μπορεί να θέλεις να του φέρεις το τηλέφωνο στο κεφάλι, αλλά θα το προσπεράσεις με την ελπίδα ότι θα τελειώσει το μαρτύριο.
Σε κάποια προσωπική εμπειρία πριν λίγο καιρό έκανα τρεις φορές το γύρο των γραφείων και όταν ετοιμάσθηκαν να μου πουν για τέταρτο γύρο τους είπα ευγενικά πάντα στον πληθυντικό ότι τα παιχνίδια τέλειωσαν και μουλάρωσα.
Όταν είδαν ότι δεν αστειεύομαι και η ψυχραιμία εξαντλήθηκε μου έδωσαν την απάντηση στο πιτς φυτίλι που λένε και στο χωριό μου.
Έχουμε γεμίσει παρατρεχάμενους που έχουν διορισθεί σε κάποια θέση κάποια χρονική στιγμή και απλά περιμένουν την συνταξιοδότηση για να απαλλαχθούμε από τις ανύπαρκτες υπηρεσίες τους.
Είμαι σκληρή αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα και λόγω συγκυριών έρχεται στο προσκήνιο κάθε φορά που θα προκύψει ένα θέμα και τον τελευταίο χρόνο μαζεύτηκαν αρκετά .
Έχω κουρασθεί να ακούω απολογισμούς, για μετατόπιση ευθυνών σε προηγούμενους και όχι τι θα γίνει με το σήμερα ή το αύριο.
Φταίμε και εμείς γιατί επιβουλευόμαστε τις τυχόν αποζημιώσεις και επιδόματα και προσπαθούμε να λάβουμε κομμάτι των παραπάνω έστω και εάν αντικειμενικά δεν το δικαιούμαστε…κουτοπονηριά δηλαδή.
Φταίμε και εμείς γιατί δεν μάθαμε να διαβάζουμε και να διεκδικούμε τα αυτονόητα όταν έχουμε δίκιο και όχι επί παντός επιστητού.
Καλά τα μοντέλα ανάπτυξης αλλά πρέπει να έχουν και το κατάλληλο έμψυχο υλικό να τα υποστηρίξουν και τις αντίστοιχες υποδομές και εξοπλισμό το σημαντικότερο όλων να έχουν ήθος και ευγένεια.
Το τελευταίο ισχύει και για τον πολίτη και για τον υπάλληλο εάν θέλουμε να λεγόμαστε ευνομούμενη κοινωνία.
Μαλίτα Κατερίνα
