Ο Γερμανός, κατά κόσμο Στυλιανός Καραβαγγέλης, γεννήθηκε στο χωριό Στύψη της Λέσβου στις 16 Ιουνίου 1866. Οι γονείς του ήταν οι Χρυσόστομος και Μαρία Καραβαγγέλη. Ο Γερμανός ήταν το πρώτο από τα επτά παιδιά της οικογενείας. Σε ηλικία δύο ετών, η οικογένεια μετακομίζει στο Αδραμμύτιο της Μικράς Ασίας. Εκεί ο πατέρας του ασχολείται με το εμπόριο, ανοίγοντας εμπορικό κατάστημα. ΟΓερμανός στις 11 Φεβρουαρίου 1935 . Τα αίτια του θανάτου του, όπως είναι καταγεγραμμένα στο βιβλίο του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος Βιέννης, είναι η αρτηριοσκλήρωση και η αποπληξία. Η ταφή του έγινε στο Ελληνικό τμήμα του Κοιμητηρίου της Βιέννης, στις 15 Φεβρουαρίου 1935.
Η Άννα Παπαδοπούλου-Μελά πιθανότατα είχε με τον Γ. Καραβαγγέλη και αρκετές ακόμα συναντήσεις: στη Σμύρνη, στην Πόλη και στην Κεντρική Ευρώπη -πιθανότατα στην Βιέννη. Την συνδέει μ’ αυτόν ευγνωμοσύνη και ένα αίσθημα παντοτινής οφειλής. Δεν λησμονεί πως την κηδεία του αδερφού της Παύλου μόνος ο Καραβαγγέλης με προσωπικό κίνδυνο και πολλές προφυλάξεις τέλεσε στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Καστοριάς. Κανένας άλλος τόσο στενά δεμένος με το όραμα και τα ιδανικά του Παύλου δεν τον συνόδεψε την στερνή εκείνη ώρα πολύ δε περισσότερο κανένας από τους συγγενείς του. Αυτά συχνά τα αναθυμάται επί πολλά χρόνια η ΑΠΜ.
Από μητροπολίτης Καστοριάς εξελίχθηκε σε πολεμιστή-ιεράρχη, δίνοντας την ψυχή του στον Μακεδονικό Αγώνα. Λίγα χρόνια μετά, το τέκνο της Λέσβου, θα βρισκόταν ως μητροπολίτης Αμασείας στο πλευρό του Ποντιακού Ελληνισμού, στα δύσκολα χρόνια του διωγμού από τους Τούρκους.Δίνει την ψυχή του και γίνεται η ψυχή του Μακεδονικού Αγώνα. Ήταν ο εμπνευστής και ο οργανωτής του. Χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο «Κώστας Γεωργίου» και αναπτύσσει μία πρωτοφανή δραστηριότητα, συνεπικουρούμενος από τον Ίωνα Δραγούμη και τον πρόξενό μας στην Θεσσαλονίκη, Λάμπρο Κορομηλά.
Ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης με τον Πρωτοσύγγελο Πλάτωνα. Επιμνημόσυνος δέησης στον τάφο του Παύλου Μελά.
Στη χαραυγή του εικοστού αιώνα,άγριο;και αδυσώπητοςξεσπάει ο Αγώναςστη σκλάβα Μκεδονία.Βούλγαροι,τούρκοι,κομιτάτα ,Τσέτες,πυρπολήσεις,εκτελέσεις αμέτρητες θυσίες….
Φωτογραφία του Γερμανού Καραβαγγέλη (κατά την περίοδο που υπηρετεί ως Έξαρχος Κεντρώας Ευρώπης, Μητροπολίτης Ουγγαρίας και Αμασείας) μαζί με τα ανήψια του Μαρίκα, κόρη της αδερφής του Πηνελόπης, και Κωνσταντίνο Χατζηπετρή, Βρυξέλλες 24-8-1928 (Αρχείο Οικογένειας Άψη).
Εσείς που κατάγεστε από την ΠαλαιάΕλλάδα,και ιδίως από την Αθήνα,κάνετε συχνά το λάθος καιπαθένετε σύγχυση γιστί έχετε στο νου σας τον Αστικό τύπο του Ελεύθερου Ελληνος.Σλαβόλαλοι,Βλαχόλαλοι Μακεδόνες στην ψυχή τους παραμένουν Ελληνες.Πολλοί ακόμα και το Ελληνικό Βασίλειο σπεύδουν πρ΄θυμα βάναυσα και χυδαία ωα το ονομάσουν Βουλγαρικό λόγω της ομοιότητας της γλώσσας.Λησμονούν ίσως πως ανάμεσα στον αρχαίο κόσμοκαι τις μέρες μας έχουν μεσολαβήσει δύο χιλιάδες χρόνια και τρεις αυτοκρατορίες.Ρωμαική,Βυζαντινή ,Οθωμανική.Στοπέρασμα των αιώνων οι γλώσσες πολλές φορές αλλάζουν είναι συνηθισμένο στις πολυεθνικές αυτοκρατορίες.Η Μακεδονία είναι σαν ψηφιδωτό από πολλές γλώσσες και πολλές λαλιές,πολλοί Μακεδόνες είναι δίγλωσσοι και κάποιοι μιλάνε πάνω απο τρεις διαλέκτους.Σάμπως στα νησιά του Σαρωνικού ή στην Αττική τον καιρό της Εθνεγερσίας δεν μιλούσαν τα ελληνικά του Περικλέους και του Θοθκιδίδου οι ντόποιοι επαναστάτεςΑβανίτικα μιλούσαν οι περισσότεροι αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο να πάρουν μέρος στην επανάσταση του 1821.
Η πρώτη συνάντηση του Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη με τον καπετάν Κώττα
Για τπύτο δεν πρέπει ποτέ να συγχέουμε την Ελληνική Ιδέα και την εθνική συνείδηση με την γλώσσα.Ο Ελληνισμός είναι κάτι βαθύτερο και σημαντικότρο από τις λέξεις βαθιά ριζωμένο στην ψυχή του κάθε Μακεδόνα.
Ο ιστορικός Σταύρος Θ. Ανεστίδης σημειώνει σχολιάζοντας υλικό του Αρχείου του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών που αφορά τον Γ. Καραβαγγέλη: […] «Στη μορφή του Καραβαγγέλη, πέραν της ηρωικής όψεως, αποτυπώνεται και η τραγική. Ο ιεράρχης, ο οποίος αφιέρωσε τις δυνάμεις και τη ζωή του στην εξυπηρέτηση των εθνικών -όπως εκείνος επίστευε- συμφερόντων, πέθανε στη Βιέννη εξόριστος απ’ την Καστοριά, απ’ την Αμάσεια, απ’ την Κωνσταντινούπολη, υποχρεωμένος, επί μακρόν να επιβιώσει με ένα γλίσχρο ποσόν» για το οποίον τον έκρινε άξιο η ελληνική πολιτεία. Βεβαίως, στα χρόνια εκείνα, με νωπές σχεδόν τις τραυματικές εμπειρίες από την Μικρασιατική καταστροφή, το ελληνικό κράτος είχε λόγους να απαρνηθεί τις ιδεαλιστικές εξάρσεις του ταραχώδους παρελθόντος του. Αφ’ ετέρου το Οικουμενικό πατριαρχείο, υπό το καθεστώς που του επεφύλαξε η συνθήκη της Λωζάνης, πώς μπορούσε να αποκαταστήσει ένα τέκνο του ταυτισμένο με τον ελληνικό αλυτρωτισμό; Η περίπτωση του Γερμανού Καραβαγγέλη, με τη θλιβερή της κατάληξη, αποτελεί καλή αφορμή για περίσκεψη ως προς τη διαπλοκή της εκκλησίας με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της κοσμικής εξουσίας. Ο ίδιος άλλωστε στερήθηκε τον ύψιστο βαθμό της ιεραρχίας επειδή τα πολιτικά κριτήρια της ελληνικής κυβερνήσεως προέκριναν τότε, τον Μελέτιο Μεταξάκη ως Πατριάρχη.
Πηγή:Γυναίκες της Μικρής Πατρίδας Παπαθεοδώρου Θοδωρής.
Γράφει Μαλίτα Ν.Κατερίνα
