Θλίψη και οργή είναι τα συναισθήματα που προκαλεί ο θάνατος ενός παιδιού 19 χρονών στην Θεσσαλονίκη.
Η αιτία ασήμαντη για τους περισσότερους, αλλά σημαντική για κάποιους, ή προσχηματική.
Η απάντηση στην ερώτηση τι ομάδα είσαι έφερε τον θάνατο μετά από άγριο ξυλοδαρμό σε ένα παιδί που δεν πρόλαβε να ζήσει.
Δεν υπάρχει ελαφρυντικό στη πράξη αυτή, δεν είναι μια παιδική απερισκεψία, είναι κάτι βαθύτερο που δυστυχώς μέρα τη μέρα εξαπλώνεται και τυλίγει ασφυχτικά τον κοινωνικό ιστό.
Κάποια μάνα έφερε στον κόσμο και τον θύτη ή τους θύτες αλλά και το θύμα, ένα οικογενειακό κοινωνικό περιβάλλον γαλούχησε τους πρώτους με το να δηλώνουν την ύπαρξη τους στον κόσμο τούτο με βία και τσαμπουκά.
Μεγάλη υπόθεση να γίνεις γονιός, ακόμα μεγαλύτερη να αναστήσεις τα παιδιά σου και να τα μάθεις να αγαπούν τον συνάνθρωπο και κυρίως την ζωή.
Ελα μου ντε που σε αυτή τη ριμάδα την παλιοζωή εξωγενείς παράγοντες παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ύπαρξη της οικογένειας και πολλές φορές άσχημα οικογενειακά βιώματα ποτίζουν την ευάλωτη παιδική ψυχή με ανομολόγητα πάθη.
Σαν μάνα δεν μπορώ, δεν φθάνει η καρδιά μου να δώσω ούτε μια στάλα ελαφρυντικό στα παιδιά που για χίλιους λόγους επέλεξαν να φορέσουν τον μανδύα του τέρατος. Σαν μάνα δεν μπορώ να μη συμπονήσω την μάνα και όλες αυτές που έχασαν το παιδί τους επειδή δεν άρεσε σε κάποιους.
Ανασταίνεις με όνειρα πολλά το παιδί σου και μέσα σε μια στιγμή ενώ ξέρεις ότι όλα είναι καλά μαθαίνεις το θανατικό που πήρε το σπλάχνο σου.
Αυτός ο πόνος δεν περνά, σαν πυρωμένο σίδερο θα καίει την καρδιά σου μέχρι να βγει η ψυχή σου ,δεν είναι απλά μια απώλεια προδιαγεγραμμένη από το σκληρό πρόσωπο της ζωής, είναι το αναπάντεχο και τα πολλά αναπάντητα γιατί που θα σε συνοδεύουν μια ζωή.
Η δική μας ζωή, τα σωστά τα λάθη μας είναι δική μας και γίνεται δική μας εάν καταλάβουμε που σφάλουμε μέσα στα πολλά καλά που κάνουμε.
Εάν τα δικά μας σφάλματα τα προσπερνούμε ή ακόμα χειρότερα τα αγνοούμε άθελα μας, τα συναισθήματα που απορρέουν από αυτά τα μεταφέρουμε στα παιδιά μας χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πόσο κακό κάνουμε.
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την τραγικότητα του συμβάντος, απλά σαν μάνα που αγαλλιάζει η καρδιά μου, όταν στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ακούω το “Γεια σου μαμά είμαι καλά..” φρίττω στην ιδέα ότι κάποιος εκεί έξω επειδή έτσι γουστάρει θα κάνει κακό στο βλαστάρι μου.
Καλό ταξίδι αγόρι μου, δεν σου άξιζε ο θάνατος παρά μόνο η ζωή…
Γράφει η Μαλίτα Κατερίνα
