Η προετοιμασία των πιστών για την μεγάλη Δεσποτική εορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού, άρχισε ήδη από την 1η Αυγούστου. Πιο έντονη, όμως, γίνεται μία Κυριακή πριν την 14η Σεπτεμβρίου. Αυτή και η επόμενη της εορτής ονομάζονται, αντίστοιχα, Κυριακή προ και Κυριακή μετά την Ύψωση και αφιερώνονται στη σημασία του Τιμίου Σταυρού του Χριστού στη ζωή μας με κατάλληλα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα
Ο απόστολος Παύλος, θέλοντας να στηρίξει τους Χριστιανούς της Γαλατίας της Μικράς Ασίας, γράφει επιστολή, μάλιστα με το ίδιο του το χέρι, πράγμα δύσκολο για την εποχή εκείνη, για να τονίσει τον προσωπικό του πόνο γι’ αυτά που συνέβαιναν εκεί. Υπήρχαν Ιουδαιοχριστιανοί, μία αίρεση θα λέγαμε, που θέλοντας να κολακεύσουν τους Ιουδαίους και να ζουν χωρίς διωγμούς και κακοπάθειες, ανάγκαζαν του Χριστιανούς να κάνουν περιτομή. Εκμεταλλεύονταν ιερά πράγματα για την προσωπική τους προβολή. «Όμως εγώ», τονίζει με πόνο και αγάπη, «να μη γίνει ποτέ να καυχιέμαι παρά μόνο για τον σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με τον οποίον για μένα σταυρώθηκε ο κόσμος κι εγώ σταυρώθηκα για τον κόσμο».
Όσοι ζουν μακριά από τον Χριστό καυχώνται για τα πλούτη τους, για την καταγωγή τους, για τα σπίτια τους, για τις γνώσεις και τα πτυχία τους, για την ομορφιά και τα νιάτα τους, για τις παρέες και την επιρροή που ασκούν στους άλλους, για τη δύναμή τους. Τι είναι, όμως, όλα αυτά όταν περάσουν μέσα από το καμίνι των δοκιμασιών και ιδίως του θανάτου; Το ακούμε στην εξόδιο ακολουθία: «ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα, επελθών γαρ ο θάνατος ταύτα πάντα εξηφάνισται». Τι παραμένει αναλλοίωτο, πεντακάθαρο, αλώβητο; Μόνο ένα, η θυσιαστική αγάπη του ανθρώπου προς τους διπλανούς του και η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη του ανθρώπου προς τον Χριστό. Και ταυτόχρονα, την ολοκληρωτική αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Όσα δεν πεθαίνουν με τον θάνατο, μ’ ένα σημείο εκφράζονται, με τον Σταυρό του Χριστού. Με το πιο σπουδαίο σύμβολο του Χριστιανισμού ανά τους αιώνες. Το σημάδι αυτό αγιάζει τα ιερά μυστήρια, στολίζει τους τρούλους των Εκκλησιών, σχεδιάζεται πάνω μας σε κάθε στιγμή προσευχής και δοκιμασίας και μας συνοδεύει στην τελευταία μας σε αυτή τη γη κατοικία.
Ο Τίμιος Σταυρός δεν είναι ένα ακόμα μαγικό φυλακτό, κάτι που από συνήθεια, ή μηχανικά, πρέπει να το κάνουμε. Δυστυχώς, σήμερα προσκυνούμε τον Σταυρό, τον κρεμούμε στο αμάξι, ή στο σπίτι, αρνούμαστε όμως πεισματικά τη σημασία Του. Πίσω από τα ασημένια και χρυσά δεσίματα του, που ως τάματα θείων και λυτρωτικών επεμβάσεων τα χάρισαν πιστοί προς τον Θεό, κρύβεται η μεγάλη Του αξία. Παραπέμπει στον Χριστό, που ήλθε στον κόσμο για να νικήσει την αμαρτία, το αμαρτωλό φρόνημα, την κακία που είναι συνυφασμένη με τις επικρατούσα αντίληψη της δύναμης και της βίας. Αντίληψη ανθρώπων, που εξοβέλισαν τον Θεό και θεοποίησαν τον εαυτό τους και τον κόσμο. Η αγάπη νικά τη βία και τη δύναμη. Ο Χριστός, ταυτόχρονα, δεν καλοπέρασε πάνω στον Σταυρό. Βασανίστηκε, μάτωσε, κακοπάθησε, ηττήθηκε από τις δυνάμεις του κόσμου. Ο Σταυρός αυτό ακριβώς εκφράζει, ότι πρέπει να φθάσουμε στην ήττα για τον κόσμο αυτό, στην άκρα ταπείνωση, να αδειάσουμε από τη δική μας δύναμη και πεποίθηση, να πεθάνουμε για την αμαρτία. Ο Σταυρός σχεδιάζει ενώπιον μας την πορεία του Χριστού στη γη. Πορεία που προσφέρεται για μίμηση και δια της μιμήσεως αντιπροσφέρει σωτηρία και λύτρωση. Με το άγιο μας βάπτισμα συσταυρωνόμαστε με τον Χριστό, για να αναστηθούμε μαζί Του. Γινόμαστε καινούρια δημιουργία. Γι’ αυτό εκείνη τη στιγμή, κρεμά ο ιερέας στο λαιμό τον προσωπικό μας σταυρό. Για να αγωνιζόμαστε μέσα στην αφάνεια, την απόρριψη, την ταπείνωση, να φυλάττουμε τις εντολές του Χριστού. Εκείνος στέκεται δίπλα μας και μάς στηρίζει: «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Να προχωρούμε στη ζωή καυχώμενοι για τον Σταυρό του Χριστού, με το Σταυρό στο χέρι, για να φανερωθεί μέσα μας η ζωή του Χριστού.
COMMENTS