Μια φωτιά προχθες στο εγκαταλελειμμένο πρώην κέντρο διασκέδασης “ΤΟΥΜΠΑ” ήρθε να αποτελειώσει ότι άφησε η εγκατάλειψη τα τελευταία χρόνια.
Στην είσοδο της πόλης επί πολλές δεκαετίες στα χέρια ανθρώπων που το πόνεσαν ήταν η μόστρα της πόλης, η βιτρίνα με άλλα λόγια.
Οσο και να φαίνεται μελό η κοινωνική ζωή της πόλης ήταν δεμένη με το συγκεκριμένο χώρο, γλέντια γάμου ,αρραβώνων, καφέδες παρηγοριάς, παιδικά γενέθλια και χοροί όλα αυτά σφράγισαν την ύπαρξη του .
Επιχειρηματίες που ανέλαβαν το κέντρο όπως ο συχωρεμένος ο Τσούτσας ο Γιάννης, ο Χρήστος που αργότερα άνοιξε το Πανελλήνιο και τελευταία κάποιοι άλλοι προσπάθησαν αλλά δυστυχώς οι προσπάθειες δεν ευδοκίμησαν τα τελευταία χρόνια.
Έτσι έπεσαν οι τίτλοι τέλους για την Τούμπα και πλέον είναι ένα κτίριο σκελετός χωρίς να θυμίζει τίποτα από τα περασμένα.
Αρχές δεκαετία του ’80 στο κάτω και πίσω μέρος του κέντρου λειτουργούσε και Ντισκοτέκ μεγαλεία μιλάμε, θυμάμαι ακόμα όταν γυρίσαμε από την πενταήμερη ένα ξεφάντωμα με τα hit της εποχής.
Πιτσιρίκι ακόμα θυμάμαι μια χαρακτηριστική φυσιογνωμία ενός γκαρσόν του Θόδωρου, ψηλός με περίεργη φάτσα που τριγυρνούσε ανάμεσα στα τραπέζια για να εξυπηρετήσει τον κόσμο.
Η παρέα των γονιών μου βασικοί θαμώνες κάθε Σάββατο βράδυ, εκεί κάναμε και το τραπέζι αρραβώνων μας στους οικογενειακού φίλους εκ Τυρνάβου μιας και η ζωή μας ήταν στη Θεσσαλονίκη και δεν θα μπορούσαν να παραβρεθούν να γιορτάσουμε το γεγονός.
Όταν το 2004 επιστρέψαμε εγώ στα πάτρια εδάφη, ήταν ο τόπος όπου κάθε χρόνο κάναμε τα γενέθλια της μικρής μιας και είχε παιδότοπο.
Τελευταία θυμάμαι ήταν ο καφές της παρηγοριάς στην μνήμη της μαμάς μου….
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά για να δείτε ότι στα εξήντα χρόνια που είμαι πολλά από αυτά έχουν συνδεθεί με το χώρο που τώρα χάσκει σαν φάντασμα.
Θεωρώ ότι πολλοί θα έχουν ανάλογες αναμνήσεις στιγμών χαρμολύπης που τις μοιράσθηκαν με φίλους στην ΤΟΥΜΠΑ.
Δεν θα εικάσω για τις αιτίες της εγκατάλειψης, σίγουρα πάντως χρειάζεται πολλά χρήματα για να αναστηλωθεί και να ξαναλειτουργήσει με οποιαδήποτε μορφή.
Το παραπάνω ας πούμε ότι είναι ένας καφές παρηγοριάς για κάτι που χάθηκε.
Γράφει η Μαλίτα Κατερίνα
