Το έμβλημα της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Αριθ. Πρωτ. 2997.
Περί δαμαλισμού και αναδαμαλισμού επί της νόσου ευλογίας.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Προς τους κατά την Επικράτειαν Σεβ. Ιεράρχας
Επειδή η φθοροποιός νόσος της ευλογίας ενέσκηψεν ήδη εις όλον σχεδόν τό Κράτος, και βαθμηδόν το νόσημα τούτο οσημέραι λαμβάνον επίδοσιν καταμαστίζει την Ελληνικήν κοινωνίαν καταστρέφουσα την δημοσίαν υγείαν, και επειδή δυστυχώς, καθά ήδη πληροφορείται ή Σύνοδος επισήμως, ουχί μόνον παχυλή και ολέθρια πρόληψις τις επικρατεί παρά τοις πλείστοις των χριστιανών, οίτινες θεωρούντες τον δαμαλισμόν καί αναδαμαλισμόν ως περιττόν, αποφεύγουσιν αυτόν απολύτως, αλλά και κακή συνήθεια τις του εμβολιάζεσθαι κρύφα δια φυσικής ευλογίας, βλάβην μάλλον επιφερούσης ή ωφέλειαν, ενεργείται εισέτι εν ω ο δαμαλισμός ούτος και η κατά διαφόρους εποχάς επανάληψις αυτού ως δια της πείρας της ιατρικής επιστήμης τρανώτατα μέχρι τούδε απεδείχθη, είναι το μοναδικόν αντίδοτον φάρμακον καί τό ασφαλέστατο έν τη πασχούση κοινωνία μέσον προς ύφεσιν, προς αποτροπήν της μεταδόσεως και εντελή εξάλειψιν της ολεθρίου ταύτης νόσου, καί
Επειδή ή τοιαύτη παράβολος αδιαφορία και εις το εμβολιάζεσθαι άρνησις χριστιανών τινων ουχί μόνον τιμωρείται αυστηρώς υπό του νόμου, αλλ’ εν ταυτώ και τας βαρυτάτας εκκλησιαστικάς επιτιμήσεις καθ’ εαυτής επισύρει, καθ’ ότι ούτοι αρνούμενοι εις εαυτούς και εις την ιδίαν αυτών οικογένειαν τον εμβολιασμόν, και μηδόλως αναλογιζόμενοι, το μέγα τούτο βάρος του όπερ διαπράττουσι θανασίμου αμαρτήματος, γίνονται αυτόχειρες, ή ανάπηροι το σώμα και καταστρέφουσι προσέτι ιδίαις αυτών χερσίν τα ίδια αυτών φίλτατα, και ούτω καθιστάμενοι υπεύθυνοι ενώπιον θεού και ανθρώπων, επισύρουσιν εις εαυτούς την θείαν οργήν, και γίνονται υπόδικοι της αιωνίου κολάσεως και τιμωρητέοι και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλλοντι, ή Σύνοδος μεριμνώσα πατρικώς, κατά το ιερόν αυτής καθήκον περί τε της ψυχικής σωτηρίας των τοιούτων χριστιανών καί αναρρύσεως εκ της τοιαύτης επικινδυνωδεστάτης νόσου, και επιθυμούσα, ίν’ απαλλάξη έκαστον χριστιανόν των εκ της τοιαύτης ψυχωλέθρου προλήψεως και προς τον δαμαλισμόν ολιγωρίας, αποκτεινουσών το σώμα εν ταυτώ και την ψυχήν, προερχομένων ολέθριων συνεπειών, προσκαλεί υμάς και δι’ υμών άπαντας τον υφ’ υμάς κλήρον και τους αρμοδίους του Κράτους ιεροκήρυκας, όπως διά της θείας διδασκαλίας και του ορθού λόγου καταδεικνύοντες εις τον λαόν τας δυσαρέστους συνεπείας της τε προς τούτο αρνήσεως και του διά φυσικής ευλογίας εν παραβύστω ενεργουμένου εμβολιασμού, προτρέψητε αυτόν επ’ εκκλησίας και εν παντί ευθέτω χρόνω και τόπω, νουθετούντες και καταπείθοντες αυτόν, ίνα έκαστος, προς ταχείαν αποσόβησιν και απαλλαγή της επιδημικής ταύτης ανθρωπωλέθρου νόσου, προστρέχη αόκνως και αυθορμήτως μετά πάσης προθυμίας εις τους παρά της Βασιλικής Κυβερνήσεως εμπεπιστευμένους το υπέρ της δημοσίας υγείας καθήκον επιστήμονας ιατρούς, όπως εμβολιάζηται παρ’ παρ’ αυτών εγκαίρως, προς αποφυγήν παντός απαισίου αποτελέσματος της νόσου ταύτης.
Ταύτα η Σύνοδος εντελλομένη υμίν πέποιθεν αδιστάκτως, ότι θέλετε καταβάλει πάσαν προσπάθειαν και επιστήσει συντόνως την προσοχήν υμών επί του σπουδαίου τούτου αντικειμένου, προς πραγματοποίησιν όσον τάχος τών σωτηριωδεστάτων τούτων Συνοδικών παραγγελμάτων.
Εν Αθήναις την 24 Ιουνίου 1864.
Ο Αθηνών ΘΕΟΦΙΛΟΣ, Πρόεδρος
Ο Αργολίδος ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Ο Φθιώτιδος ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Ο Χαλκίδος ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Ο Μαντινείας και Κυνουρίας ΘΕΟΦΑΝΗΣ
Ο Β’ Γραμματεύς Ιγνάτιος Β. Ηπειρώτης
(Αρχιμανδρίτου Στεφάνου Γιαννόπουλου, Συλλογή των Εγκυκλίων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, εν Αθήναις 1901, σελ. 921-922)
