15 μήνες πέρασαν από όταν ο καταστροφικός σεισμός των 6,3 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ χτύπησε το Δαμάσι και την ευρύτερη περιοχή.
Φόβος, αγωνία, θλίψη, συναισθήματα που μοιραστήκαμε όλοι από τα πρώτα λεπτά μέχρι και τη στιγμή που οι μετασεισμοί σταμάτησαν. Για κάποιους συνανθρώπους μας όμως η ζωή παραμένει δύσκολη.
Το ΤirnavosPress επισκέφτηκε τις οικογένειες που ζούνε ακόμη σε κοντέινερ στο Δαμάσι και άκουσε τις ανησυχίες τους.
Τα παιδιά τους επιβίωσαν από τη μανία του εγκέλαδου που κατέστρεψε με οργή το σχολείο ενώ οι ίδιοι μιλούν για ένα θαύμα που δεν θρηνήσαμε θύματα εκείνη τη μέρα που τα σπίτια κατέρρευσαν σαν χαρτόκουτα. 15 μήνες μετά η ζωή τους είναι γεμάτη αγωνία.
Τα νέα τους σπίτια είναι μεταλλικά κουτιά μας είπανε. Το καλοκαίρι η ζέστη είναι υπερβολική το μεσημέρι και το βράδυ ακόμη χρησιμοποιούν κουβέρτες από την πτώση της θερμοκρασίας μέσα στο κοντέινερ, ενώ τον χειμώνα δεν υπάρχουν πολλές επιλογές εκτός από το να κλειστούν στο ”κουτί”.
Η σκόνη από τα οχήματα που περνούν απλώνεται παντού ενώ ζώα, ποντίκια, φίδια κάνουν την εμφάνιση τους συχνά.
Τα κουνούπια και οι μύγες είναι πολλές και όπως διαπιστώσαμε και οι ίδιοι, κάνουν την κατάσταση ανυπόφορη.
Οι διακοπές ρεύματος είναι ο εφιάλτης τους. Μια διακοπή ρεύματος μας λένε πέρυσι το καλοκαίρι τους έκανε να ψάχνουν λίγη δροσιά με αγωνία, γιατί η θερμοκρασία στο κοντέινερ ανεβαίνει πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με ένα σπίτι.
Τα κοντέινερ που δόθηκαν στο Δαμάσι δεν είναι όλα σε καλή κατάσταση, ενώ πολλοί επέστρεψαν στα σπίτια τους που είναι κίτρινα μετά το πέρας των έντονων μετασεισμών προκειμένου να μην υποστούν την ταλαιπωρία.
Σύμφωνα με τους κατοίκους αν όλες οι οικογένειες με κόκκινα και κίτρινα σπίτια ζούσαν στον οικισμό θα χρειαζόταν γύρω στα 100 κοντέινερ. Όσων τα σπίτια έχουν κατεδαφιστεί όμως παραμένουν εκεί και ελπίζουν πως σύντομα θα επιστρέψουν σπίτι.
Όσο αναφορά τις οικοσκευές και τα έπιπλα που περιέχουν τα νέα τους σπίτια, οι κάτοικοι μας είπαν ότι χρειάστηκαν αρκετές αγορές για να τα εξοπλίσουν με τα αναγκαία.
Χρήματα που δεν τους περισσεύανε μας εξηγούν διότι και η περσινή παραγωγή τους χάθηκε λόγω του παγετού.
Όπως μας ανέφεραν όταν ο σεισμός χτύπησε το Δαμάσι αναγκάστηκαν να στείλουν τους ηλικιωμένους σε γηροκομεία, λόγω χώρου και δυστυχώς πολλοί έφυγαν από τη ζωή πριν δουν τα σπίτια τους να διορθώνονται.
Σπίτια που φτιάχτηκαν από τους παππούδες πριν χρόνια γκρεμίστηκαν σε μερικά δευτερόλεπτα και αυτοί οι άνθρωποι δεν πρόλαβαν να τα ξαναδούνε. ” Έφυγαν από τη ζωή πικραμένοι βλέποντας τους κόπους μιας ζωής να χάνονται σε δευτερόλεπτα. Ίσως αν ήμασταν ακόμα στα σπίτια μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας να ζούσαν τώρα”.
Στη συνέχεια της συζήτησης οι κάτοικοι μίλησαν με ικανοποίηση που το Δημοτικό Σχολείο Δαμασίου χτίστηκε μέσα σε τόσο λίγο χρόνο.
Γονείς και παιδιά θα ζούσαν μια τεράστια ταλαιπωρία για να έρχονται μέχρι τον Τύρναβο. Επιπλέον μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τον Περιφερειακό Σύμβουλο κ. Θανάση Παιδή που από την πρώτη στιγμή τους στήριξε ψυχικά και με ανθρωπιά στις δύσκολες στιγμές που ζούνε.
Με συχνές και αλλεπάλληλες επισκέψεις του στο Δαμάσι στον οικισμό των σεισμόπληκτων βοήθησε στην λύση πολλών προβλημάτων των κατοίκων και σε συνεργασία με τον Μητροπολίτη Ελασσώνος προσέφεραν πρακτικά την στήριξη τους σε ότι απασχολούσε τους ανθρώπους του οικισμού.
Με τις ενέργειες τους ολοκληρώθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα η νέα εκκλησία του Αγίου Τρύφωνα δίπλα στους οικίσκους και συνεχίζει ακόμα και σήμερα να είναι κοντά τους και να λύνει τα προβλήματα.
Με πικρία όμως οι κάτοικοι του Δαμασίου σχολίασαν την μη επανεμφάνιση του Δημάρχου Τυρνάβου στον οικισμό. Μας εξηγούν πως γνωρίζουν ότι ο Δήμος πλέον, εκτός από μερικά πράγματα που ίσως κάνουν την ζωή τους εκεί καλύτερη, δεν μπορεί να κάνει πολλά, χρειάζονται όμως να τους νοιάζεται. ”Δεν θα μας φτιάξει τα σπίτια αν έρθει, αλλά έστω να μας δείξει πως μας σκέφτεται. Να έρθει να μας πει για το Πάσχα, του χρόνου ότι δεν θα είμαστε εδώ… Να μην νιώθουμε μόνοι. Ούτε στα εγκαίνια της βιβλιοθήκης του Δημοτικού Σχολείου ήρθε, σε αντίθεση με τον Περιφερειάρχη κ. Αγοραστό”.
Η στενοχώρια τους όμως δεν μένει εκεί. ”Ο σεισμός όχι μόνο μας έβγαλε από τα σπίτια μας, μας έκανε πρόσφυγες στα καλά καθούμενα και μας πλήγωσε ψυχολογικά, αλλά και μας χώρισε. Δεν μας ένωσε το θαύμα… Ο σεισμός χώρισε το χωριό σε χρώματα. Πράσινο, κίτρινο και κόκκινο. Οι συγχωριανοί μας, θεωρούν ότι είμαστε καλύτερα εδώ, μα εμείς νιώθουμε ντροπή όταν στρίβουμε για τον οικισμό. Νιώθουμε να μας κοιτάζουν όταν ψωνίζουμε. Η ζωή έχει αλλάξει εντελώς.”
Ο καιρός περνάει, η ζωή συνεχίζεται ακόμη και εκεί στους οικίσκους, οι γυναίκες ομορφαίνουν τα κοντέινερ με λουλούδια και τραπεζομάντηλα και διατηρούν το μεράκι και την ελληνική φιλοξενία σε όποιον τους επισκέπτεται ενώ τα μικρά παιδιά παίζουν ανάμεσα στο κοντέινερ προσπαθώντας ακόμη να ξεπεράσουν το ψυχολογικό τραύμα που τους προκάλεσε ο σεισμός.
”Μετά από τόσο καιρό τρέμουν σε κάθε έντονη βροχή και σε κάθε μικρό μετασεισμό ενώ πέρα από τον πρώτο καιρό κανένας ψυχολόγος δεν τα επισκέφτηκε μετά από το σοκ που πέρασαν με την κατάρρευση του σχολείου.”
Ευχαριστούμε τους ανθρώπους του Δαμασίου που άνοιξαν τις καρδιές τους και μας φιλοξένησαν με τον καλύτερο τρόπο.
[quads id=5]
