Σε μια προσπάθεια να αποτυπώσω τις σκέψεις μου θέτω ορισμένα ερωτήματα, που με απασχολούν συχνά και προσπαθώ να τα φέρνω στα «τραπέζια» των διαλόγων που συμμετέχω ανά καιρούς.
Δεν είμαι βέβαιος για τις απαντήσεις. Η διαδικασία είναι «δυναμική» και κάθε φορά πείθομαι πως μας κάνει καλό να συζητάμε, όλο και περισσότερο. Προσβλέπω σε αυτούς που θα αφιερώσουν το χρόνο τους.
«Σε τι πορεία κινείται η χώρα μας;», «Μας απασχολεί η συνεισφορά μας στην πορεία αυτή ή απλώς αρκούμαστε με θετική ή αρνητική αξιολόγηση στις αποφάσεις των «μακρινών» εκπροσώπων μας;»
Νομίζω είναι αισθητό πια, σε κάθε δομή, σε κάθε παρέα, η τεράστια μετακίνηση του ελληνικού πληθυσμού που συντελείται. Η εσωτερική μετανάστευση προς τις μεγάλες μας ποντικουπόλεις και η διαρκής- αυξανόμενη φυγή στο εξωτερικό, ειδικότερα των νέων, που έχω το προνόμιο να παρατηρώ με μεγαλύτερη εγγύτητα, είναι τρομακτική ως προς τα παρόντα και τα δυνητικά αποτελέσματα.
«Τι μας απομακρύνει από τη χώρα;» και «Τι μας απομακρύνει από τη συμμετοχή στη δημοκρατία;»
Ζούμε και μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία, όπου φέρνει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα στην διαρκή παραγωγή ανισοτήτων!
Οι εργασιακές; Με τα ασφυκτικά ωράρια και τις ανταμοιβές των χαμηλών πτήσεων; Οι οικονομικές; Με μία οικονομία που κινείται απόλυτα σε δύο αντιθετικές ταχύτητες; Οι κοινωνικές; Που η συμμετοχή στην εκπαιδευτική διαδικασία είναι ένα είδος πολυτελείας, με την παρά-εκπαίδευση να κατέχει τον απόλυτο, τον έναν και μοναδικό ρόλο στη «διαπαιδαγώγησή» μας; (Ας αναλογιστεί κανείς τα χιλιάδες ευρώ που «χρειάζεται» ένα παιδί για την «ενάρετη» πορεία του προς το πανεπιστήμιο…). Οι πολιτικές; Που η συμμετοχή στην πολιτική διαδικασία είναι μόνο για όσους διαθέτουν πρωτίστως χρόνο και έπειτα χρήμα;
Αυτά όμως, δεν χρειάζεται να τα αναπτύξω από εδώ. Τα βιώνουμε και έχουμε πάσης φύσεως δείκτες που τα επικυρώνουν και τα αποτυπώνουν.
Αυτό που με απασχολεί αφορά στην ηθική και στον τρόπο που εμείς καλούμαστε(;) να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα. Μέσα από αυτό το βήμα εκφράζω την αγωνία μου και την αγωνία πολλών ακόμη, γενεών που χάνονται, καίγονται και πνίγονται μέσα στις κρίσεις. Γενιές που κλείνουν εισιτήριο χωρίς επιστροφή, προς ένα μέλλον χωρίς όνειρα, αλλά με συγκατάβαση και παραίτηση.
Μάθαμε να μισούμε την πολιτική και τα κόμματα του πολιτικού μας συστήματος γιατί, τα ίδια μίσησαν πρώτα τον ελληνικό λαό. Τα ίδια ήταν αυτά που, με τις πράξεις τους πίνανε στην υγειά των κορόιδων παρέα με τους κάθε λογής βολεμένους χειροκροτητές της εξουσίας, λειτουργώντας εις βάρος της κοινωνίας που τους ανέδειξε! Δεν μας κάνει καλό ωστόσο, να ισοπεδώνουμε τις καταστάσεις, παρά το συναίσθημα της ισοπέδωσης που μας προκαλούν. Σε όλα αυτά τα συστήματα υπήρξαν άνθρωποι που η ηθική τους άντεξε. Αντιστάθηκε στην αλλοτρίωση. Υπήρξαν και υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα, άνθρωποι «καθημερινοί» στην πλειονότητά τους. Αυτούς πρέπει να εντοπίζουμε και να τους στηρίζουμε, να τους ενθαρρύνουμε με τη στάση μας. Δεν υπάρχουν μονόδρομοι!
Δυστυχώς όμως, τα θλιβερά αυτά στοιχεία των γενεών αυτών, που συμμετείχαν ενεργά και διαμορφωτικά στην αναπαραγωγή αυτού του συστήματος, εξακολουθούν να έχουν τον πρώτο λόγο και ρόλο. Υπάρχει μια υποκριτική στάση προς τη νεολαία της χώρας, που είναι κενό γράμμα. Ακούμε διάφορα… Άλλες φορές είμαστε απολιτίκ, κάποιες άλλες έχουμε «περίεργες συνήθειες» και στις καλύτερες των περιπτώσεων αποτελούμε μία ωραιότατη, λαμπερή γλάστρα σε κάτι ψηφοδέλτια που μυρίζουν τη ναφθαλίνη ενός παλιού και παρηκμασμένου κόσμου.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι, που εξακολουθούν να εκπαιδεύουν κάποιους δικούς μας, της γενιάς μας σε θλιβερές τακτικές και πολιτικάντικες προσεγγίσεις και αυτοί οι δικοί μας, μόνοι πορεύονται για τους δικούς τους εσωτερικούς λόγους μέσα σε αυτά τα συστήματα, που αλλοτριώνουν και βρίσκονται μόνιμα σε περίοδο εκπτώσεων… Συνήθως, κάποιος από αυτούς τους μεγάλους με μία «σοφία» σου λέει «αγόρι/κορίτσι μου έτσι γίνονται τα πράγματα. Έτσι δουλεύουν, μόνο έτσι προχωράς. Αυτός είναι ο τρόπος.»
Μα ποιος τρόπος; Υποκρινόμενος; Εξαπατώντας; Μετατρέποντας τους πολίτες σε κουκιά; Να υπηρετήσουμε τι; Να υπηρετήσουμε ποιόν; Τον εαυτό μας; Για να πάμε πού; Στο πουθενά..
Αυτή η πάρτη μας για την οποία εκπαιδευόμαστε σταθερά όλα τα χρόνια της έφηβης και ενήλικης ζωής μας. Αυτή είναι υπεύθυνη για τη συγκατάβαση, για την παραίτηση!
Ο τρόπος που αντιμετωπιζόμαστε είναι τέτοιος που θα έπρεπε να σηκώσουμε τη χώρα στο πόδι, από αποστροφή και μόνο, πριν καν φτάσουμε στην προσβολή.
Δεν αποδέχομαι, ως μέλος της νεολαίας αυτής της χώρας, να νομίζω πως η φυγή μου από εδώ είναι δική μου επιλογή. ΟΧΙ! Η επιλογή μου για την έξοδο έχει πρόσκαιρα χαρακτηριστικά. Δεν είναι επιλογή μας να αναζητούμε καλύτερη συνθήκη στην καθημερινότητά μας έξω και μακριά από τη χώρα μας!
Όσο εμείς αδιαφορούμε για τις ζωές μας, έχοντας στραμμένο το βλέμμα εντός, χωρίς να μας απασχολεί το εκτός, τόσο η χώρα αυτή θα αδιαφορεί για εμάς!
Σε αυτούς που ικανοποιούνται με αυτή τη συνθήκη δεν έχω να πω τίποτα.
Όσοι όμως, τα σκέφτονται, προβληματίζονται, αγωνιούν και νοιάζονται, αλλά δεν ξέρουν τι να κάνουν και νιώθουν μόνοι, έρμαια σε μια πατρίδα που δε νοιάζεται γι’ αυτούς πρέπει να αναλάβουν δράση.
Είναι απαραίτητο να μιλήσουμε, είναι επιβεβλημένο να δράσουμε, είναι υπαρξιακό να αντιπροτείνουμε!
Η συμμετοχή των νεότερων γενεών στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι χρειάζεται να είναι μαζική και συλλογική τα επόμενα χρόνια. Εισχωρήστε ανά ομάδες και όχι μόνοι -ποτέ μόνοι- σε συλλογικούς φορείς, συνδικάτα, επιμελητήρια και φυσικά στα κόμματα! Δείξτε ότι, υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. Η παραίτησή μας συμβάλλει στην αναπαραγωγή της δυστυχισμένης κοινωνίας που δεν ζει αλλά φυτοζωεί και δεν ονειρεύεται!
Με τις ιδέες μας και την ηθική μας πρέπει να κερδίσουμε!
Αστέριος Φίλης
Συνιδρυτής του Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού Syniparxis, ενός φορέα που προωθεί την Κοινωνική Ευαισθητοποίηση & Πολιτική Ενεργοποίηση
Μεταπτυχιακός Φοιτητής Φιλοσοφίας & Διοίκησης ΕΚΠΑ
