Μετά το δείπνο ο άνθρωπος που με είχε βάλει την ιδέα και με ξεναγούσε στο περιβόλι της Παναγίας μου είπε ότι ήταν η ώρα της εξομολόγησης η ώρα της ετοιμασίας μου για να κοινωνήσω το πρωί το σώμα και το αίμα του Χριστού. Μα δεν έχω νηστέψει του λέω αυτές τις μέρες πως θα κοινωνήσω;
Πήγαινε μου λέει στον ηγούμενο και θα είσαι έτοιμος πήγαινε. Μου έδειξε μια ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στον επάνω όροφο σε ένα μικρό δωμάτιο με χαμηλή πόρτα. Μπήκα διστακτικά και με πολύ σεβασμό. Ο Ηγούμενος καθόταν σκυφτός μπροστά σε ένα απλό τραπεζάκι με μια μόνο καρέκλα.. Κάθισα δεν σήκωσε καν τα μάτια του να με δει δεν τον ενδιέφερε ποιός είμαι δεν είχε σημασία το όνομα μου το πρόσωπο μου γιατί είμαστε όλοι ίσοι μπροστά στην Παναγία μας. Κάθισα και μου λέει πες μου ότι σε βαραίνει ότι θέλεις να το μοιραστείς με την Παναγία μας κ σε οτι θέλεις θα σε συμβουλέψω. Λες και είχε ακούσει την απορία μου για την νηστεία αλλά μάλλον είναι απορία όλων μου εξήγησε ότι δεν έχει σημασία τι τρώμε και αν φάγαμε κάτι πριν μετέχουμε στην Θεία Μετάληψη. Μου λέει πρέπει να είσαι καθαρός στη ψυχή για να γίνεις άξιος να μεταλάβεις το Σώμα και Αίμα του Χριστού. Η εξομολόγηση ήταν η προϋπόθεση να κοινωνήσω και όχι η νηστεία όπως λάθος ήξερα ως τώρα. Εξομολογήθηκα είπα όσα είχα να πω με συμβούλεψε μου έδωσε την ευλογία του και βγήκα άλλος άνθρωπος..
Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά τα αηδόνια σταμάτησαν να κελαηδούν και η απόλυτη ησυχία ήθελε να μην μιλάς για να την απολαύσεις. Το υπόλοιπο βράδυ είχε κουβέντα, παρέα και κατήχηση στην βεράντα κάτω από τα αστέρια με έναν μοναχό που έδειχνε τόσο ήρεμος τόσο διαβασμένος. Όταν κάθισα κάπου εκεί που βρήκα θέση η συζήτηση είχε ήδη αρχίσει. Γρήγορα κατάλαβα ότι κάποιοι από τους επισκέπτες είχαν έρθει με σκοπό να αμφισβητήσουν να δοκιμάσουν ίσως την πίστη των μοναχών Αγιορειτών. Ένας που δήλωσε αρχιτέκτονας από Θεσσαλονίκη ρωτούσε με θράσος τον μοναχό γιατί ζουν έτσι απομονωμένοι και τι σκοπό έχει αυτή η στέρηση των εγκόσμιων αγαθών ακόμη και η στέρηση της γυναίκας του έρωτα και του γάμου. Η απάντηση ήρεμη και σθεναρή με εντυπωσίασε.
Μα δεν αρνούμαι τον έρωτα την γυναίκα είναι η φύση του ανθρώπου και δεν είναι αμαρτία ούτε κατακριτέο στην θρησκεία μας. Δηλαδή δεν είναι αμαρτία να κοιτάμε μια μίνι φούστα, ξαναρώτησε ο αρχιτέκτονας; Όχι βέβαια μας απαντά σε όλους που ακούγαμε, δεν είστε πιο αμαρτωλοί από μας εδώ δεν είστε αμαρτωλοί είστε άνθρωποι με τα πάθη σας. Εμείς εδώ παλεύουμε με τα πάθη μας τα πάθη του ανθρώπου και γι’ αυτό έχουμε το άβατο για γυναίκες γιατί ποτέ δεν είπαμε ότι είμαστε νικητές ενάντια στην ανθρώπινη φύση μας. Ακόμα και το ίδιο το σώμα μας κολάζει γι’ αυτό και στην ατομική μας υγιεινή αποφεύγουμε την επαφή μας με το γυμνό μας σώμα. Η νηστεία μας είναι μια πάλη ένας αγώνας με τα πάθη του ανθρώπου μια δοκιμασία να νικήσουμε το σώμα και να γίνουμε καλύτεροι και καθαρότεροι απέναντι στην Παναγία μας.
Και ποία είναι η αμαρτία μας γέροντα γιατί είμαστε λαϊκοί και όχι σαν εσάς, ρώτησε κάποιος άλλος και ήταν ερώτηση όλων μας εκεί; Γιατί ήρθατε εδώ κάποιοι με δόλο να αμφισβητήσετε την δική μας πίστη, αυτό είναι αμαρτία. Αμαρτία είναι να γυρίσετε σπίτια σας και να κοροϊδέψετε σε άλλους όσα είδατε και ακούσατε εδώ απόψε.
Γιατί Γέροντα δεν φοράτε εδώ τα χρυσά και πλούσια ράσα που φοράνε έξω οι παπάδες και οι μητροπολίτες; Φοβερή και τολμηρή ερώτηση ίσως απαγορευτική σε τέτοιο χώρο. Ατάραχος ο Γέροντας μοναχός σκέφτηκε δεν σήκωσε το πρόσωπο του και όλοι περιμέναμε την απάντηση που μας σόκαρε αρκετά. Δεν φοράμε χρυσά και ακριβά γιατί η ιεροσύνη όπως την βλέπετε εκεί έξω είναι μεγάλη αμαρτία για μας εδώ, δεν την δίδαξε ο Χριστός ούτε έδωσε τέτοιο παράδειγμα με την ζωή του. Όλοι καταλάβαμε τι εννοούσε γιατί όλοι έχουμε κάνει μεταξύ μας πολλές συζητήσεις για την Εκκλησία όπως την ξέρουμε τα ακριβά άμφια τα ακριβά αυτοκίνητα τα χρυσά στολίδια. Άφωνοι όλοι μας ακούσαμε την προσευχή του ενώ μετρούσε τρεις συν μια φορές το κομποσκοίνι του χειροποίητο με 33 κόμπους όσα και τα χρόνια του Χριστού. Μας καληνύχτισε και μας ευχήθηκε δύναμη για την πρωινή λειτουργία…
Συνεχίζεται…..
