Ο φόβος του σεισμού είναι κάτι που δεν ξεχνιέται ποτέ. Εμείς, οι Τυρναβίτες, το γνωρίζουμε καλά. Ο σεισμός των 6,3 Ρίχτερ που μας χτύπησε πριν από λίγα χρόνια άφησε ανεξίτηλα σημάδια στις ζωές μας. Ο ήχος της γης που σείεται, η ανασφάλεια που φωλιάζει στην καρδιά και η αβεβαιότητα για το τι θα φέρει η επόμενη μέρα είναι εμπειρίες που δεν ξεθωριάζουν.
Αυτός ο ίδιος φόβος τώρα απλώνεται πάνω από τη Σαντορίνη. Οι σεισμικές δονήσεις που συνεχίζονται, η αβεβαιότητα των επιστημόνων για το τι μέλλει γενέσθαι, και η προειδοποίηση ότι “ο μεγάλος δεν έγινε ακόμα” δημιουργούν μια νευρικότητα που μόνο όσοι την έχουν ζήσει μπορούν να καταλάβουν.
Ξέρουμε τι σημαίνει να κοιμάσαι στο αυτοκίνητο γιατί φοβάσαι να επιστρέψεις στο σπίτι σου. Να κοιτάς τους τοίχους μήπως εμφανιστεί μια νέα ρωγμή. Να ζεις με μια τσάντα με τα απαραίτητα δίπλα στην πόρτα, έτοιμος να φύγεις ανά πάσα στιγμή. Τα παιδιά σου να κλαίνε από το φόβο και να μην μπορείς να τα ηρεμήσεις. Ξέρουμε τι σημαίνει να προσπαθείς να κρατήσεις την καθημερινότητα, όταν η γη κάτω από τα πόδια σου δεν σε αφήνει να νιώσεις ασφαλής.
Στη Σαντορίνη, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη. Το ηφαιστειακό υπόβαθρο του νησιού προκαλεί επιπλέον ανησυχία. Οι κάτοικοι δεν ξέρουν τι να περιμένουν, αν θα είναι ένας μεγάλος σεισμός ή αν απειλείται κάτι παραπάνω. Αυτή η αβεβαιότητα είναι που κάνει τον φόβο πιο βαρύ.
Εμείς εδώ στον Τύρναβο, που ζήσαμε τη δική μας τραγωδία, νιώθουμε δίπλα στους ανθρώπους της Σαντορίνης. Δεν είναι λόγια παρηγοριάς, είναι αληθινή συμπαράσταση. Ξέρουμε πώς είναι να προσπαθείς να σταθείς όρθιος όταν όλα γύρω σου τρέμουν. Ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να επιστρέψεις στην κανονικότητα όταν τίποτα δεν είναι όπως πριν.
Ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά να μην ζήσουν όσα περάσαμε εμείς. Να μην χρειαστεί να μείνουν σε κοντέινερ για χρόνια, να μην χάσουν το αίσθημα της ασφάλειας που κάθε σπίτι πρέπει να προσφέρει. Ελπίζουμε οι επιστήμονες να δώσουν σαφείς απαντήσεις και οι κάτοικοι της Σαντορίνης να μπορέσουν σύντομα να νιώσουν και πάλι ασφαλείς.
Η σκέψη μας είναι μαζί τους. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, νιώθουμε πως ο φόβος τους είναι και δικός μας. Γιατί ο φόβος του σεισμού δεν ξεπερνιέται – αλλά γίνεται λίγο πιο ελαφρύς όταν ξέρεις πως δεν είσαι μόνος.
