Ομολογώ πως σαν παιδί, ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το σχολείο. Όχι πως πήγαινα με το ζόρι αλλά δεν πέταγα και την σκούφια μου κάθε πρωί καθημερινής, που με ξύπναγαν για να πάω. Παρ’όλα αυτά, κάθε μα κάθε που έμπαινε ο Σεπτέμβρης ένιωθα αυτό το ξεχωριστό συναίσθημα. Ξεκινάει η νέα σχολική χρονιά.
Μπορεί να μην ήταν μόνο από αγνή και ανιδιοτελή αγάπη για το σχολείο, μπορεί να ήταν και γιατί θα έβλεπα ξανά φίλους που τους είχα χάσει όλο το καλοκαίρι (ΟΚ, το παραδέχομαι, πιο πολύ αυτό ήταν) το συναίσθημα όμως υπήρχε.
Θυμάμαι τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες πριν τον αγιασμό τις »προετοιμασίες» της οικογένειας. Ξεσκαρτάρισμα από την μητέρα μου στις ντουλάπες για το τι κάνει και τι δεν κάνει στον καθένα από τα περσινά χειμωνιάτικα, πακετάρισμα των περσινών βιβλίων και τετραδίων ώστε να δημιουργηθεί χώρος για τα φετινά. Και μετά τα απαραίτητα ψώνια. Καινούρια ρούχα, καινούριες φόρμες γυμναστικής, καινούρια σχολική τσάντα και φυσικά βασική γραφική ύλη μέχρι ο δάσκαλος ή η δασκάλα να δώσει την ακριβή λίστα και να γίνουν οι απαραίτητες προσθήκες.
Η έναρξη της καινούριας σχολικής χρονιάς είχε τελικά το δικό της τελετουργικό και ξεκινούσε μέρες πριν τον αγιασμό.
Γονιός πλέον, πέρασα στο αντίπαλο »στρατόπεδο» (Φέτος για πρώτη χρονιά θα έχουμε και τα τρία μικρά μας να πηγαίνουν σχολείο. Τετάρτη και Δευτέρα δημοτικού τα δυο μεγάλα και νηπιαγωγείο η μικρή μας). Ψάχνω να βρω σε μένα αυτό που έβλεπα τότε στα μάτια της μάνας μου και δυστυχώς δεν τα καταφέρνω. Ψάχνω να βρω αυτή την χαρούμενη διάθεση και αποτυγχάνω.
Πλέον την χαρά της νέας σχολικής χρονιάς έχει αντικαταστήσει το άγχος των υποχρεώσεων, το άγχος της επιβίωσης. Αυτή η λάμψη ευτυχίας που είχαν τα μάτια γονιών και παιδιών χάθηκε, την κάλυψαν τα μαύρα σύννεφα της οικονομικής κρίσης. Δικαιολογημένα όμως;
Εν μέρη ναι, όχι όμως απόλυτα.
Προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου όσο πιο αναλυτικά μπορούσα, μια μια, όλες εκείνες τις νέες σχολικές χρονιές. Πλούσιοι δεν ήμασταν ποτέ, υπήρχαν χρονιές που είχαμε και χρονιές που δεν είχαμε, όμως εγώ σαν παιδί θυμάμαι μηδαμινές και δυσανάλογες με τις των οικογενειακών οικονομικών, διαφορές ως προς αυτό που ένιωθα και εισέπρατα μέσα στην οικογένεια.
Αυτό που δεν μπόρεσα να θυμηθώ είναι, εμένα ή τα αδέρφια μου να ζητάμε τσάντα από το τάδε κατάστημα με τον τάδε υπερήρωα. Θυμάμαι πως είχα κι εγώ π.χ. κασετίνα batman όμως θυμάμαι επίσης πως την είχαμε πάρει απο το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς και δεν είχε κάποια σημαντική διαφορά στην τιμή από μια απλή κασσετίνα.
Όσες διαφορές μπόρεσα να εντοπίσω κινούνταν κυρίως γύρω από το τι ζητάγαμε εμείς ως παιδιά και πόσο άγχος δημιουργούσε αυτό στην οικογένεια.
COMMENTS