Για άλλη μια φορά, η Ζωή Κωνσταντοπούλου απέδειξε ότι όπου εμφανίζεται, η ένταση προηγείται της ουσίας. Η απρόσκλητη είσοδός της στην Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης της Βουλής δεν είχε στόχο τον θεσμικό διάλογο, αλλά την πρόκληση – και το αποτέλεσμα ήταν μια ακόμα σκηνή πολιτικού θεάτρου με φωνές, καταγγελίες και ύβρεις.
Χωρίς να συμμετέχει επίσημα στη διαδικασία, διέκοψε τη συνεδρίαση για να εξαπολύσει επίθεση προς κάθε κατεύθυνση: τον υπουργό Παύλο Μαρινάκη, τους δημοσιογράφους, τις ενώσεις τους, ακόμα και τον περιφερειακό Τύπο. Τους κατηγόρησε συλλήβδην για σχέσεις δημοσίων σχέσεων με την κυβέρνηση, για συγκάλυψη και για διαπλοκή. Με δραματικές ατάκες και ξύλινο λόγο όπως «το μακρύ χέρι του κράτους», επιδίωξε – για ακόμη μια φορά – να φτιάξει τίτλους, όχι λύσεις.
Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι αλλού:
Η συστηματική εργαλειοποίηση της έντασης,
Η προσωπική προβολή με φόντο θεσμικά πεδία,
Και η απαξίωση ενός Τύπου που – παρά τις αδυναμίες του – δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι με κραυγές και γενικεύσεις.
Η Ελλάδα έχει όντως ζητήματα με την ενημέρωση. Όμως δεν τα λύνει κάποιος όταν μετατρέπει το Κοινοβούλιο σε σκηνή προσωπικής καταγγελίας και τον Τύπο σε εχθρό. Η πολιτική σοβαρότητα απαιτεί ψυχραιμία, τεκμηρίωση και υπευθυνότητα – όχι συνθήματα για τα δελτία ειδήσεων.
Κάποτε η Ζωή Κωνσταντοπούλου κατήγγειλε το σύστημα. Τώρα μοιάζει να καταγγέλλει τους πάντες, απλώς για να ακούγεται.
