Ναι, ο τίτλος μπορεί να φαντάζει κάπως υπερβολικός. Όμως τα τελευταία χρόνια – και τα πρώτα της ενηλικίωσής μου – βλέπω πολλούς μύθους να καταρρίπτονται γύρω μου. Δεν υπήρξα ποτέ μεγάλη φαν των παραμυθένιων σχέσεων και της αιώνιας αγάπης, αλλά οι προβληματισμοί μου ξεκίνησαν όταν άκουγα ολοένα και περισσότερες ιστορίες για αποτυχημένα ζευγάρια.
Όταν ακόμα και η βασική αρχή ενός δεσμού, άρχισε να αμφισβητείται συνεχώς…
Στην παρέα μου, στους γνωστούς μου, στο σπίτι μου, στα social media, στα τραγούδια, κ.ο.κ. Από άτομα που δεν πίστευα ποτέ να κάνουν κάτι τέτοιο, από σχέσεις που έμοιαζαν ιδανικές, από ανθρώπους με οικογένεια, από συγγενείς μου, από την ίδια μου τη σχέση ή τον ίδιο μου τον εαυτό. Λίγο-πολύ σχεδόν, όλοι έχουμε βιώσει έμμεσα ή άμεσα τις συνέπειες μιας απιστίας. Έτσι έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται:
Υπάρχει τελικά κάποιος που να είναι πιστός;
Προφανώς και το τι εστί «κέρατο» ή απιστία ο καθένας το ορίζει μέσα στη σχέση του. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, ισχύει ότι το να κάνεις like σε μία φωτογραφία στα social ή να βγεις με έναν συνάδελφο για επαγγελματικό δείπνο, δεν είναι κέρατο. Οπότε ας θεωρήσουμε ότι ακόμα και η ανάγκη να ανταλλάξεις ερωτικά μηνύματα ή να φλερτάρεις με κάποιον άλλον, ενώ βρίσκεσαι σε σχέση ή έχεις δώσει κάποια υπόσχεση αποκλειστικότητας, δεν είναι καθόλου αθώο.
Γιατί όμως νιώθουμε την ανάγκη να το κάνουμε;
Γιατί θέλουμε την επιβεβαίωση από αγνώστους; Γιατί να είμαστε τόσο ανασφαλείς με τον εαυτό μας που να αποζητάμε την προσοχή των άλλων; Γιατί δεν μπορούμε να σεβαστούμε τη σχέση μας και να είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι; Να μπορούμε να συζητάμε τα προβλήματά μας και να βρίσκουμε μαζί τη λύση;
Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι ότι η απιστία οφείλεται στην έλλειψη αυτογνωσίας. Προχωράμε σε νέες σχέσεις όχι επειδή θέλουμε κάποιον άλλο άτομο, αλλά επειδή ψάχνουμε για μια άλλη εκδοχή του εαυτού μας. Δεν είναι ο σύντροφός μας που θέλουμε να αποφύγουμε, αλλά εμείς οι ίδιοι. Είναι το γεγονός ότι αυτό που έχω γίνει, δε μου αρέσει. Είναι που το καινούριο μας εξιτάρει και είναι λογικό, αλλά δεν έχουμε την ικανότητα να ξεβολευτούμε. Είναι που θέλουμε και την ασφάλεια της σχέσης αλλά και τον ενθουσιασμό του νέου, του φρέσκου, του διαφορετικού. Κι αυτό κατά βάθος μας δίνει μία ελπίδα μέσα στο χάος που νιώθουμε όταν αναζητάμε τον εαυτό μας.
Καταλαβαίνουμε όμως τις επιπτώσεις αυτής της συμπεριφοράς;
Καθετί που κάνουμε στη ζωή μας και κάθε απόφαση που παίρνουμε, είναι γιατί επιθυμούμε ένα αποτέλεσμα. Χαρά, ευχαρίστηση, ασφάλεια, λεφτά, επιτυχία, επιβεβαίωση, κλπ. Αυτό που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει είναι το πόσο κακό, και ΜΟΝΟ κακό, μπορεί να κάνει μία τέτοια κίνηση και στους δύο. Αμφιβολίες, ζήλεια, τσακωμοί, ανασφάλειες και εντάσεις… κι όλα αυτά γιατί;
Αξίζει μία στιγμή ευχαρίστησης να διαλύσει όλη την ψυχολογία και την αυτοεκτίμηση του άλλου ανθρώπου; Αυτού που υποτίθεται νοιάζεσαι και αγαπάς; Αυτό είναι αγάπη; Με την πρώτη ευκαιρία να κάνεις κομμάτια την εμπιστοσύνη του; Αξίζει να βάλεις τον άλλον στη διαδικασία να συγκρίνει τον εαυτό του μόνιμα με τους γύρω; Να νιώθει λίγος και ότι ο ίδιος φταίει για τη συμπεριφορά σου; Να νιώθεις και ‘συ ο ίδιος άσχημα και σκατ@νθρωπος;
Εφόσον δεν υπάρχει κάτι το θετικό από όλο αυτό, γιατί να το κάνεις εξ αρχής;
Υπάρχει ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ κάποιος που να είναι πιστός στη σχέση του;
Που να θέλει να παλέψει τις δυσκολίες; Να είναι ειλικρινής και ξεκάθαρος με τα «θέλω» του; Που αν βαρεθεί ή κουραστεί με τη σχέση του, απλά να τη λήξει χωρίς να ψάχνεται παράλληλα; Υπάρχει κάποιος που να μη θέλει μόνιμα επιβεβαίωση και να είναι σίγουρος για τον εαυτό του; Κάποιος που να εννοεί όσα λέει και να σέβεται τον άνθρωπο που έχει δίπλα του και τον ίδιο του τον εαυτό;
Δεν είναι κακό να επιθυμούμε κάτι καινούριο ή να έχουμε κουραστεί με το παλιό. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Το κακό όμως είναι να θέλουμε και τα δύο ταυτόχρονα. Ας είμαστε επιτέλους όλοι πιο ξεκάθαροι με τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Ας μην κάνουμε σχέσεις όταν δεν είμαστε έτοιμοι για αυτό. Ας μη δίνουμε μεγάλες υποσχέσεις εάν δεν είμαστε ικανοί να τις κρατήσουμε. Τουλάχιστον ας μη χαλάμε τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας.
Η ψυχολόγος Esther Perel έχει πει σε συνέντευξή της το εξής: «Και στις τέσσερις γωνιές του κόσμου, αυτή τη στιγμή, κάποιος είτε απατά, είτε σκέφτεται να απατήσει, είτε ακούει τις ιστορίες κάποιου άλλου που απατά, ή ζηλεύει εκείνο το άτομο που το κάνει και ο ίδιος δεν μπορεί… Με κάθε γάμο, με κάθε σχέση, έρχεται η πιθανότητα μιας παράνομης σχέσης. Και έτσι θα είναι πάντα.»
Και ίσως να έχει δίκιο τελικά. Οπότε μάλλον πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να ζήσουμε με αυτό ή να συνειδητοποιήσουμε ότι οι άνθρωποι γύρω μας δεν σκέφτονται ή συμπεριφέρονται όπως εμείς θα θέλαμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς.
