Όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος λένε οι παλιοί. Έτσι αποδείχτηκε και την περασμένη Τρίτη. Μία Τρίτη που «πέθανε» κυριολεκτικά όλη η χώρα. Ποιος δεν δάκρυσε, ποιος δεν εξοργίστηκε. Ε και; Σου λέει, θα την πληρώσει ένας και μοναδικός.
Όχι δεν πείθομαι εγώ και εκατομμύρια άλλοι, ότι ένα μόνο ανθρώπινο χέρι, προκάλεσε τόσο πόνο.
Από μόνη της αυτή η εκδοχή αποτελεί ασέβεια στα θύματα. Εκατοντάδες τα «εγκληματικά» χέρια εδώ και 20 χρόνια, που οι συνθήκες στον ελληνικό σιδηρόδρομο από τριτοκοσμικές, έγιναν απλά μέτριες.
Η οργή μου δύσκολο να με αποχωριστεί. Ειδικά όταν βλέπω αυτά τα όμορφα αγγελούδια, που κάποιες μανάδες θα τα κλαίνε για πάντα. Ειδικά όταν σκέφτομαι, ότι εκείνη τη μέρα ταξίδεψα και εγώ με το τρένο.
Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2023, σιδηροδρομικός σταθμός Λάρισας. Φτάνω με το ταξί, μπαίνω στον σταθμό, βγαίνω στην αποβάθρα. Ο καιρός μουντός και θέλησα να βγάλω μία αναμνηστική φωτογραφία στον σταθμό.
Αυτή τη φορά αποφάσισα να ταξιδέψω με το τρένο για την Αθήνα και ήμουν και πάλι γεμάτος χαρά, που είδα τους δικούς μου ανθρώπους και τους φίλους μου. Η μέρα εκείνη είχε καμιά 10αριά δρομολόγια συνολικά και το ένα από αυτά ήταν «ταξίδι για τον ουρανό…».
Όσο σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να είναι το δικό μου δρομολόγιο, τόσο πιο πολύ πονάω σήμερα… Πονάω για όλα αυτά τα παιδιά, που σήμερα είναι άγγελοι. Πονάω για το παιδί από το πλήρωμα, που πιάσαμε την κουβέντα για λίγο και θα γύριζε με το μοιραίο τρένο στη Θεσσαλονίκη.
Πονάω γιατί αποφάσισα να ταξιδέψω στο πρώτο βαγόνι για να είμαι πιο άνετα… (σκέφτηκα) και τελικά ζω και εγώ από τύχη. Πονάω για το συνηθισμένο μήνυμα που έστειλα στους δικούς μου ότι: «Ξεκινήσαμε. Όλα καλά», μα κυρίως που δεν έδωσα τη σημασία που έπρεπε στην απάντηση της μητέρας μου που έλεγε: «Πάρε με αμέσως όταν φτάσεις…»
Πόσο πόνο πρέπει να βιώσει αυτός ο τόπος τελικά, για να γίνουν τα αυτονόητα…; Μπράβο στους πολίτες της Λάρισας, που κατέκλυσαν τις πλατείες σήμερα για να δώσουν αίμα.
Μπράβο στους εθελοντές του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Μπράβο στους διασώστες του ΕΚΑΒ. Μπράβο στους ήρωες της ΕΜΑΚ, που ήταν όλοι εκεί από το πρώτο λεπτό.
Μπράβο στους σπουδαίους γιατρούς και νοσηλευτές για την ανεκτίμητη προσφορά τους. Μπράβο στην Περιφέρεια Θεσσαλίας και τον Δήμο Λαρισαίων για τον σωστό συντονισμό.
Γιατί επιτέλους, στη χώρα του: «Πάμε κι όπου βγει», όπου οι αχθοφόροι μπορεί κάποια στιγμή να γίνουν σταθμάρχες, (σέβομαι κάθε είδους εργασία αλλά…) ανεξαρτήτου ηλικίας, τη χώρα που τα χρυσό-πληρωμένα συστήματα σκουριάζουν σε υπόγεια, τη χώρα που οι υπεύθυνοι συνεννοούνται ακόμη μέσω κινητών τηλεφώνων και γράφουν στα μπακαλο-τεφτέρια της υπηρεσίας αριθμούς πρωτοκόλλων, τη χώρα που το «φτηνό» ρουσφέτι ζει και βασιλεύει, πρέπει να λέμε και κανένα Μπράβο…
Την περασμένη Τρίτη στον σταθμό αισθανόμουν χαρά. Μέχρι και σήμερα αισθάνομαι πόνο, θλίψη και κυρίως οργή…!
Από αύριο θα πρέπει όλοι να βρούμε τη δύναμη και να μετατρέψουμε την θλίψη και την οργή μας σε «απαίτηση», μήπως και αρχίσουν πλέον να λειτουργούν τα αυτονόητα στην χώρα του: «Πάμε κι όπου βγει». Δύσκολο μεν, αλλά…
*Δικηγόρος – Επιστημονικός Συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων
Δείτε όλες τις τελευταίες ειδήσεις στο tirnavospress.gr, ακολουθήστε μας στο Facebook, Instagram, Google News, YouTube και Twitter. Προσοχή! Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των πληροφοριών του παραπάνω άρθρου (όχι αυτολεξεί) ή μέρους αυτών μόνο αν: Αναφέρεται ως πηγή το tirnavospress.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά. – Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή – Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος.
