Σήμερα, ακόμη ένα τρομοκρατικό χτύπημα σημειώθηκε σε εκκλησία στη Συρία. Χριστιανοί σφαγιάστηκαν μέσα στον οίκο του Θεού.
Πριν λίγες ημέρες, έγινε γνωστή η απόπειρα δήμευσης της περιουσίας της ιστορικής Μονής Αγίας Αικατερίνης στο Σινά – ενός ιερού τόπου που στέκει εκεί αιώνες, φρουρός πίστης και ιστορίας. Η Αγία Σοφία έγινε τζαμί. Η Μονή της Χώρας επίσης. Στην Αφρική και την Ασία, οι εικόνες επαναλαμβάνονται: καμένες εκκλησίες, απαγωγές, σφαγές. Η φρίκη έχει γίνει ρουτίνα.
Στον 21ο αιώνα, σε έναν κόσμο που αυτοπροσδιορίζεται ως «πολιτισμένος» και «ανεκτικός», η πιο διωκόμενη θρησκεία στον πλανήτη είναι ο Χριστιανισμός. Όχι κάποια περιθωριακή αίρεση ή εξτρεμιστική ομάδα. Ο Χριστιανισμός. Αυτός που, υποτίθεται, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ξεπεράσει – κι όμως συνεχίζει να τον φοβάται ή να τον πολεμά.
Κουράστηκα να βλέπω την πίστη μου να χλευάζεται. Να στοχοποιείται είτε με σφαίρες είτε με «εκσυγχρονισμένα» δηλητήρια. Κουράστηκα να βλέπω τα δύο μέτρα και σταθμά. Δεν βλέπω να διώκεται το Ισλάμ ή κάποια άλλη θρησκεία κι αυτό είναι σωστό και χαίρομαι. Όμως την ίδια στιγμή είναι σταθερά στο στόχαστρο – στην Ανατολή και στη Δύση – ο Χριστιανισμός.
Κι αν αυτό δεν μας ταράζει, αν δεν μας πληγώνει βαθιά, τότε ίσως κάτι μέσα μας έχει ήδη νεκρωθεί. Δεν είναι μόνο θέμα πίστης. Είναι θέμα ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ισότητας και δικαιοσύνης. Είναι θέμα ιστορικής μνήμης, πολιτιστικής συνέχειας. Είναι θέμα ταυτότητας. Όταν διώκεται ο Χριστιανισμός διώκεται ο άνθρωπος.
– π. Λίβυος –
