Ένα από τα λίγα νεοκλασικά σπίτια του Τυρνάβου. Η φωτογραφία παλιά όπως και το σπίτι, αλλά δεν έχει σημασία. Το νεοκλασικό σπίτι της οικογένειας Πέτρου Γ.Μαλίτα χρονολογείτε από το 1907.
Απόδειξη η μεταλλική επιγραφή στη μέση του αετώματος. Το βασικό οίκημα χτισμένο με τεράστια αγκωνάρια, στην πορεία έγιναν και προσθήκες με διαφορετικά υλικά για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της οικογένειας. Υπάρχουν τουλάχιστον 3 διαφορετικές χρονικές περίοδοι, όπου έγιναν προσθήκες στο σπίτι.
Όπως θα έχετε δει και σε άλλα νεοκλασικά η τεχνοτροπία στη πρόσοψη του σπιτιού είναι χαρακτηριστικό της εποχής. Το μπαλκόνι με πλακάκια ασπρόμαυρα με περίτεχνα παραδοσιακά σχέδια. Σήμερα είναι τα πλακάκια vintage που αρκετά καταστήματα τα επανέφεραν και βοηθούν στις ανακαινίσεις τέτοιων σπιτιών. Τα κάγκελα ξύλινα ο σκελετός και οι διακοσμητικοί έλικες από μασίφ σίδερο. Το πορτόνι, έτσι το έλεγαν και έργο τέχνης.
Η πληροφορίες θέλουν να αποδίδουν την κατασκευή σε ειδικά επεξεργασμένο ξύλο, δίφυλλο, σε κάθε φύλλο και ένας φεγγίτης στο παράθυρο, όπου άφηνε τον ήλιο διακριτικά να φωτίζει το εσωτερικό του σπιτιού.
Στην εσωτερική πλευρά η οικοδέσποινα βάζοντας κουρτινάκια από ημιδιαφανές ύφασμα, στους φεγγίτες εμπόδιζαν την αφόρητη ζέστη να μπαίνει στο σπίτι. Στα παράθυρα αυτά η διακοσμητική τάση της εποχής επέβαλε περίτεχνες λεπτές σιδεριές, έργα τέχνης ανάμεσα στα τζάμια.
Περίτεχνα μασίφ χερούλια στόλιζαν το ένα πορτόφυλλο,το άλλο συνήθως ήταν σταθεροποιημένο με σύρτες επάνω και κάτω και ανοιγοκλεινόταν ανάλογα με τις ανάγκες της οικογένειας. Από το μπαλκόνι μια σκάλα με επίστρωση χρωματιστού μωσαϊκού, γλιστρούσε μέχρι την αυλή. Οι κουπαστές προέκταση του μπαλκονιού της ίδιας κατασκευαστικής Τεχνοτροπίας.
Η αυλή καλντερίμι, που στα νεώτερα χρόνια σε μεγάλη έκταση το κάλυπταν με τσιμέντο. Ο λόγος καθαρά πρακτικός, να αντιμετωπίσουν τα χόρτα που έβγαιναν ανάμεσα στις πέτρες. Η φιλοσοφία της νοικοκυράς ήταν ότι η αυλή έπρεπε να είναι απαλλαγμένη από χόρτα σκουπίδια και να αστράφτει.
Σήμερα σε μια προσπάθεια αναβίωσης της παλιάς αυλής,σε συνάρτηση με την καραντίνα γίνεται προσπάθεια να ξηλωνόσουν το τσιμέντο λίγο λίγο και να αναδείξουν την ομορφιά της πέτρας και να μάθουν βήμα βήμα τεχνικές παλιές για την κατασκευή καλντεριμιού. Ακόμα και σε αυτό υπάρχουν διαφορετικές τεχνικές.
Μεγάλες επίπεδες άσπρες πέτρες και ανάμεσα τους άλλες μικρότερες δημιουργούσαν ένα εκπληκτικό διακοσμητικό αποτέλεσμα. Η σκεπή του σπιτιού ήταν μια αποκάλυψη όταν ανακατασκευάσθηκε. Η στέγη δια κοσμημένη με κεραμικές κουκουβάγιες εξαιρετικής αισθητικής.
Η αντικατάσταση τους αδύνατη αφού οι καινούργιες απέχουν πολύ κατασκευαστικά από εκείνες. Κάτω από το σπίτι το υπόγειο, με πέτρα και τεράστιες γριδιές. Αποτελούσε το χώρο αντιμετώπισης της αφόρητης ζέστης του κάμπου, ήταν δροσερά. Ξύλινα παντζούρια που όταν ξημέρωνε με χαρακτηριστικό ήχο του ταλαιπωρημένου ξύλου άνοιγαν και ένιωθε όλη αυτή την ομορφιά να σου λέει μια όμορφη καλημέρα. Η τυρναβίτικη αυλή ήταν ο μικρός παράδεισος της οικογένειας.
Το κυπαρίσσι μέχρει και το 2001 ήταν ένα από τα πιο ψηλά του τόπου, διακρινόταν ακόμα και από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Δυστυχώς η παγωνιά το τελείωσε, ευτυχώς για τους υπόλοιπους, πολύ σκουπίδι… Το ίδιο και κάποια άλλα δένδρα. Σήμερα ο παράδεισος εξακολουθεί να υπάρχει, σίγουρα όμως με μια αισθητική διαφορετική. Κάποια στιγμή ζητήθηκε να ενταχθεί στη κατηγορία των διατηρητέων αλλά οι ιδιοκτήτες σωστά αρνήθηκαν.
Να σκεφτείτε όταν η οικοδέσποινα τους υποδέχθηκε μέσα στο σπίτι, είδαν τα χαλιά τα υφαντά και πρότειναν να αποτελέσουν διακοσμητική παρέμβαση και να τοποθετηθούν στο τοίχο του σπιτιού. Αυτά τα σπίτια για να ζήσουν θέλουν αγάπη και ανθρώπους. Η μοναξιά η εγκατάλειψη οδηγεί στη εξαφάνιση.
Το παραπάνω Νεοκλασικό ήταν της Οικ.Πέτρου Γ. Μαλίτα σήμερα είναι της Οικ.Πέτρου Ν. Μαλίτα.
[quads id=5]
COMMENTS