Έμοιαζε πολύ με την κοπέλα στον πίνακα του Ευγένιου Ντελακρουά.
-Ελλάδα εσύ είσαι; τη ρώτησα. –
Ναι, δεν με γνώρισες; –
Πιο γερασμένη μου φαίνεσαι. –
Διακόσια χρόνια πέρασαν. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πιο πολύ με γερνούν τα βάσανα. Βλέπεις το κορμί μου; Μου σήκωσε λίγο το φόρεμά της. Τα πόδια της ήταν μαυρισμένα.
-Εγκαύματα δευτέρου και τρίτου βαθμού, είπαν οι γιατροί. Τα παιδιά μου έχουν κατακάψει τις τελευταίες μέρες το κορμί μου, όπως χρόνια τώρα. Ύστερα μου έδειξε το στήθος της. Δύο πληγές ήταν πιο έντονες.
-Τι έπαθες, τι ρώτησα. – Με μαχαιρώνουν συνέχεια! Μπορεί γιατί είμαι γυναίκα, μπορεί γιατί οι άνθρωποι έχουν χάσει τον έλεγχο…
-…τα πάθη των ανθρώπων, πήγα να σχολιάσω.
-Άλλα πάθη με μαραζώνουν και άλλα με ξανανιώνουν. Εμένα μου λείπουν τα δεύτερα. Την είδα να απομακρύνεται σιγά – σιγά όπως στα πλάνα στο τέλος των ταινιών. Πριν χαθεί από μπροστά μου σαν να άκουσα τη φωνή της να λέει: θυμηθείτε, οι μητροκτόνοι δεν είχαν ποτέ καλό τέλος.
(Eugène Delacroix, La Grèce sur les ruines de Missolonghi, 1827, Musée des Beaux-Arts, Bordeaux)
