Έχασαν τη μάχη υπέρ του τίποτα, τη μάχη να μη γίνει η νέα πλατεία. Σιώπησαν απογοητευμένοι.
Χρειάστηκε να περάσουν 7 μήνες. Ξηλώθηκε ολόκληρη η παλιά πλατεία και ο γειτονικός της πεζόδρομος. Έγιναν τα έργα υποδομής, αποχέτευση, υπογειοποίηση καλωδίων ΔΕΗ κ.α.
Έπεσε το υπόστρωμα, στρώθηκαν οι κυβόλιθοι και τα μάρμαρα, έγιναν τα παρτέρια και το συντριβάνι, φυτεύτηκαν 30 νέα δέντρα, έγιναν οι ομοιόμορφες αλουμινένιες πέργκολες των καταστημάτων, ο ηλεκτροφωτισμός, η επανατοποθέτηση των αγαλμάτων και δεν είπαν λέξη.
Ή μάλλον έλεγαν σε κάθε φάση τις γνωστές μίζερες ατάκες τους. Στραβό το συντριβάνι – ολόισια τα μάρμαρα, χαμηλές οι πέργκολες – ψηλά τα παρτέρια, χοντροί οι κυβόλιθοι – λεπτά τα μάρμαρα, μικρά τα φώτα – μεγάλα τα πεζοδρόμια, λίγα τα δέντρα – πολλά τα φυτά, κακό το ριζικό μας – μαύρη ειν΄ η μοίρα μας και άλλα δηλητηριώδη.
Κλασικοί οπαδοί της γκρίνιας και της απαξίωσης.
Σήμερα ανακάλυψαν ότι στην πλατεία γίνονται έργα. Πως;
Είδαν έναν μαστοράκο να δίνει κλίση δίπλα στη σχάρα του υπονόμου στο δρόμο δίπλα στη πλατεία. Το φωτογράφισαν, το απέστειλαν αρμοδίως και το σχολίασαν κιόλας. Βέβαια παραδίπλα ήταν οι ηλεκτρολόγοι που τραβούσαν γραμμή και πιο κάτω οι μηχανικοί που μετρούσαν για να τοποθετήσουν τα παγκάκια.
Αυτοί δε βόλευαν το αφήγημα και τους αγνόησαν. Το γεγονός πως η πλατεία δεν έχει παραδοθεί και οι εργασίες στις τελευταίες πινελιές τους συνεχίζονται, δεν τους απασχολεί.
Έπρεπε να βρουν κάτι σε μιζέρια. Έτσι έμαθαν , είναι η δεύτερη τους φύση.
[quads id=5]
