Σκέψου πριν μήνες στις κάλπες, ήσουν ο πολίτης που έκρινε το μέλλον. Όλοι σε έβλεπαν σαν τον άνθρωπο που κρατούσε τη δύναμη στα χέρια του. Σου χαμογελούσαν, σου υπόσχονταν, σε άκουγαν (ή έκαναν πως σε άκουγαν).
Και τώρα; Τώρα λίγους μήνες μετά, το τηλέφωνο δεν σηκώνεται τόσο εύκολα. Τα προβλήματα που κάποτε ήταν «προτεραιότητα», ξαφνικά δεν είναι τόσο επείγοντα. Εσύ που τους στήριξες, που τους έδωσες δύναμη, τώρα είσαι… δεδομένος. Δεν έχει σημασία αν είσαι πολίτης, αν είσαι άνθρωπος που έτρεξε, που μίλησε, που πίστεψε. Το σύστημα σε θυμάται μόνο όταν σε χρειάζεται.
Γιατί εδώ είναι Ελλάδα. Και κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Όποιος κάθεται στην καρέκλα όσο μικρός ή μεγάλος είναι δεν έχει σημασία, αποκτά ξαφνικά τη βεβαιότητα πως είναι ισχυρός. Πως όλα γίνονται με ένα τηλεφώνημα. Πως οι άλλοι θα περιμένουν, θα ανεχτούν, θα ξεχάσουν.
Μέχρι να έρθει ξανά η ώρα της κάλπης, να ντυθούν τα χαμόγελα, να ξαναπαίξει η ίδια κακοπαιγμένη παράσταση…
